Η Ευρώπη γεμάτη ράμματα

Του Γιάννη Κοτόφωλου *

Τα αποτελέσματα των εκλογών
στην Ιταλία κατέδειξαν ότι ο παράγοντας της πολιτικής έχει μπει (ευτυχώς) πολύ
καθοριστικά στο παιχνίδι της Ευρώπης.  Στη
δημοκρατία είναι οι λαοί πού αποφασίζουν για τις τύχες τους και Ευρώπη χωρίς
δημοκρατία δεν μπορεί  να  υφίσταται. 

Τα αποτελέσματα των εκλογών
στην Ιταλία, ανέδειξαν λοιπόν, ως αντίδραση, ότι πολιτικοί ηγέτες και λαοί, δεν
μπορεί να αποδέχονται ασυζητητί τους όρους που θέλουν να επιβάλλουν τα
πλουσιότερα κράτη-δανειστές στα ασθενέστερα κράτη-οφειλέτες. 

Πριν από λιγές εβδομάδες
γράφαμε ότι η Ευρώπη, εξαιτίας της γερμανικής αντίληψης, έχει διχοτομηθεί σε
κράτη-δανειστές που συμπεριφέρονται σαν αφέντες και σε κράτη-οφειλέτες που
υποφέρουν και αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για το μέλλον της Ευρωζώνης και
της Ευρωπαϊκής Ένωσης ολόκληρης.

Αυτή η συνεχώς οξυνόμενη
(οικονομικά και πολιτικά) αντίθεση, εν μέσω της λιτότητας και της παρατεταμένης
ύφεσης, επισημαίναμε, υπονομεύει συθέμελα την Ευρώπη.  Θα οδηγήσει σε εκρήξεις κι εκτροχιασμό της
προσδοκώμενης ευρωπαϊκής ενοποίησης. 
Πιθανόν και σε διάσπαση ή διάλυση του ευρώ. 

Τη στιγμή αυτή, όπως
φαίνεται, αρχίζει να αναπτύσσεται μια μεγάλη σύγκρουση μεταξύ δύο κόσμων, δύο
πολιτικών φιλοσοφιών, γύρω από το πώς διαχειρίζεσαι την οικονομική κρίση και
γύρω από το ποιό θέλεις να είναι το μοντέλο της Ευρώπης.

Εάν η σημερινή αυστηρή-ηγεμονική
αντίληψη της Γερμανίας δεν αλλάξει, η προοπτική της ενιαίας και ισχυρής Ευρώπης
θα γίνει πολύ πιο σκοτεινή. Και περιθώρια χρονικά μεγάλα για την ανατροπή δεν
υπάρχουν.  Οι πολιτικές ηγεσίες της
Ευρώπης θα έπρεπε ήδη να είχαν αξιοποιήσει την εύθραυστη εκεχειρία που πέτυχε
με τις αγορές η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, από το περασμένο καλοκαίρι. Να
ενεργοποιηθούν παίρνοντας γενναίες αποφάσεις. Μόνο αυτό όμως, δεν συνέβη…    

Η υπόθεση της Ιταλίας λοιπόν
(ως αφορμή), δεν αποκλείεται να τινάξει τα πάντα στον αέρα, εάν η πολιτική τάξη
της Γερμανίας (ως αιτία) δεν αλλάξει την ιδεολογία και τη στρατηγική της
απέναντι στους άλλους Ευρωπαίους εταίρους. 

Έτσι κι αλλιώς πάντως, η
Γηραιά Ήπειρος εισέρχεται πάλι σε μια μακρά περίοδο δυνατών πολιτικών
αναταράξεων.  Και σε μία φάση πολύ
ομιχλώδη όσον αφορά στην προοπτική ανάκαμψης των οικονομιών της, ειδικότερα αυτών
του τραυματισμένου Νότου.

Η Ιταλία, η Ισπανία, ακόμη
και η Γαλλία, εκτός από τη μικρή Ελλάδα, αποτελούν πλέον παράγοντες
αβεβαιότητας και  αστάθειας.  Όλη η Ευρώπη, σε κάθε σημείο του σώματός της,
είναι τώρα γεμάτη ράμματα.

Δεν μιλάμε συνεπώς για μια
ενδοσυστημική κρίση, μιλάμε για μία εκ βάθρων κρίση ολόκληρου του ευρωπαϊκού
συστήματος.  Η οποία, βεβαίως, όσο θα
διαιωνίζεται και θα προκαλεί σύγχυση, ανεργία, αγανάκτηση και ευρωσκεπτικισμό,
δυστυχώς θα επαυξάνει τα ακραία κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα.

Οι ευθύνες που αναλογούν
στις ευρωπαϊκές ηγεσίες και πρωτίστως στην πολιτική ελίτ της Γερμανίας είναι
τεράστιες.