Ο αχταρμάς του Στέφανου

Χρόνος ανάγνωσης: 4 λεπτά

Του Νίκου Μελέτη*

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης έχει ένα μεγάλο ατού.

Δεν έχει να απολογηθεί σε κανέναν για το παρελθόν του ούτε έχει καμία δέσμευση για το τι θα πει ,ποια ιδεολογία (εάν υπάρχει) θα εκφράσει ,ποιο οικονομικό πρόγραμμα θα προτείνει.

Έτσι κι αλλιώς αυτοί οι λίγοι που τον ψήφισαν για πρόεδρο του κόμματος δεν τον ψήφισαν για τίποτα από όλα αυτά. Τον ψήφισαν όπως ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά με την ελπίδα ότι ο χώρος θα διασωθεί μετά την συντριβή του κόμματος και της αποχώρηση Τσιπρα και ότι θα ξαναμπεί σε τροχιά νομής της εξουσίας.

Έτσι ο Στέφανος στήνει μεθοδικά τον δικό του πολιτικό και ιδεολογικό αχταρμά. Και με την εργατιά και με τους επιχειρηματίες και με την φτωχολογιά και με το διαμέρισμα του 1,5 εκατομμυρίου και με τους παλαιστινίους και με το Ισραήλ και με την θρησκεία και εναντίον της «οπισθοδρομικής» εκκλησίας και με την ιδιωτική εκπαίδευση και εναντίον των μη κρατικών πανεπιστημίων. Και με τον Άρη αλλά και με το ΝΑΤΟ και έχει ο θεός..

Σιγά σιγά ο Σ. Κασσελάκης στήνει ένα δικό του σύστημα ,ένα δικό του κόμμα το οποίο θα έχει ένα μόνο στόχο ,να είναι τόσο ασαφή τα όρια του ώστε να είναι ανοιχτό σε όλους . Οι θέσεις του θα είναι θολές και αντιφατικές που ο καθένας να μπορεί να βρει κάτι θετικό εκεί . Και αυτή είναι η επιτομή ενός επικίνδυνου λαϊκισμού…

Αυτή είναι η συνταγή που ακολουθεί ο Στέφανος Κασσελάκης πιστεύοντας ότι αρκεί η δική του θεατρική παρουσία είτε στο πάλκο με το μικρόφωνο στο χέρι ως πολιτικός κονφερανσιέ ή στον δρόμο με τις χειραψίες και τις αγκαλιές και το εφαρμοστό T-shirt για να αποτελεί το έμβλημα του νέου κόμματος που φτιάχνει. Ούτε η Αριστερά ούτε η Δεξιά ,ούτε η αριστερίλα του παλιού ΣΥΡΙΖΑ… Μόνον Αυτός.

Το μοντέλο αυτό , είναι απλοϊκό καθώς στηρίζεται μονο στην αλαζονεία και στο Υπερεγώ που χαρακτηρίζει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν διανοείται καν ότι μπορεί κάποιος να αντισταθεί στην γοητεία του και στον χειμαρρώδη λόγο του . Δεν περνάει από το μυαλό του ότι έχουν περάσει κι άλλοι πολύ καλύτεροι ρήτορες από τον ίδιο ,που είχαν πολύ πιο βιδωμένα τα πόδια τους στο έδαφος και όμως αποδείχθηκε ότι δεν αρκούσε αυτό.

Ο αχταρμάς του Στέφανου μπορεί ταυτοχρόνως να ικανοποιεί και να δυσαρεστεί τον ίδιο άνθρωπο ,αυτό δεν σημαίνει ότι θα σπεύδει να βρει καταφύγιο κατω από τις πολιτικές φτερούγες του.

Και κυρίως δεν αντιλαμβάνεται ότι τελικά θα πρέπει ο καθένας να καταλάβει τι ακριβώς θέλει και που το πάει ο Στέφανος όταν ζητάει την ψήφο του. Γιατί με τον αχταρμά του δεν μπορεί να πείσει ούτε για το πρώτο στοιχειώδες για κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης :να αποτελεί αξιόπιστη επιλογή για την «ανατροπή».

Και τελικά ο Στέφανος επενδύει στην «σίγουρη» επιτυχία του (το ειχε δείξει και το λάδι της κολυμβήθρας)και διαβεβαιώνει όλους να τον ακολουθήσουν σε αυτήν την επιτυχία που δεν θα την αμφισβητήσει κανείς .Και έχει ένα δίκιο. Όταν δεν ξέρεις που πηγαίνεις , όλοι οι δρόμοι σε οδηγούν εκεί…

*Ο Νίκος Μελέτης είναι δημοσιογράφος-αρθρογράφος στην εφημερίδα “Πρώτο ΘΕΜΑ”