Τι περιμένουμε από τον πόλεμο του Ισραήλ με το Ιράν

Χρόνος ανάγνωσης: 4 λεπτά

Τι περιμένουμε από τον πόλεμο του Ισραήλ με το Ιράν; Το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο βέβαια έχει σχετική αξία διότι δεν περιμένουν όλοι το ίδιο. Άλλοι περιμένουν την καταστροφή του πυρηνικού προγράμματος της θεοκρατικής απολυταρχίας. Οταν συνομιλείς με τον Θεό, κοινώς με το απόλυτο, και διαθέτεις έστω και μία πυρηνική κεφαλή είσαι ικανός να φέρεις την καταστροφή που δεν έχει δρόμο επιστροφής.

«Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Διόλου παράξενο για ένα καθεστώς το οποίο έχει εντάξει στις υπαρξιακές του προδιαγραφές την καταστροφή του σιωνιστικού Ισραήλ και κατ’ επέκταση της Δύσης που εκπροσωπεί επί γης τον Σατανά.

Το Ιράν μιλάει άλλη γλώσσα από τον υπόλοιπο κόσμο με τον οποίο υποτίθεται θέλει να διαπραγματευθεί. Εκεί έγκειται και η διαφορά των μουλάδων από τον παρανοϊκό Κιμ της Βόρειας Κορέας. Αυτός είναι προϊόν μιας κοσμικής παράδοσης. Οι μουλάδες έρχονται απ’ αλλού.

Άλλοι, πιο αισιόδοξοι, περιμένουν την ανατροπή του καθεστώτος που εγκαταστάθηκε από τον αγιατολάχ Χομεϊνί μετά την ανατροπή του Σάχη. Είναι γνωστό ότι το μεγαλύτερο μέρος της ιρανικής κοινωνίας, με τον βαθύ πολιτισμό της, θέλει να απαλλαγεί από την τυραννική θεοκρατία. Το 40% των ενενήντα εκατομμυρίων είναι νέοι άνθρωποι και θέλουν να δουν τη ζωή τους να αλλάζει. Η απομόνωση των κοινωνιών που είχε επιβάλει η σοβιετική τυραννία δεν λειτουργεί πλέον στην εποχή του Διαδικτύου.

Εντυπωσιάζει από την άλλη η αδράνεια των κοινωνιών της Δύσης. Ούτε μια διαδήλωση για συμπαράσταση στις θαρραλέες γυναίκες ή τους φοιτητές. Θα σου πουν ότι περιμένουν να ξεσηκωθούν για να αντιδράσουν. Όμως δεν αντέδρασαν όταν ξεσηκώθηκαν και εξάλλου για να ξεσηκωθούν θα πρέπει να ξέρουν ότι στον υπόλοιπο κόσμο υπάρχουν κάποιοι έτοιμοι να τους συμπαρασταθούν. Το καθεστώς των μουλάδων, από την εποχή του Χομεϊνί, απολαμβάνει ένα είδος ασυλίας στην προοδευτική κοινή γνώμη της Δύσης.

Το Ισραήλ πολεμάει για την ύπαρξή του. Το Ιράν πολεμάει για την επιβίωση του καθεστώτος του, ερήμην του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας του.

Σε επίπεδο υψηλής πολιτικής υπάρχει ο φόβος της Αραβικής Άνοιξης. Αυτήν που οδήγησε σε χαοτικά καθεστώτα, σε εμφυλίους και έφερε στην Αίγυπτο τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Και στην πλατεία Ταχρίρ πολλούς αριστερούς που νόμιζαν ότι έχουν επιτέλους βρει την επανάσταση που τους έλειπε.

Τι θα γίνει στο Ιράν αν καταρρεύσει το σημερινό καθεστώς; Ποιες δυνάμεις θα ελέγξουν το χάος που θα ακολουθήσει αναγκαστικά; Σε συναισθηματικό επίπεδο υπάρχει η άνοδος του αντισημιτισμού, ένα φαινόμενο το οποίο η Δύση, εν τη αφελεία της, πίστευε ότι το έχει θάψει κάτω από τα ερείπια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Εκτός των άλλων η μορφή του εβραίου στο υποσυνείδητο του δυτικού ανθρώπου είναι η μορφή του αδύναμου κατατρεγμένου. Το Ισραήλ την έχει διαψεύσει. Κατατρεγμένοι είναι οι Παλαιστίνιοι, και οι μουλάδες του Ιράν είναι οι προστάτες τους.

Ο ισλαμοαριστερισμός κυριαρχεί στα πανεπιστήμια του δυτικού κόσμου. Υπάρχει και ο φόβος της σύμπραξης του Τραμπ με τον Νετανιάχου. Δύο ηγέτες οι οποίοι είναι έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν όποια δύναμη διαθέτουν για να επιβληθούν. Γι’ αυτό και δεν είναι λίγοι όσοι περιμένουν η Αμερική να μην επέμβει και το Ισραήλ να εμπλακεί σε έναν πόλεμο διαρκείας με το Ιράν, ο οποίος θα το εξαντλήσει.

Μια χώρα εννέα εκατομμυρίων εναντίον μιας χώρας ενενήντα εκατομμυρίων. Με μία διαφορά. Το Ισραήλ πολεμάει για την ύπαρξή του. Στην πραγματικότητα πολεμάει για την ύπαρξή του από συστάσεώς του. Όλοι οι πόλεμοι στους οποίους έχει εμπλακεί είναι αμυντικοί. Το Ιράν πολεμάει για την επιβίωση του καθεστώτος του, ερήμην του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας του.

Ας μην ξεχνάμε ότι επί Σάχη το Ιράν ήταν σύμμαχος του Ισραήλ. Αναρωτιέμαι πόσοι Ιρανοί σήμερα περίμεναν την επίθεση του Ισραήλ ελπίζοντας ότι έτσι θα αρχίσει η κατάρρευση του καθεστώτος των μουλάδων.

Επανέρχομαι στη δήλωση του καγκελαρίου Μερτς: «Το Ισραήλ κάνει τη βρώμικη δουλειά». Οχι μόνον για λογαριασμό της Δύσης αλλά και για τα αραβικά καθεστώτα της περιοχής, όπως η Σαουδική Αραβία, που φοβούνται εξίσου τη μετατροπή του Ιράν σε πυρηνική δύναμη.

Όσο για τη συνέχεια ας αναλογισθούμε μόνον ότι το Ιράν δεν είναι Ιράκ. Το Ιράκ ήταν ένα τεχνητό κράτος. Το Ιράν είναι ένα αρχαίο έθνος, εξίσου αρχαίο με το Ισραήλ και την Ελλάδα. Το Ισραήλ δεν θέλει να επιβάλει τη δημοκρατία στο Ιράν, αν και θα ήταν ευχής έργον. Το Ισραήλ θέλει να το εμποδίσει να του επιτεθεί από θέση ισχύος.

Όσο για την αγαπημένη μας Ευρώπη, έχει δύο προβλήματα να αντιμετωπίσει. Το πρώτο είναι η αδυναμία της την οποία εξέφρασε με ειλικρίνεια ο κ. Μερτς. Το δεύτερο είναι η εξάπλωση του αντισημιτισμού ο οποίος, ας μην ξεχνάμε, την οδήγησε στη μεγαλύτερη καταστροφή της Ιστορίας της, τον Β΄ Παγκόσμιο.

Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι η σύγχρονη Ευρώπη χτίσθηκε πάνω στα ερείπια του Β΄ Πολέμου, στην ιδεολογία του «ποτέ πια». Και ανάμεσα στα άλλα στοιχεία του «ποτέ πια» ήταν και η απόρριψη του αντισημιτισμού. Γι’ αυτό και η αναβίωσή του θέτει σε κίνδυνο τις ίδιες τις αρχές της συγκρότησής της. Ο αντισημιτισμός σήμερα είναι μια μορφή αντιευρωπαϊσμού.

*Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος