Μπα σε καλό μας

Χρόνος ανάγνωσης: 4 λεπτά

Του Κωνσταντίνου Μάγνη *

Όλοι ξέρουμε από ιατρική. Τη σπουδάζουμε εδώ και χρόνια, χάρη σε επιστημονικά ένθετα, ανταλλαγές εμπειριών, εκπομπές, κουβέντες στο πόδι με τον φαρμακοποιό μας και γονεϊκές παρακαταθήκες. Στην πορεία καταλάβαμε ότι δεν είναι και πολύ δύσκολη υπόθεση η ιατρική.

Οι παρέες έχουν γεμίσει από ειδικευόμενους ή και ειδικευμένους. Πολλοί, οι γυναίκες κυρίως για κάποιο λόγο που μας διαφεύγει, έχουν κάνει μεγάλα βήματα και προς τη φαρμακευτική. Αυτή κι αν είναι εύκολη. Για ποιό λόγο τους παίρνει έξι και δέκα χρόνια για να κάνουν κύκλο σπουδών και μεταπτυχιακού;

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι όσο και να ξέρουμε, πχ για τα κατάγματα, δεν μπορούμε να τα περιποιηθούμε καλύτερα από τον ορθοπαιδικό (ή ορθοπεδικό: θα αποφασίσουμε επιτέλους για την ορθογραφία των ειδικοτήτων και των ιών;) Εντάξει, όλοι ξέρουμε να βάλουμε έναν ώμο στη θέση του ή να αποκαταστήσουμε μια περόνη, αλλά ας παραδεχθούμε ότι ο κανονικός γιατρός ξέρει καλύτερα.

Προφανώς το ίδιο συμβαίνει και με τις επιδημίες και τις πανδημίες. Όλοι τα ξέρουμε, δεν πρόκειται, αλλά οι λοιμωξιολόγοι γνωρίζουν κάτι παραπάνω από εμάς. Γνωρίζουν λιγότερα από όσα ήθελαν, γιατί δεν υπάρχουν επαρκή επιδημιολογικά δεδομένα. Κινούνται πάνω σε εικασίες, κυρίως, που βασίζονται στη συμπεριφορά του ίδιου του ιού, του κορονοϊού (κορωνοϊού;) εν προκειμένω.

Ρωτήσαμε επιστήμονα εάν θα ισχύσει η ανοιξιάτικη κάμψη που γνωρίζαμε ότι παρατηρείται στους εποχικούς ιούς. Μας απάντησε ότι κανονικά αυτό έπρεπε να γίνεται. Αλλά υπάρχει το δεδομένο της Σιγκαπούρης. Εκεί, τα κλίματα είναι πιο θερμά, εντούτοις ο ιός δεν κάμφθηκε. Δεν έχουμε κάνει άνοιξη στη Σιγκαπούρη- γενικά δεν έχουμε κάνει τίποτα στη Σιγκαπούρη και στη ΝΑ Ασία γενικότερα- για να δούμε εάν το κλίμα της είναι εφάμιλλο του δικού μας.

Έτσι, μένουμε με την ανησυχία ότι εκτός από τη λαμπάντα θα μας κόψουν και τη λαμπάδα: Ο ιός θα συνεχίσει να μας θέτει ζητήματα και μέσα στο Πάσχα.

Υπάρχει βέβαια η κατηγορηματική εγγύηση ότι όποιος πιστεύει δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Εμείς απλά θυμόμαστε ότι το γκρουπ που χτυπήθηκε από τον ιό είχε πάει στους Άγιους Τόπους, συνεπώς ήταν πιστοί άνθρωποι. Ποιός ξέρει τι μπορεί να πήγε λάθος.

Προετοιμαζόμαστε λοιπόν. Στο γκισέ της εισόδου του γραφείου έχουμε ένα δοχείο με απολυμαντικό υγρό. Μπαίνοντας, αλείφουμε τα χέρια μας σχολαστικά. Είναι απολαυστικό να απολυμαίνεσαι, το υγρό μυρίζει ωραία και έχει ωραία υφή. Κάποιοι συνάδελφοι απολυμαίνουν και με οινόπνευμα τα χέρια τους- και αυτό μυρίζει ωραία- και βέβαια ενδιαμέσως πλενόμαστε με σαπούνι. Και αυτό ωραία μυρίζει.

Ξεκινάμε τη μέρα μας ανοίγοντας τα παράθυρα διάπλατα. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι αυτό διώχνει τους ιούς, έτσι ξέραμε σε σχέση με τη δραστική επενέργεια του οξυγόνου. Αλλά μας πιάνει και μια ανησυχία. Μήπως αντί να τον διώχνεις τον κορονοϊό, τον φέρνεις μέσα; Κλείνεις το παράθυρο. Αρκετά με το οξυγόνο. Πιάνουμε δουλειά.

Όταν κάποιος συνάδελφος βήχει- και πάντα κάποιος βήχει- προκαλείται αντίδραση σοβαρή. Εάν κάποιος φταρνιστεί ξεσηκώνεται επανάσταση. Αλλά είναι αδύνατο να μη φταρνιστείς, και νούμερο σε τσίρκο να το βάλεις, δεν θα το πετύχει κανένας. Δουλεύουμε και μιλάμε για τον ιό. Και βέβαια γράφουμε για το ιό. Και βγαίνοντας έξω, ακούμε για τον ιό και συζητάμε για τον ιό.

Διαπιστώνουμε ότι το κοινό έξω ξέρει περισσότερα από εμάς- όσοι δεν χάνουν δελτίο για δελτίο- και ότι ο Τσιόδρας έχει γίνει διασημότερος από όσο ο ηθοποιός που παίζει τον δάσκαλο στις «Μέλισσες». Τον ζηλεύουμε: Ασχολείται με πιο ενδιαφέροντα αντικείμενα, ιούς, βακτήρια, λοιμώξεις, ενώ εμείς με έργα υποδομών και συνεδριάσεις συμβουλίων.

Βράδυ Κυριακής. Συρροή ιού, βροχής, μετακαρναβαλικής κάμψης, κατήφειας, αφραγκίας. Ο τοπικός πληθυσμός έχει εξαφανιστεί. Δεν βρίσκεις ούτε άνθρωπο να σε κλέψει. Η προστασία μας είναι απέραντη, σκοτεινή, λυπητερή. Πάντα συνέβαινε, από όσο ήσουν παιδί.

Όλα όσα γίνονται για το καλό σου, είναι στενόχωρα και απαιτητικά, απαιτούν πόνο, θυσία, ματαίωση, ο τροχός στο δόντι και η αριθμητική, τα φρέιζαλ βερμπς των αγγλικών και η ατομική επιμέλεια, η τάξη, οι σπουδές, η εργασία, η μέριμνα επί των συγγενών, η φροντίδα του οίκου, η διαχείριση των πόρων, οι ιατρικές εξετάσεις, η συνετή διαβίωση. Και να τώρα, για το καλό μας, όλα άδεια, μελαγχολικά, φοβισμένα.

Όταν έχει δίκιο ο γιατρός, χάνουν το δίκιο της η επιθυμία, η φυσική έξη, η ανεμελιά. Δεν είχαν ποτέ δίκιο, η αλήθεια είναι. Αλλά χωρίς τους ιούς και τις κρίσεις, μπορούσες να το λουφάρεις αυτό. Τώρα, δεν μπορείς.

Όπως τότε, με τον Αττίλα. Βγήκαμε εκείνο τον Αύγουστο για να παίξουμε όπως όλες τις άλλες φορές. Αλλά δεν υπήρχε κόσμος έξω κανείς. Οι οικογένειες φοβούνταν βομβαρδισμούς. Έβαζαν μπλε κόλες στα παράθυρα, να μην μας βλέπουν οι υποτιθέμενοι πιλότοι του εχθρού. Μπλε κόλες! Δεν το σκέφτηκε ο Τσόδρας αυτό. Μπλε κόλες έξω, και εμείς στη μπυραρία μέσα. Μπα. Δεν λειτουργεί. Ο ιός δεν συγχωρεί τίποτα.

Στο τέλος θα αρρωστήσουμε, ο ένας στους είκοσι και ίσως ο ένας στους δέκα. Τι θα γίνει εάν ασθενήσουμε όλοι οι «ένας» μαζεμένοι; Όχι κάτι διαφορετικό. Θα είναι όλα άδεια και πένθιμα, όπως σήμερα. Απλώς τότε θα είμαστε πράγματι άρρωστοι. Ενώ τώρα είμαστε καλά. Και φροντίζουμε για το καλό μας, ώστε όταν ασθενήσουμε να είμαστε καλά.

* Ο Κωνσταντίνος Μάγνης είναι Διευθυντής Σύνταξης της εφημερίδας ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ.