Η δεύτερη νεότητα και η θέση της Ελλάδας

Χρόνος ανάγνωσης: 2 λεπτά

του Γιάννη Κοτόφωλου *

Από την αρχή της οικονομικής κρίσης, ποτέ άλλοτε το Ευρωπαϊκό περιβάλλον δεν ήταν τόσο ευνοϊκό για την πολυπόθητη ενοποίηση, όσο είναι σήμερα. Υπάρχει πράγματι μια πολύ θετική συγκυρία, ένα φρέσκο γόνιμο κλίμα.

Είναι η καλύτερη ίσως στιγμή για την Γηραιά Ήπειρο τα τελευταία δέκα χρόνια και θα είναι πολύ κρίμα να μην μπορέσει να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία αυτή η Ελλάδα, η οποία εξακολουθεί να παραμένει ο ουραγός των ευρωπαϊκών εξελίξεων.

Τα γεγονότα που σημειώθηκαν μέσα στο 2017 είναι πολλά και συνιστούν, όπως δείχνουν τα πράγματα, μια ουσιώδη αλλαγή για την ενιαία προοπτική, τον χαρακτήρα και το μέλλον της Ευρώπης. Στις αρχές του έτους η Ευρωζώνη διέτρεχε το κίνδυνο να διαλυθεί.

Ένα διογκούμενο κύμα εθνικισμού και λαϊκισμού απειλούσε ευθέως την ύπαρξη του ευρώ, εν μέσω κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων και δημοψηφισμάτων. Σήμερα, όλη αυτή η αβεβαιότητα δείχνει να έχει πάρει ένα τέλος, αλλά και οι ηγεσίες των ισχυρότερων ευρωπαϊκών κέντρων να έχουν πάρει ένα γερό μάθημα.

Μακρόν, Μέρκελ και Γιούνκερ, αναδεικνύουν την ανάγκη της ενοποίησης σε απόλυτη προτεραιότητα για την επιβίωση της Ευρώπης. Από την οικονομική ολοκλήρωση, την ενίσχυση του κοινοτικού προϋπολογισμού, τον κοινό υπουργό Οικονομικών, έως την κοινή πολιτική άμυνας και ασφάλειας , την ενιαία γραμμή στα εξωτερικά θέματα και το μείζον μεταναστευτικό πρόβλημα. Η Ευρώπη, δείχνει πράγματι περισσότερο ώριμη…

Τα γεγονότα που συμβάλλουν ένα-ένα στο κλίμα αισιοδοξίας που διαμορφώνεται σήμερα δεν είναι λίγα:

Πρώτον, στον ορίζοντα δεν διαγράφονται εκλογικές αναμετρήσεις μείζονος σημασίας ή δημοψηφίσματα που να προκαλέσουν αναταραχή. Μπαίνουμε σε μια περίοδο πολιτικής σταθερότητας, υπό αυτή την έννοια.

Δεύτερον, οι οικονομίες της Ευρωζώνης περνούν στη φάση της ανάκαμψης, καθώς τα ποσοστά αύξησης του ΑΕΠ είναι μεγαλύτερα από τα προβλεπόμενα και παράλληλα, πολύ σημαντικό, μειώνονται σταθερά τα ποσοστά της ανεργίας. Η Ευρώπη ενισχύει τον δείκτη αξιοπιστίας της στο διεθνές οικονομικό περιβάλλον.

Τρίτον, η αβεβαιότητα για τα δημόσια οικονομικά της Ιταλίας και κυρίως για τα προβλήματα του ιταλικού τραπεζικού συστήματος αμβλύνεται. Η πολιτική διαχείριση έχει εξομαλύνει τα πράγματα.

Τέταρτον, το Brexit αποδεικνύεται μια απελευθερωτική εξέλιξη για τις κεντρομόλες δυνάμεις της ηπειρωτικής Ευρώπης, η οποία κέρδισε αναμφίβολα σε αυτοπεποίθηση. Έχασε η Μεγάλη Βρετανία.

Πέμπτον, η Ευρώπη αποκτά τη νοοτροπία και τη συνείδηση μεγάλης εμπορικής δύναμης. Αρχίζει να προτάσσει εμπόδια στην εύκολη άλωση στρατηγικών τομέων της οικονομίας της, απέναντι σε άλλες μεγάλες, δυνάμεις όπως κυρίως η Κίνα, για να έχει τον έλεγχο. Αντιπαραθέτει την πολιτική της αμοιβαιότητας.

Έκτον, η ίδια η εκλογή του Μακρόν στη Γαλλία, η προωθημένη ευρωπαϊκή του ατζέντα για την ένωση και οι μεταρρυθμίσεις του στη γαλλική οικονομία. Όλα αυτά διευκολύνουν την αναθέρμανση (ήδη) του γαλλο-γερμανικού άξονα , που αποτελεί μεταπολεμικά τη λοκομοτίβα της Γηραιάς Ηπείρου. Η πολιτική Μακρόν διευκολύνει και τη διαφαινόμενη «ευρωπαϊκή στροφή» της Μέρκελ.

Έβδομον, η Γερμανίδα καγκελάριος, κερδίζοντας μια τέταρτη θητεία την επόμενη Κυριακή, έχει κάθε λόγο να δουλέψει περισσότερο πλέον για την υστεροφημία της σε υπερεθνικό επίπεδο. Για τον ρόλο της στην Ένωση της Ευρώπης.

Όλα αυτά συγκροτούν ένα καινούριο ξεκίνημα. Όσο και εάν ο δρόμος είναι μακρύς, φαίνεται να διαμορφώνεται μια νέα ισχυρή βούληση για το μέλλον.

Η Ευρώπη είναι σαν να ετοιμάζεται να ζήσει μια δεύτερη νεότητα και αυτό είναι ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα.

Η Ελλάδα, πρωτίστως η ασυνάρτητη πολιτική της τάξη και η ανιστόρητη οικονομική της ελίτ, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν την μεγάλη πρόκληση και αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο για τον τόπο.

*Ο Γιάννης Κοτόφωλος είναι δημοσιογράφος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ με καταγωγή από την Δωρίδα