Ένα θαυμάσιο γλυπτό στο Λαό της Παλαιστίνης από το Δωριέα συγγραφέα και γλύπτη Πάνο Γουργουλέτη

Χρόνος ανάγνωσης: 7 λεπτά

Σε μια θερμή ατμόσφαιρα γεμάτη από έντονα συναισθήματα και κυρίως ανθρωπιά στην Πρεσβεία της Παλαιστίνης, ο Δωριέας συγγραφέας και γλύπτης Πάνος Γουργουλέτης,  παρέδωσε στον παλαιστίνιο Πρέσβη Γιούσεφ Ντόρχομ, το γλυπτό που δημιούργησε με τίτλο CRIME–ΕΓΚΛΗΜΑ.

Πρόκειται για μια εικαστική δημιουργία, ένα γλυπτό μνήμης, που περιγράφει, καταγράφει και καταγγέλλει μέσω της  τέχνης και της δημιουργικής οδού, τα εγκλήματα εις βάρος του Παλαιστινιακού  λαού, στέλνοντας ταυτόχρονα μήνυμα  ειρήνης και συμπαράστασης στους πληγέντες του πολέμου.

Στην εκδήλωση ο Πάνος Γουργουλέτης τόνισε μεταξύ άλλων :

Κύριε Πρέσβη σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε να με φιλοξενείται σήμερα στη πρεσβεία της Παλαιστίνης. Σε αυτό το συμβολικό κομμάτι της πολύπαθης Παλαιστινιακής γης.

Ο λαός της Παλαιστίνης βιώνει καθημερινά, μια εφιαλτική πραγματικότητα, αντιμετωπίζοντας τις ασύλληπτες για το ανθρώπινο μυαλό, φρικαλεότητες που εξελίσσονται αυτή τη στιγμή  στη Λωρίδα της Γάζας.

Ο Παλαιστινιακός λαός, έρμαιο στα γεωπολιτικά παιχνίδια των μεγάλων, ακολουθεί αναπόδραστα τη μοίρα των μικρών. Υφίσταται τις συνέπιες ενός ολοκληρωτικού πολέμου, μιας άδικης αιματοχυσίας με θύματα χιλιάδες αθώους άμαχους. Κυρίως παιδιά.

Οι αριθμοί σοκάρουν, 18.000 παιδιά νεκρά κι αγνοούμενα, 30.000 ορφανά, 40.000 συνολικά οι νεκροί, καύσιμο στη μηχανή του πολέμου.

Οι παγκόσμιοι θεσμοί εθελοτυφλούν ή ακόμα χειρότερα, επιλέγουν πολιτικές ίσων αποστάσεων εξισώνοντας  το θύτη με το θύμα.

Αν ο Picasso ζούσε  σήμερα θα δημιουργούσε μια διαφορετική  Guernika, η τραγικότητα της οποίας θα ξεπερνούσε κατά πολύ την πρώτη.

Μπορούμε εμείς να σταματήσουμε αυτό τον πόλεμο; Δεν γνωρίζω αν υπάρχει απάντηση σε αυτό.

Μέσα όμως από μια απελευθερωμένη  οπτική και χωρίς παραμορφωτικούς φακούς,  ας προσπαθήσουμε ν΄ αντιληφθούμε την σημερινή πραγματικότητα.

Ας ξεκινήσουμε από αυτό που ο καθένας από εμάς μπορεί να κάνει κι ας κατανοήσουμε κυρίως αυτό που συμβαίνει γύρω μας, στη μεγάλη γειτονιά του κόσμου.

Η όποια μορφή αντίδρασής μας, ας σταθεί ανάχωμα στην επέλαση της βαρβαρότητας, στον παραλογισμό, στη φρίκη του πολέμου. Ταυτόχρονα να είναι ένα μήνυμα συμπαράστασης  προς αυτούς τους ανθρώπους, πως σε αυτή τη σκληρή δοκιμασία που τους έλαχε, δεν είναι μόνοι.

Το σήμερα είναι αλλιώτικο  από το χθες και το αύριο έρχεται πολύ πιο διαφορετικό από το σήμερα.

Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές που θα μπορούσαν να αποτρέψουν μια  κοινωνική κρίση ή να σταματήσουν κάποια που είναι σε εξέλιξη.

Είναι επιτακτική ανάγκη, να βρούμε τρόπους και δρόμους προκειμένου να υπάρξει και πάλι χώρος για να εδραιωθεί η ειρήνη.

Μοναδική προϋπόθεση για την αυτοδιάθεση και την αρμονική συνύπαρξη των λαών, όπου η δικαιοσύνη και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια θα είναι δεδομένα κι όχι ζητούμενα.

Ας μη ξεχνάμε πως οι Παλαιστίνιοι δεν διεκδικούν την  πατρίδα κάποιου άλλου, έχουν τη δική τους πατρίδα, την οποία διεκδικούν κάποιοι άλλοι.

Σε αυτή την πατρίδα χτυπά η καρδιά τους κι αυτή την πατρίδα τη θέλουν ελεύθερη.

Δεν ψάχνουν στους σωρούς των ερειπίων την χαμένη τους αξιοπρέπεια, γιατί ποτέ δεν την έχασαν.

Ψάχνουν δικαίωμα στο όνειρο και πέφτει σε μας η ευθύνη και το βάρος προκειμένου να κρατήσουμε το όνειρο τους ζωντανό, γιατί:

«….όσο η πληγή είναι ανοιχτή, όσο η φλέβα είναι ζεστή θα υπάρχει ελπίδα…»