Γιατί ψηφίζω Χίλαρι

Αν ήμουν Αμερικανίδα, θα ψήφιζα Χίλαρι. Για τρεις λόγους.

Πρώτα από όλα γιατί υποστηρίζει με θέρμη τα ανθρώπινα δικαιώματα και κυρίως τα δικαιώματα ευάλωτων ομάδων πληθυσμού, όπως είναι οι γυναίκες και οι Αφροαμερικανοί. Όποιος βιαστεί να καγχάσει με τον χαρακτηρισμό των ομάδων αυτών ως ευάλωτων τον 21ο αιώνα, ας το σκεφτεί λίγο περισσότερο.

Πιστέψαμε εδώ και κάποια χρόνια ότι ο δυτικός πολιτισμός έχει ξεμπερδέψει με τα βασικά αιτήματα για ισότητα και σεβασμό της προσωπικότητας ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, φύλου και θρησκείας. Και χαλαρώσαμε ανεπίτρεπτα. Νομίσαμε, ανοήτως όπως αποδεικνύεται, ότι ο Χίτλερ ηττήθηκε, ότι ο φασισμός έσβησε, ότι τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα παγιώθηκαν. Τίποτε από όλα αυτά δεν συνέβη. Ή μάλλον όλα αυτά συνέβησαν αλλά είχαν βίο βραχύ.

Όλοι εμείς που προσδοκούσαμε ένα κόσμο ισότητας και αλληλεγγύης, αφεθήκαμε να πιστέψουμε ότι το καλό εξ ορισμού στο τέλος θα νικά για πάντα. Όπως στις μυθοπλασίες. Ο Άη Γιώργης εξοντώνει το δράκο και η βασιλοπούλα σώζεται δια παντός. Η ζωή όμως είναι αλλιώς. Το κακό δεν εξαφανίζεται δια παντός. Απλώς αποσύρεται από την κυκλοφορία όταν οι συνθήκες δεν είναι φιλικές. Ξαποσταίνει λίγο, ανασυγκροτείται και προχωρεί με το βλέμμα στο μέλλον, ξεκούραστο και ακμαίο. Το μόνο που μας μένει, αν θέλουμε σοβαρά να αντισταθούμε, είναι η εγρήγορση. Η συνεχής και αδιάλειπτη.

Γι’ αυτό ψηφίζω Χίλαρι. Γιατί δεν θεωρεί τίποτε από τα κατακτηθέντα έως τώρα κεκτημένο. Και ούτε της αρκούν τα έως τώρα κεκτημένα. Βάζει ψηλά στην ατζέντα της τα ανθρώπινα δικαιώματα και δεν κάνει το ολέθριο λάθος να τα θεωρεί αυτονόητα.

Ο δεύτερος λόγος που με οδηγεί προς την Χίλαρι είναι το γεγονός ότι αποτελεί μέρος του συστήματος. Πολλοί ίσως εκπλαγούν δυσάρεστα με αυτή τη θέση, σκεφτόμενοι ότι ένας πολιτικός βαθιά εξαρτημένος από το σύστημα δεν έχει περιθώρια υπέρβασης.

Υπάρχει αλήθεια στον συλλογισμό αυτό, αλλά εγώ θα προτιμήσω τον ρεαλισμό από την αθωότητα. Μόνο κάποιος που ξέρει τις δομές του συστήματος μπορεί με συγκροτημένο σχέδιο και σθένος να επηρεάσει τη κατεστημένη πραγματικότητα. Ποιος μπορεί να παρέμβει αποτελεσματικότερα στις δομές, ο γνώστης των μηχανισμών ή ο αδαής;

Από την άλλη, αν ένας πολιτικός στην Αμερική δεν χαίρει του σεβασμού των ελίτ της χώρας του, ή άδοξο τέλος θα έχει ή διακοσμητικός θα καταντήσει. Λίγο συντηρητική προσέγγιση, θα πείτε. Μα η εποχή μας είναι απελπιστικά συντηρητική.

Οι σημερινοί εικοσάρηδες στην πλειονότητά τους δεν θυμίζουν σε τίποτε τα άγρια νιάτα της δεκαετίας του ’60. Ο ήπιος δρόμος της σταθερής εξέλιξης μοιάζει να τους ελκύει περισσότερο από τον πυρετώδη και τραχύ της επανάστασης. Με αυτό το δεδομένο, η Χίλαρι μπορεί, αν θέλει, να κάνει πολλά και ωφέλιμα.

Ο τρίτος λόγος που με κάνει να υποστηρίζω την υποψηφιότητά της είναι το σθένος της. Υπήρξε μια διάσημη απατημένη. Θα μπορούσε να έχει αυτοκτονήσει όπως η Σίλβια Πλαθ, να σκοτώσει το παιδί της όπως η Μήδεια, να μιμηθεί την Κλυταιμνήστρα, ή να γίνει αλκοολική και να περνάει τα βράδια της κλαίγοντας με τα τραγούδια της Μπίλι Χόλιντεϊ. Δεν έκανε τίποτε από όλα αυτά. Ίσως η Μπίλι Χόλιντεϊ να της κράτησε κάποια βράδια συντροφιά με το «My Man». Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Και ούτε χρειάζεται. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι αντί για ηττοπάθεια, αντί για καημό και καταφρόνια, διάλεξε τον δρόμο της δράσης. Δεν στράφηκε ωστόσο ούτε εναντίον του εαυτού της, ούτε εναντίον του παιδιού της, ούτε εναντίον του ακαταμάχητου συζύγου- εραστή. Έδειξε να το αντιμετωπίζει στωικά. Ίσως να την παρηγόρησε και λίγο ο Σαίξπηρ, που ασφαλώς τον γνωρίζει καλά χάρη στην εξαιρετική εκπαίδευση που έχει λάβει.

«Men were deceivers ever, one foot in sea, and one on shore, to one thing constant never» λέει ο βάρδος στο «Πολύ κακό για το τίποτα». «Οι άντρες είναι άπιστοι απ’ τη γέννα, με το ένα πόδι στη στεριά, και το άλλο στο νερό, ποτέ σε ένα πράγμα το βήμα σταθερό». Είναι ανακουφιστικός ο ποιητής για τις γυναίκες, όταν μιλά για το ασταθές της ανδρικής ψυχής. Και η ρήση του περιλαμβάνει όλες τις ανδρικές ψυχές, και των υψηλόβαθμων και των ταπεινών. Του κάθε Μπιλ και του κάθε Μήτσου.

Η Χίλαρι, που είχε την ευφυΐα, την αντοχή και τη σκληρότητα να μετατρέψει την προσβολή σε πλεονέκτημα, έχει τη στόφα παίκτη με αξιώσεις. Σφίγγει τα δόντια, σχεδιάζει και ενεργεί. Μοιάζει κατάλληλη για τη δουλειά του κυβερνήτη.
Αξίζει, πιστεύω, η ψήφος σε μια γυναίκα που δεν επέτρεψε να της χαλάσει τη ζωή ένας λεκές