Το Τέλος

Χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά

Τον Δεκέμβρη γράφουμε για τις προκλήσεις της νέας χρονιάς. Το Πάσχα για αρνιά, άνοιξη και αγάπη. Και σήμερα για την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Ενδεχομένως οι φωτιές να κρατήσουν εκτός χαρτιού και οθόνης τις σκέψεις μας για την «καλύτερη περίοδο από καταβολής ελληνικού κράτους». Του χρόνου όμως, με τη συμπλήρωση πενήντα ετών από την αποκατάσταση του πολιτεύματος, δεν πρόκειται να τη γλιτώσουμε.

Κάθε Έλληνας με δημόσιο βήμα, δηλαδή όλοι μας, έχει το δικαίωμα τουλάχιστον δύο φορές στη ζωή του να κηρύξει το τέλος της Μεταπολίτευσης. Δεν χρειάζονται και σπουδαίες αφορμές. Μπορεί να δεις το πρώτο γκολ του Μέσι στο Μαϊάμι (γκολάρα, απευθείας χτύπημα φάουλ στις καθυστερήσεις) και να γράψεις ότι σηματοδοτεί το τέλος της Μεταπολίτευσης. Δεν θα σε παρεξηγήσει κανείς.

Προσωπικά δεν θυμάμαι πόσες φορές έχει τελειώσει η Μεταπολίτευση. Πρώτη φορά το διάβασα όταν συγκροτήθηκε η κυβέρνηση Τζαννετάκη. Το συναντήσαμε στην αρχή της κρίσης, στη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στην επιβεβαίωση της ηγεμονίας Μητσοτάκη καθώς εξέλειψε ο διπολισμός.

Στο μεταξύ ποτέ μου δεν κατάλαβα για ποιο λόγο πρέπει να τελειώσει η Μεταπολίτευση. Δεν αντιλαμβάνομαι το περιεχόμενο της διαπίστωσης. Τι ακριβώς είναι αυτό που τελειώνει; Και, κυρίως, τι είναι εκείνο που αρχίζει;

Ακόμα και αν το προσεγγίσεις ιστορικά, η Μεταπολίτευση είναι το γεγονός που επέτρεψε στην Ελλάδα να επιταχύνει τον βηματισμό της και να προσεγγίσει περισσότερο την Ευρώπη. Είναι γεγονός, ένα Big Bang εκδημοκρατισμού και εκσυγχρονισμού της χώρας. Μία διαδικασία που εξελίσσεται. Οπως ακριβώς συμβαίνει σε όλες τις χώρες του δυτικού κόσμου.

Το να αναγγέλλεις και να οριοθετείς το «τέλος» της, είναι άτοπο, κενό περιεχομένου. Λογικά είναι μία κουβέντα χωρίς μέλλον, καθώς τώρα εκπορεύεται από τις πολιτικές καταβολές της γενιάς που διαχειρίζεται την εξουσία. Οι περισσότεροι είναι παιδιά της Μεταπολίτευσης, αρκετοί μάλιστα χρησιμοποιούν σε μεγάλο βαθμό τους ίδιους κώδικες. Αλλά η κουβέντα για την οριοθέτηση ενός «τέλους» δεν παύει να είναι χωρίς ουσία, με τις ίδιες κασέτες, του Μίκη και των άλλων, να παίζουν στο backround. 

*Ο Κώστας Γιαννακίδης είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ