Ο θάνατος είναι τέχνη σε φανατισμένα ακροατήρια !

Χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά

Του Ηλία Κανέλλη*

Η αρχηγία Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται σε ανέκδοτο. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει πάρει πάνω του το μαγαζί και το προωθεί με μια ιδιότυπη καμπάνια, συνδυάζοντας διακοπές, δηλώσεις για ό,τι να ’ναι όπως να ’ναι, πρωινάδικα και, στο καπάκι, φωτογραφίσεις και βιντεοσκοπήσεις, για να δημοσιεύονται όπου είναι δυνατόν. Δηλώνει παρών, δηλαδή, κάνοντας φασαρία.

Η επίσκεψή του στην Κέρκυρα, για παράδειγμα, έναν προορισμό στον οποίο το Πάσχα οι τουριστικές υποδομές είχαν 100% πληρότητα, χαιρετίστηκε από διάφορα ευτράπελα. Το πιο ωραίο: μετά του συζύγου του, έγινε θριαμβικά δεκτός από τον μητροπολίτη Κερκύρας, ο οποίος συγκαταλέγεται στους ιερωμένους οι οποίοι έχουν δηλώσει ότι δεν θέλουν στην εκκλησία τους πολιτικούς που ψήφισαν τον νόμο για τους γάμους ομόφυλων ζευγαριών – του παπούλη τον οποίο ο Βελόπουλος διαβάζω ότι έχει αποθεώσει ως «άξιο μητροπολίτη και όχι πολιτικάντη ρασοφόρο».

Όλα αυτά τι μπορεί να δηλούν; Ότι ακόμα κι αν έχει μείνει κανά τρικέφαλο (εννοώ κάποιο από τα μαρξιστικά πορτρέτα που εικονίζουν τον Μαρξ, τον Ενγκελς και τον Λένιν) στο κόκκινο κτίριο της πλατείας Κουμουνδούρου, σύντομα θα αντικατασταθεί από το νέο τρίπτυχο που έχει αποθεώσει ο αρχηγός, το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Είναι μια ωραία εξαλλαγή για αριστερούς πολιτικούς όπως η Όλγα Γεροβασίλη, ο Σωκράτης Φάμελλος, ο ξάδερφος Τσίπρας, ο πατήρ Παππάς της «δρακογενιάς», η Κυριακή Μάλαμα, ο Κώστας Αρβανίτης και άλλοι διαπρύσιοι μαρξισταί που μια χαρά παραμένουν στο κόμμα της Αριστεράς. Δεν τους πειράζει.

Δεν τους πειράζει που, ντεφάκτο, το ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα τους μοιάζει να έχει μετακινηθεί σε μια αδιευκρίνιστη περιοχή όπου το λαϊφστάιλ συναντά τον γνώριμο λαϊκισμό της εχθροπάθειας και της ρητορικής του μίσους. Και δεν τους πειράζει επειδή αυτό είναι το μοναδικό συστατικό που συνδέει τον νέο ΣΥΡΙΖΑ με τον παλιό, τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα: η εχθροπάθεια και το τυφλό μίσος.

Τι άλλο από στρεβλή έκφραση εχθροπάθειας είναι η δήλωση του Στέφανου Κασσελάκη, που ήδη σχολιάστηκε από τη ΝΔ: «Πατριδοκάπηλοι υπάρχουν πολλοί. Και άλλοι που το παίζουν πατριώτες και θρησκευόμενοι, συγκαλύπτουν εγκλήματα, κυριολεκτικά εγκλήματα. Πάνε και φιλάνε χέρια το Πάσχα, αλλά συγκαλύπτουν και ψηφίζουν υπουργούς που σκοτώνουν παιδιά».

Η αναφορά του προέδρου είναι προφανής. Επιστρέφει τη συζήτηση στο μόνο θέμα που καταλαβαίνει και πιστεύει ότι του φέρνει ψήφους: στα Τέμπη. Το κάνει με άγαρμπο τρόπο, χυδαία, αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος που ξέρει. Και επίσης ξέρει ότι στον ΣΥΡΙΖΑ έτσι τους θέλουν τους αρχηγούς και τους εκπροσώπους.

Κι όσο για τη χρήση του θανάτου, η βαριά σκιά του οποίου καλύπτει κάθε άλλη πολιτική, πλέον και ιδεολογική πρόταση, δεν ενοχλεί. Επειδή ξέρουν ότι σε ιδεολογικά θολά και φανατισμένα ακροατήρια, ο θάνατος είναι τέχνη – και η εκμετάλλευσή του. 

Μήπως ο θάνατος δεν ήταν ένα από τα βασικά «επιχειρήματα» του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο των Αγανακτισμένων για να προσποριστεί το κόμμα ψήφους; Και τότε δεν επένδυαν στις αυτοκτονίες υποτίθεται απελπισμένων από τα μνημόνια; Δεν είχαν κάνει το 2013 μείζον θέμα τον θάνατο στη Λάρισα δυο φοιτητών από μαγκάλι;

Τότε ήταν ο Τσίπρας – με αριστερά ένσημα, αλλά με περίσσια κυνισμού και προπέτειας. Σήμερα είναι ο Κασσελάκης – ναΐφ και ακοινώνητος, αλλά αδίστακτος. Νέα είδωλα, παλιά κόλπα. 

*Ο Ηλίας Κανέλλης είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ