ΔΩΡΙΔΑ:ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ,ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ

Το 2012 μπήκε στη ζωή μας , με τις καθιερωμένες ευχές, αλλά με αβεβαιότητες , ανασφάλειες , ερωτηματικά, φτώχεια και γκρίζα ατμόσφαιρα.

Η Δωρίδα δεν είναι βέβαια έξω από αυτό τον κύκλο. Έχει μάλιστα ακόμα ένα ¨ προπατορικό αμάρτημα¨ που κουβαλά. Την εγκατάλειψη και απομόνωση αναπτυξιακά εδώ και δεκαετίες .

Ποιοι ευθύνονται και πόσο, το γνωρίζει ο πολίτης της Δωρίδας. Δεν πρέπει όμως να σταθούμε σ΄ αυτό. Τα παθήματα πρέπει να μας γίνουν μαθήματα και όλοι , πολίτες και δημοτικοί άρχοντες, με σύνεση και γνώση να αποφασίσουμε τι ζητάμε και ποιοι είναι οι στόχοι για το μέλλον της περιοχής μας.

Οι λαϊκίστικες κραυγές πρέπει να σωπάσουν. Η ορθοπόδηση και η ανάπτυξη , που είναι η επιθυμία όλων , δεν θα έρθει με φθαρμένα υλικά και λογικές . Η κρατικοδίαιτη και δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία ανάπτυξης, που πάντα στοχεύαμε και διεκδικούσαμε εδώ στη Δωρίδα, πρέπει να φύγει ανεπιστρεπτί από όλους, αν θέλουμε να δει άσπρη μέρα ο τόπος μας .

Να βλέπουμε το δάσος και όχι το δένδρο. Να διεκδικούμε ουσιαστικά μέτρα και υποδομές ανάπτυξης και όχι να ζούμε με την ψευδαίσθηση διεκδίκησης και συνέχισης της δημοσιοϋπαλληλικής ανάπτυξης.

Σ΄ αυτό βαριά ιστορική ευθύνη έχει και η ηγεσία της Δωρίδας , η Δημοτική Αρχή , που μπαίνει στο δεύτερο χρόνο της ζωής της.

Σε γενικές γραμμές , παρά τις φοβερές εγγενείς δυσκολίες ,τη πρώτη χρονιά τα πήγε καλά. Τώρα πλέον θα πρέπει να σπάσει αυγά για να φτιάξει την ¨ομελέτα της ανάπτυξης¨, που τόσο ανάγκη έχει η Δωρίδα μας.

* Άρθρο της εφημερίδας ΤΟ ΕΥΠΑΛΙΟ