Εθνικός στόχος ένας : jobs

Του Γιάννη Κοτόφωλου *
Η ανάπτυξη της οικονομίας εξαρτάται από την καινοτομία, τις νέες ιδέες, τις επενδυτικές πρωτοβουλίες. Και η αλήθεια αυτή είναι η ίδια, είτε αναφερόμαστε στις ΗΠΑ, είτε στην Ινδία, την Ελλάδα ή οποιαδήποτε άλλη χώρα. Η εφαρμογή μιας νέας ιδέας ή μιας νέας πρωτοβουλίας στην οικονομία, απαιτεί κεφάλαια και τα κεφάλαια με τη σειρά τους προϋποθέτουν εμπιστοσύνη.

 Για να μπορέσει, συνεπώς, να σπάσει η Ελλάδα τον φαύλο κύκλο του υπερδανεισμού και της λιτότητας, που οδηγούν μαθηματικά στην καθίζηση και τη διάλυση της οικονομίας, χρειάζεται να αναλάβει πρωτοβουλίες και να διαμορφώσει συνθήκες εμπιστοσύνης. Να δημιουργήσει μία νέα βάση, ένα νέο εφαλτήριο για να περάσει στην οικονομική ανάπτυξη η χώρα. Να προσελκύσει κεφάλαια, να ανοίξει νέες δουλειές, νέες θέσεις εργασίας.

Αυτό είναι σήμερα το κορυφαίο ζητούμενο για την Ελλάδα, η πρόκληση απέναντι στην οποία θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν τις τεράστιες ευθύνες τους η πολιτική τάξη και η οικονομική ελίτ του τόπου. Διαφορετικά δεν υπάρχει καμία ελπίδα, η χώρα θα μετατραπεί σε μία πολύ φτωχή επαρχία της Ευρώπης, με κολοσσιαία ποσοστά ανεργίας και αλυσιδωτές κοινωνικές εκρήξεις.

Σήμερα υπάρχουν απίστευτα κεφάλαια, τα οποία στριφογυρίζουν ανά τον κόσμο και θέλουν να επενδυθούν. Πολλά χρήματα από την Κίνα, τη Ρωσία, τις Αραβικές χώρες, αλλά και από τον Βορρά της Ευρώπης, που έχει σημαντικά πλεονάσματα, αλλά δεν εμπιστεύεται πλέον τον Νότο και πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα την Ελλάδα.

 Θα πρέπει, λοιπόν, εμείς οι Έλληνες, να αποφασίσουμε εάν θέλουμε πράγματι μια ανοικτή και ζωντανή οικονομία ή εάν θέλουμε να οδηγηθούμε πολύ γρήγορα σε μία βαλκανιοποίηση παλαιού τύπου. Άλλοι δρόμοι δεν υπάρχουν. Ας το συνειδητοποιήσουμε άμεσα. Οι δουλειές, οι νέες δουλειές, είναι η μόνη διέξοδος και προοπτική για τον τόπο. Και αυτές απαιτούν φρέσκα κεφάλαια και εμπιστοσύνη. Μια καινούργια γόνιμη σχέση με το ξένο κεφάλαιο, για να μπορέσουμε να αλλάξουμε σελίδα.

Ο παλιός δρόμος της (επισφαλούς) ανάπτυξης, το παλιό οικονομικό μοντέλο, τελείωσε οριστικά για την Ελλάδα. Διότι, απλά, το μοντέλο των τελευταίων δεκαετιών, στηριζόταν σε δύο χάρτινους πυλώνες. Ο πρώτος ήταν ο υπερδανεισμός της χώρας και οι κοινοτικές επιδοτήσεις (πακέτα). Τώρα τα λεφτά αυτά δεν πρόκειται να σου τα δώσει κανένας ή και τα λίγα που θα παίρνεις, θα τα πληρώνεις με δυσανάλογο κόστος.

 Ο δεύτερος χάρτινος πυλώνας, ήταν οι προνομιακές σχέσεις που είχε ένα μεγάλο κομμάτι των ελληνικών επιχειρήσεων με το υπερτροφικό και σπάταλο κράτος. Το κράτος όμως χρεοκόπησε, οπότε διαλύθηκε και αυτό το σκέλος της ασθενούς και πρόσκαιρης ανάπτυξης.

Τι απομένει συνεπώς; Να ξεκινήσουμε πάλι σε νέες βάσεις, να οικοδομήσουμε με υγεία και θέληση το απαιτούμενο νέο παραγωγικό μοντέλο, να ξαναβάλουμε μπροστά τη μηχανή για τη δημιουργία εθνικού πλούτου και εισοδήματος. Είναι το μόνο που μπορούμε και αυτό που επιβάλλεται να πράξουμε οπωσδήποτε, από μόνοι μας, για να καταφέρουμε να βγούμε από το αδιέξοδο.

Η Ευρώπη δεν μπορεί να μας το κάνει αυτό. Η προοπτική της χώρας απαιτεί εθνική συγκρότηση. Σχέδιο, συναίνεση, εμπιστοσύνη, πολλά κεφάλαια, νέες δουλειές, μεταφορά τεχνολογίας, δημιουργία εγχώριας προστιθέμενης αξίας και εκατοντάδες χιλιάδες νέες θέσεις απασχόλησης.

* Ο Γιάννης Κοτόφωλος είναι δημοσιογράφος στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ με καταγωγή από τη Δωρίδα