ΕΚΛΟΓΕΣ. . . και απλή, προεκλογική, συλλογιστική

Χρόνος ανάγνωσης: 5 λεπτά

Παρακολουθώ όλες αυτές τις ημέρες το «ξύλο» που τρώει ο Νίκος Ανδρουλάκης, επειδή δήλωσε ότι το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να μετάσχει σε μια κυβέρνηση υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα είναι πρωθυπουργός ούτε ο Κυριάκος ούτε ο «έλα με φόρα», και οφείλω να παραδεχθώ ότι με το ζόρι κρατιέμαι, με όλους αυτούς, που επικαλούνται θεσμούς, συνταγματικές επιταγές, τη βούληση του λαού στις κάλπες, κι άλλα τέτοια ηχηρά. Δηλαδή ποιο είναι το περίεργο, σε αυτά που είπε το παλικάρι, προκειμένου να ξεφύγει από τη μέγγενη του «πες μας τώρα, με ποιον είσαι» και γιατί δεν μας λες εγκαίρως «με ποιον θα πας και ποιον θα αφήσεις»;

Η συλλογιστική του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, θεωρώ ότι είναι απλή – προσοχή απλή, όχι απλοϊκή. Σου λέει, αν δεχθώ τον Κυριάκο πρωθυπουργό, κινδυνεύω να πάθω ό,τι και ο Βενιζέλος που θυσίασε εαυτόν και το κόμμα μας, προκειμένου να αποτραπεί η χρεοκοπία της χώρας. Αποδέχθηκε ως πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά, συνέπραξε με τη Νέα Δημοκρατία ως κυβερνητικός εταίρος, και το ΠΑΣΟΚ κατρακύλησε στα τάρταρα – παραλίγο να εξαφανιστεί εντελώς. Παγκόσμιο θέμα προς μελέτη στις πολιτικές επιστήμες έγινε το pasokification.

Αν πάλι δεχθώ τον άλλο, τον «έλα με φόρα», είναι σαν να νομιμοποιώ τη λεηλασία του χώρου μου από τον ΣΥΡΙΖΑ όλα τα προηγούμενα χρόνια. Και επιπλέον θα αναγκαστώ να συνεργαστώ σε μια πιθανή κυβέρνηση με τα «ρετάλια» του ΠΑΣΟΚ, που θα τα επιβραβεύσω κιόλας αποδεχόμενος την υπουργοποίησή τους. Έτσι θα στείλω το μήνυμα σε όλα τα στελέχη μου, ότι την επόμενη φορά, μπορούν χαλαρά να μεταπηδήσουν σε έναν άλλο χώρο, και δεν τρέχει τίποτε. Μπορεί να γίνουν μέχρι και υπουργοί με την ανοχή ή και τη στήριξή μου.

Δεν κάνω λοιπόν τίποτε από τα δύο, και όποιος θέλει να συνεργαστούμε, θα πρέπει να δεχθεί να συγκροτήσουμε κυβέρνηση υπό πολιτικό πρόσωπο που θα προτείνω εγώ. Και το οποίο ενδεχομένως να μην έχει και ταυτοτικά, πολιτικά, χαρακτηριστικά. Ποιο είναι το περίεργο σε όλο αυτό, λοιπόν;

Μαθήματα πολιτικής ιστορίας

Εγώ δεν βρίσκω κανένα, και καλά θα κάνουν να τον αφήσουν ήσυχο τον Ανδρουλάκη. Να πάψουν να τον πιέζουν, και να μείνουν σε αυτό που εδώ και πολύ καιρό έχει δεσμευτεί: ότι δεν θα αφήσει τη χώρα να περιπέσει σε περιπέτειες. Οσο για εκείνους που τάχα μου φρίττουν με την απαίτησή του για πολιτικό πρόσωπο που θα ηγηθεί μιας κυβέρνησης συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, ότι τάχα μου είναι πρωτοφανές και φανερώνει μεγαλοϊδεατισμό και μαξιμαλισμό – το τρίτο κόμμα να επιβάλλει πρωθυπουργό; Τσ… τσ… τσ… μα τι είναι αυτά; – έχω να προτείνω, με αφορμή τη προκήρυξη των εκλογών για τις 21 Μαΐου, να ρίξουν μια ματιά στην πρόσφατη πολιτική μας ιστορία. Εκεί θα τα βρουν όλα. Με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Διότι προφανέστατα δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα συμβεί. Εχει ξαναγίνει, και μάλιστα για πολύ πιο χυδαίους (πολιτικά) λόγους. Οχι τώρα, που τα πράγματα είναι σχετικά ομαλά στην πολιτική ζωή, και απλώς υπάρχουν δύο ανταγωνιστές για την εξουσία οι οποίοι διαγκωνίζονται σε καθημερινή βάση…

Το «βρώμικο ’89»…

Για τους αδύνατους στην ιστορική μνήμη λοιπόν, θα κάνω ένα άλμα 34 ετών. Θα τους πάω πίσω στο 1989, τέτοια εποχή. Το μέιζον ζήτημα της πολιτικής μας ζωής εκείνη την εποχή, ήταν το σκάνδαλο Κοσκωτά, και η κλονισμένη υγεία του Ανδρέα Παπανδρέου. Η Νέα Δημοκρατία του πατέρα του Κυριάκου, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, διεκδικούσε την εξουσία, έχοντας ως κορυφαίο στόχο, όχι την ανάταξη της χώρας, αλλά το πώς θα οδηγήσει τον Ανδρέα στο Ειδικό Δικαστήριο προκειμένου να δικαστεί για το σκάνδαλο Κοσκωτά.

Το ίδιο επιδίωκε και ο Συνασπισμός της Αριστεράς, στον οποίο είχαν συμπράξει λίγο νωρίτερα και για τους ίδιους λόγους το ΚΚΕ και η Ανανεωτική Αριστερά. Η στρατηγική τους ανάλυση ήταν, ότι αν δικαζόταν και καταδικαζόταν ο Ανδρέας, αυτό θα αποτελούσε την αιτία για τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, και τον χώρο θα καταλάμβανε ως δεύτερη δύναμη ο Συνασπισμός.

Υπόγειες διεργασίες που σχηματικά αποκλήθηκαν «βρώμικο ‘89», και τις παραδέχθηκαν αργότερα οι πρωταγωνιστές τους, είχαν από καιρό ξεκινήσει μεταξύ της ΝΔ και του Συνασπισμού, προκειμένου να συντονιστεί η διπλή επίθεση στο ΠΑΣΟΚ με στόχο τη διάλυσή του.

Οι βουλευτικές εκλογές πραγματοποιήθηκαν στις 18 Ιουνίου 1989, και έφεραν στην πρώτη θέση το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας υπό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, το οποίο με 44,28% των ψήφων έλαβε 145 έδρες. Το ΠΑΣΟΚ άντεξε, με 39,13% και 125 έδρες, αλλά τα σχέδια της συνωμοσίας δεν ανεστάλησαν. Στις 2 Ιουλίου 1989, η Νέα Δημοκρατία και ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου που έλαβε 13,13% και 28 έδρες αποφάσισαν τον σχηματισμό κυβέρνησης υπό τον βουλευτή της ΝΔ, και αντιστασιακό κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών, Τζαννή Τζαννετάκη.

Η συνέχεια είναι γνωστή, επίσης: η κυβέρνηση Τζαννετάκη, με τη σύμπραξη Δεξιάς και Αριστεράς για πρώτη φορά, έφερε εις πέρας τον διακηρυγμένο στόχο της για την παραπομπή του Ανδρέα στο Ειδικό Δικαστήριο, και οδήγησε τη χώρα σε νέες εκλογές τον Νοέμβριο του ίδιας χρονιάς.

… και η σημαντική λεπτομέρεια

Μικρή, αλλά ουσιώδης λεπτομέρεια: στην κυβέρνηση Τζαννετάκη δεν μετείχαν, κατόπιν συμφωνίας των τριών ηγετών του παράταιρου σχηματισμού που την αποτελούσε, ούτε ο αρχηγός της ΝΔ Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ούτε οι Χαρίλαος Φλωράκης και Λεωνίδας Κύρκος, ηγέτες αντίστοιχα του ΚΚΕ και της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Θρυλείται ότι ο όρος να μην είναι πρωθυπουργός ο Κων. Μητσοτάκης τέθηκε από τους ηγέτες της Αριστεράς, και το ότι τον αποδέχθηκε ασμένως ο Κων. Μητσοτάκης αποτέλεσε τη βάση για τη συγκρότηση της κυβέρνησης εκείνης, η οποία είχε 4μηνη διάρκεια. Γιατί τον αποδέχθηκε χωρίς δεύτερη συζήτηση; Διότι ο στόχος της κυβέρνησης των δύο κομματικών εταίρων ήταν αποκλειστικά και μόνο το πώς θα διαλύσουν από κοινού το ΠΑΣΟΚ με την παραπομπή του Ανδρέα και υπουργών του, στο Ειδικό Δικαστήριο. Ώστε εν συνεχεία να λεηλατήσουν ανεμπόδιστα τον χώρο της Κεντροαριστεράς…

Θεωρώ περιττό τώρα, να ρωτήσω, γιατί αυτό που συνέβη πριν από 34 χρόνια ακριβώς, φαντάζει σήμερα παράταιρο, και εξωφρενικό, να το εισηγείται ο Νίκος Ανδρουλάκης. Και μάλιστα από τους τότε συνεταίρους στην εξουσία, που στο όνομα του «ιερού» σκοπού (η διάλυση του ΠΑΣΟΚ) αγίασαν τα μέσα που χρησιμοποίησαν (τους απίθανους ψευδομάρτυρες, με τις στημένες καταθέσεις για τα κουτιά με τα «πάμπερ» κι άλλες τέτοιες αθλιότητες).

Είναι λοιπόν παντελώς ψευδεπίγραφη η επίκληση της συνταγματικής και κοινοβουλευτικής τάξης ως αντίκρουση στη θέση του Ανδρουλάκη, και καλά θα κάνουν να τον αφήσουν να αποφασίσει ανεπηρέαστος.

*Ο Γιώργος Χρ. Παπαχρήστος είναι δημοσιογράφος-αρθρογράφος στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ