Η Ελλάδα του μπλα, μπλα, μπλα. . .

Χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά

Θα το πω χωρίς εισαγωγές: περισσότερο και από το να απαιτούμε λύσεις από όποιον κυβερνά, έχουμε μάθει όλα τα υπόλοιπα, δηλαδή να συζητάμε, να τσακωνόμαστε, να γκρινιάζουμε κ.τ.λ. Για οτιδήποτε συμβαίνει το μόνο που μας απασχολεί είναι να τοποθετηθούμε δημόσια, να μπούμε στο μαντρί των απόψεων, που η ίδια η επικαιρότητα δημιουργεί, για να φύγουμε από αυτό και να μπούμε μετά σε ένα άλλο. Συζητώντας. Σαν τους τσεχοφικούς ήρωες που χάνουν την αίσθηση του χρόνου, της ζωής, της πραγματικότητας.

Βγαίνει στην επικαιρότητα η περίπτωση του 12χρονου κοριτσιού από τον Κολωνό. Αηδιάζουμε. Αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν αυτά να συμβαίνουν δίπλα μας. Θέλουμε την υποδειγματική τιμωρία του προαγωγού. Αναρωτιόμαστε για τον ρόλο της μάνας. Ακούμε σε τηλεοπτικές εκπομπές-κλειδαρότρυπας φοβερές ιστορίες. Και μετά περιμένουμε την επόμενη ιστορία για να πάρουμε θέση.

Τσακωνόμαστε π.χ. για τις λίστες που δημοσιεύονται με ονόματα ανθρώπων που παρακολουθούνται, εντυπωσιαζόμαστε με το Predator, αναρωτιόμαστε αν θα βγουν και τα ηχογραφημένα τηλεφωνήματα. Και μετά;

Μετά πάμε τρέχοντας στην Κιβωτό του Κόσμου, έτοιμοι να σταυρώσουμε τον πατέρα Αντώνιο ή να καταθέσουμε υποψίες για το αν πίσω από όλα αυτά υπάρχουν μεθοδεύσεις για να ξεχαστούν οι υποκλοπές, ακριβώς τη στιγμή που μάθαμε να τις λέμε επισυνδέσεις. Αν στο μεταξύ βαρεθούμε τις συζητήσεις για την πρεσβυτέρα, κάτι καινούργιο για να συζητάμε θα προκύψει. Όρεξη να υπάρχει.

Κι εγώ αγαπάω τις συζητήσεις. Αλλά χρειάζονται πέρα από αυτές και άλλα πολλά. Η ιστορία φρίκης με πρωταγωνίστρια τη 12χρονη από τον Κολωνό έβγαλε στην επιφάνεια την απόλυτη έλλειψη κοινωνικών λειτουργών και την αδυναμία του συστήματος κοινωνικών υπηρεσιών: δεν μπορεί όλα να αντιμετωπίζονται με επιδόματα – χρειάζεται και μια μέριμνα σοβαρότερη.

Στην ιστορία των υποκλοπών ένα από τα τεράστια ερωτήματα είναι γιατί δεν τρέχει γρήγορα η έρευνα των διωκτικών Αρχών: δεν είναι δυνατόν σε μια χώρα της Ευρώπης οι εξεταστικές επιτροπές της Βουλής να στήνονται (για τα μάτια του κόσμου…) σε χρόνο-ρεκόρ, ενώ οι διωκτικές Αρχές από τον Αύγουστο που το σκάνδαλο ξέσπασε να μην κάνουν το παραμικρό: τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Νίκο Ανδρουλάκη τον παρακολουθούσαν κρατικοί λειτουργοί και το έχουν δεχτεί – δεν το αποκάλυψε κάποια εφημερίδα, αλλά το ποιος πήγε να του φυτέψει το κακόβουλο λογισμικό δεν μοιάζει να απασχολεί κανέναν.

Ωστόσο το πλέον απίθανο είναι αυτό που συμβαίνει με την περίπτωση της Κιβωτού του Κόσμου. Μιλούν για «κακοποιητικές δομές» και για την ανάγκη «να μην υπάρχουν παιδιά σε ιδρύματα» οι πολιτικοί που διστάζουν στην Ελλάδα να απλοποιήσουν τις διαδικασίες υιοθεσίας είτε γιατί φοβούνται την Εκκλησία, είτε γιατί τρέμουν πιθανές αντιδράσεις του δεξιού ακροατηρίου τους.

Αυτοί που έχουν την ευθύνη για το γεγονός ότι η διαδικασία της υιοθεσίας είναι σχεδόν αδύνατη κουνάνε το δάχτυλο! Οι υπουργοί που μας λένε τι συμβαίνει στην Ευρώπη και γιατί στην Ευρώπη τα ιδρύματα λιγοστεύουν δεν κάνουν το παραμικρό για να αλλάξει κάτι στις ελληνικές διαδικασίες. Κάνουν επίσης πως δεν καταλαβαίνουν πως «αόρατα παιδιά» (βρίσκουμε και νέους τρόπους να μιλάμε για τα εγκαταλελειμμένα παιδιά – πιθανότατα για να μη νιώθουμε το βάρος της εγκατάλειψης), υπάρχουν ακόμα και στο Νοσοκομείο Παίδων και είναι και πολλά.

Φταίει για αυτό ο πατέρας Αντώνιος; Ας του το φορτώσουμε. Κάποιος θα τον υπερασπιστεί και κάποιος θα τον κατηγορήσει. Και θα μπούμε στο μαντρί που μας αρέσει για να συνεχίσουμε τη συζήτηση. Ξεχνώντας (;) πως καμία συζήτηση δεν έλυσε ποτέ κάποιο πρόβλημα… 

*Ο Αντώνης Καρπετόπουλος είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ