ΨΗΛΟ ΧΩΡΙΟ. . .  Ένα ατελείωτο ταξίδι

Χρόνος ανάγνωσης: 6 λεπτά

Ήταν Ιούνιος του 1962 όταν ένα γαλάζιο OPEL OLYMPIA (μοντέλο του 1952), κατακόκκκινο από την σκόνη των χωματόδρομων μετά το Λιδωρίκι, έφτανε στο Ψηλό Χωριό μετά από ταξίδι οκτώ και πλέον ίσως ωρών. Μέσα σε αυτό η οικογένειά μου – ο πατέρας μου που οδηγούσε, η μητέρα μου, ο αδερφός μου και εγώ μωράκι τεσσάρων μηνών. Αυτό ήταν η αρχή.

Το ταξίδι αυτό συνέχισε να γίνεται για όλα τα επόμενα καλοκαίρια και σιγά σιγά να επαναλαμβάνεται και τις περιόδους των σχολικών διακοπών του Πάσχα είτε με το οικογενειακό αυτοκίνητο είτε με το 25θέσιο πουλμανάκι HANOMAG του Ηλία Λεονάρδου. Αξέχαστες στιγμές μέσα στο πουλμανάκι με τις 4 – 5 οικογένειες που συνταξιδεύαμε.

Τα χρόνια περνούσαν και το ταξίδι άρχισε να παίρνει άλλη διάσταση μέσα μου, στο μυαλό μου, στην ψυχή μου. Άρχισε το ταξίδι με τα μεταφορικά μέσα να υποσκελίζεται και να περνάει σε άλλο επίπεδο, σε ένα ταξίδι νόησης, ψυχής, λαχτάρας, έρωτα. Τότε με μεγάλη μου έκπληξη κατάλαβα ότι το Ψηλό Χωριό δεν ήταν ο προορισμός, αλλά ήταν το ίδιο το ταξίδι!

Τον Απρίλιο του 1984 αποφάσισα να ανέβω στο τρένο που λέγεται Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Υψηλοχωριτών, συνέχεια για 37 χρόνια μέχρι τον φετινό Ιούνιο που κάποιοι ¨φίλοι¨ και συνεργάτες αποφάσισαν να με κατεβάσουν από το τρένο. Όλα αυτά τα χρόνια στο τρένο αυτό ανέβηκαν πάρα πολλοί. Κάποιοι κατέβηκαν αμέσως, κάποιοι νόμιζαν ότι το τρένο είναι δικό τους, κάποιοι δεν πλήρωναν εισιτήριο και κάποιοι προσπαθούσαν να προχωράει το τρένο σε σταθερή τροχιά και να γνωρίζει καινούργιους τόπους.

Δεν μπορώ παρά να θυμάμαι τα πρώτα δύσκολα χρόνια που με τον αείμνηστο Πάνο Κοντζιλέλο και τον Κώστα Βασιλακόπουλο κρατήσαμε το τρένο πάνω στις ράγες να περπατάει έστω και αργά, δεν γίνεται να μην αναφέρω τον Γιώργο Βρέττα και τον αείμνηστο Κώστα Κοντζιλέλο  που δώσανε τρομερή δύναμη στις μηχανές του τρένου και γίνανε οι καθοδηγητές μου για την συνέχεια. Και βέβαια τιμώ και ευχαριστώ όλους όσους συνεργαστήκαμε και όσους στηρίξανε τον Σύλλογο όλα αυτά τα χρόνια. Ελπίζω και επιθυμώ να στηρίξουμε όλοι το νέο Διοικητικό Συμβούλιο.

Κατέβηκα ή μάλλον με κατέβασαν από το τρένο…Μπορεί να πράξανε σωστά…Το ταξίδι μου όμως συνεχίζεται, μπορεί να είναι μοναχικό αλλά είναι δικό μου. Είναι ένα ταξίδι αισθήσεων, αισθημάτων και συναισθημάτων. Είναι ο αέρας μέσα στο πυκνό ελατόδασος, είναι το μάζεμα της ρίγανης, είναι η γεύση του καρυδιού, είναι η βροχή στον τσίγκο, είναι τα Βαρδούσια, είναι το φεγγάρι στα Βαγγελέικα έλατα, είναι το Τσιτσέικο(Μητροπουλέικο) σπίτι που στέκει ορθό πάνω από 100 χρόνια, είναι η Πλατεία, είναι η Αγία Μαρίνα, είναι…, είναι…, είναι…. Είναι αυτό το φτερούγισμα στην καρδιά σαν το πρώτο ερωτικό ραντεβού που αν και πέρασαν τόσα χρόνια κάθε φορά που κυττάζω μέσα μου, που βυθίζομαι στον Ψηλοχωρίτη εαυτό μου, το αισθάνομαι όλο και πιο δυνατό!

Όχι το ΨΗΛΟ ΧΩΡΙΟ δεν είναι ο προορισμός, είναι το ταξίδι, ένα ερωτικό ταξίδι, ΕΝΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ ΤΑΞΙΔΙ, όπως είναι το χωριό του καθενός, ο τόπος που μεγάλωσε ή κάθε τόπος που αγαλλιάζει η ψυχή του.

Χρήστος Μητρόπουλος

Υ.Γ.  Τρόποι επικοινωνίας… email: christmitropoulos@yahoo.gr – Facebook: Christos Mitropoulos (προσ.προφίλ) – Facebook: Ψηλό Χωριό Φωκίδας (σελίδα) – Instagram: christmitropoulos