Τι σημαίνει : Ξαπλώστρα

Χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά

Είναι ευνόητο πως η άμμος είναι χρυσοφόρα, τόσο για τον δήμο που του ανήκουν οι κόκκοι της όσο και για τον επιχειρηματία.

Αυτή τη στιγμή, στο πιο διάσημο μπιτσόμπαρο της Μυκόνου, η τιμή της ξαπλώστρας στην πρώτη σειρά, εκεί όπου θα περάσουν τα κανάλια για να πάρουν πλάνα των «πισινών με αναγνωρισιμότητα», είναι 300 ευρώ, με 1.000 ευρώ ελάχιστη κατανάλωση.

Είναι ευνόητο πως η άμμος όπου στήνονται τα ομπρελοκαθίσματα, οι ξαπλωτήρες, οι σεζλόνγκ, τα πτυσσόμενα ανάκλιντρα, είναι χρυσοφόρα, τόσο για τον δήμο που του ανήκουν οι κόκκοι της όσο και για τον επιχειρηματία που, έχοντας δώσει έναν σκασμό λεφτά για να τους νοικιάσει, ευελπιστεί πως θα βγάλει τα πολλαπλάσια από τις ξαπλώστρες που θα στήσει.

Αυτή η άμμος είναι χρυσοφόρα ακόμα και για τις σελεμπριτοψωνάρες που δαπανούν το μηνιαίο ενοίκιο ενός νεόδμητου ρετιρέ τριών δωματίων στο Παγκράτι, για να πληρώσουν την ημερήσια χρήση μιας ξαπλώστρας, μπας και φανεί στο γυαλί η οπισθία και η εμπροσθία όψη τους, κάτι που θα τους αποφέρει μεγαλύτερη φήμη και αναγνωρισιμότητα, την οποία και θα μοσχοπουλήσουν στους τηλέπληκτους πελάτες τους.

Αρα, όλο αυτό το αίσχος της κατάληψης και του τελευταίου τετραγωνικού εκατοστού της ακρογιαλιάς από ξαπλώστρες είναι μια win-win situation, μια κατάσταση που κερδίζουν όλοι, εκτός φυσικά από τη δημόσια αισθητική, την κοινή λογική, το παράλιο οικοσύστημα και τους κανονικούς ανθρώπους που θέλουν απλώς να κάνουν το μπάνιο τους ανενόχλητοι σε μια δημόσια ακτή, χωρίς να υφίστανται τον θόρυβο, την όχληση και τη ματαιόδοξη γελοιότητα της ξεβράκωτης πασαρέλας των κοσμικών. Είναι βέβαια σημείο των καιρών πως οι ξαπλώστρες, αντί να μειώνονται στις ελληνικές παραλίες, εξαπλώνονται, και αυτό μου δίνει πάσα για την ετυμολογία της λέξης.

Η ξαπλώστρα, σύμφωνα με το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, δηλαδή το κάθισμα, η πολυθρόνα όπου κάθεται κάποιος αναπαυτικά, η σεζλόνγκ, παράγεται από το ρήμα «ξαπλώνω». Αυτό έχει κάμποσες σημασίες: πέφτω στο κρεβάτι για ύπνο, πέφτω σε θέση ανάσκελα, απλώνω κάτι ή κάποιον σε μήκος και πλάτος, αλλά και πυροβολώ κάποιον και τον ρίχνω στο έδαφος! – «με τρεις ντουφεκιές τον ξάπλωσε», λέμε. Το ρήμα προέρχεται από το μεσαιωνικό «εξαπλώ» («εξ» + «απλώ» > «απλούς»). Η νεότερη μορφή του είναι το «εξαπλώνω», δηλαδή «κάνω κάτι ευρύτερα γνωστό», ενώ ο μεσοπαθητικός τύπος, «εξαπλώνομαι», σημαίνει «αποκτώ διαρκώς μεγαλύτερες διαστάσεις, καλύπτω όλο και μεγαλύτερη έκταση», λέει το λεξικό, αναφέροντας ως παράδειγμα μια πυρκαγιά που εξαπλώθηκε λόγω θυελλωδών ανέμων ή μια αρρώστια που εξαπλώνεται με δραματικούς ρυθμούς.

Αυτές είναι αληθινές καταστροφές βέβαια και καλαμπουράκια ετυμολογικά δεν χωράνε επ’ αυτού, αλλά δεν αντέχω να μην παρατηρήσω πως οι ξαπλώστρες όντως εξαπλώνονται, αυξάνονται και πληθύνονται στις ελληνικές ακτές με ανησυχητικούς ρυθμούς, κι αυτό δεν είναι ένα καθόλου απλό ζήτημα.

Όλες και όλοι θα θυμόμαστε μια παραλία, που όταν πρωτοπήγαμε πριν από είκοσι ή τριάντα χρόνια δεν είχε τίποτα άλλο, εκτός από τα αρμυρίκια και τα κρινάκια της άμμου, άντε και μια παράγκα που πούλαγε νερό, φραπέδες, μπίρες και κάνα σάντουιτς. Σήμερα όμως η ίδια παραλία είναι σαν ένα θερινό γκουλάγκ καταναγκαστικής διασκέδασης, ένα Κολωνάκι με σαγιονάρες, του οποίου η δηθενιά δοξολογεί τη βλακώδη επιδειξιομανία όχι μόνο των νεόπλουτων, αλλά και των νεόπτωχων, που κάνουν τα κακά τους παξιμάδι έναν ολόκληρο χρόνο, για να ζήσουν τον μύθο τους στην Ελλάδα. Έστω και για μια μέρα.

* Ο Παύλος Μεθενίτης είναι δημοσιογράφος σε εφημερίδες και περιοδικά. Το άρθρο δημοσιεύτηκε και στην ΕΦΣΥΝ.