Για τα πανηγύρια

Χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά

Διαστρεβλώνονται και εκφυλίζονται τα πανηγύρια του Αυγούστου όταν προγραμματίζονται και καθορίζονται από δήμους και τάχα μου πολιτιστικά τμήματα του δήμου. Λαϊκότροπα δήθεν άσματα ηχορυπαίνουν την ατμόσφαιρα και τις αθώες ψυχές. Όργανα μουσικά που γδέρνουν την αισθητική και τη μουσική απόλαυση-ανάταση του ορχηστή. Και όμως: ο καημός δεν χάνεται, η συνύπαρξη σχεδόν ουρλιάζει και επιμένει να επικρατεί. Δέος. Η βαρύτητα, το έχουμε ξαναπεί, πάει στον αγύριστο, οι «θεοί» χαμογελούν κι επιστρέφουν στη γήινη προέλευσή τους. Οχι που θα τους αφήναμε [τους θεούς] να μας κουμαντάρουν, να μας καθοδηγούν, να μας συντροφεύουν τάχα στις αγωνίες μας και στα παραμιλητά μας και στις ψευδαισθήσεις μας.

Για δες, ανεχόμαστε ακόμη μια ανεπαρκή έως δουλική κυβέρνηση· δεν κουνιέται φύλλο και αυτό είναι η αποτύπωση της αντιπολίτευσης της χώρας. Ύβρις! Ουδείς εξ όλων ημών δεν αισχύνεται, αν και όλοι δηλώνουμε προβληματισμένοι για το μέλλον της πατρίδας [ή της μητρίδας, ή όπως διάολο θέλει κανείς να αποκαλεί τον τόπο στον οποίο ένιωσε τα πρώτα σκιρτήματα, εκεί που είδε τα πρώτα όνειρα]. Οι πρόγονοι ήσαν τρωκτικά που ζούσαν μέσα στη γη ή ψάρια που βγήκαν στη στεριά και κατόρθωσαν να περπατήσουν, να φτιάξουν σπονδυλική στήλη, να σταθούμε επιτέλους όρθιοι; Για δες λοιπόν. Εικασίες, παρά τον τόσο επιστημονισμό στον οποίο έχει εμπλακεί η ανθρωπότητα.

Τα «δεκαπενταύγουστα» πανηγύρια κουβαλάνε εντούτοις τον αρχέγονο χορό, το πρωτόγονο γέλιο, τις πρωτόμορφες γκριμάτσες, τις πρώτες ομιλίες [φωνήματα και παιγνίδια]. Μουσική στον χώρο των πανηγυριών, για άλλους διονυσιακή, για άλλους απόκοσμη και εξωφρενικά απωθητική. Είμαστε, σαφώς, με τους πρώτους άλλους, με αυτούς που ξεχνάνε τη συνείδησή τους και αφήνονται να σκλαβωθούν από τη μέθη της συμμέθεξης. Θρίαμβος της στιγμής; Έστω. Δεν είναι λίγο αυτό, όσο και αν λοιδορείται από χαζοχαρούμενους απέχοντες, τρισευτυχισμένους συντηρητικούς. Βλέπεις τα σώματα των ορχηστών και απορείς πόσο μεταμορφώνονται, πόσο μεταρσιώνονται οι κατέχοντες αυτά τα σώματα, πόσο ο Νεύτωνας ντρέπεται για τη θεωρία του, για την ανακάλυψή του. Και ας μη μιλήσουμε για τον πόνο του σώματος, πόσο δηλαδή απελευθερώνεται και πόσο εκπίπτει [εκπίπτει!] σε χαρά [που στην ουσία είναι πένθιμη χαρά ή χαρούμενο πένθος -αλλά τίποτα από αυτά τα αντιφατικά δεν υπερτερεί της στιγμής].

Είμαστε λοιπόν για τα πανηγύρια, άπαντες; Βεβαίως και είμαστε αν, απλώς, ρίξουμε μια ματιά σε ό,τι χαώδες συμβαίνει γύρω μας και το οποίο [χάος] οφείλεται σε μια αδίστακτη και εξωφρενική κυβέρνηση, της οποίας όλα τα εθνικά εγκλήματα περνάνε στο «ντούκου», χωρίς καμία αντίδραση, χωρίς κάποια διαμαρτυρία. Οι πλείστοι έχουμε πειστεί ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση -και το μεταδίδουμε καθημερινά στις απλοϊκές και απαράδεκτα απολιτικές συζητήσεις μας. Υπάρχει σοβαρός λόγος [σοβαρή, καλύτερα, αιτία] που εξακολουθούν να θέλγουν και να τέρπουν [και να γοητεύουν] τα λαϊκά πανηγύρια -τίποτα δεν είναι τυχαίο στις ανθρώπινες συνάξεις, στις ανθρώπινες προσπάθειες να μετριαστεί το βάρος της καθημερινότητας, αλλά και να ανιχνευθεί το νόημα άμα τε και η υποκρισία όλων -στρουθοκαμηλίζουμε αλλά δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε…

* Ο Γιώργος Σταματόπουλος είναι δημοσιογράφος στην “ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ των Συντακτών” και συγγραφέας