Ηγεσία χωρίς κόμμα;

Χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά

Του Αντώνη Καρπετόπουλου*

Στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» η Πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ Φώφη Γεννηματά έδωσε στη Μυρτώ Λιαλιούτη μια ωραία συνέντευξη. Η Γεννηματά μοιάζει θυμωμένη – δεν είναι κακό: οι θυμωμένοι άνθρωποι δίνουν συνήθως ευκαιρίες σε μας τους υπόλοιπους να προβληματιστούμε για τον θυμό τους.

Η Γεννηματά είπε πως «δεν θα ξεγελάσει κανείς τον κόσμο της παράταξης», πως «δεν είναι αποδεκτό υποψήφιος πρόεδρος του κόμματος να αντιπολιτεύεται το κόμμα του κι όχι την κυβέρνηση» και πως «δεν μπορεί να επιτρέψει πρακτικές που θα οδηγήσουν το κόμμα στη διάσπαση και την παρακμή».

 Όλα αυτά θα ταίριαζαν ως διακηρύξεις σε κάποια που έχει μόλις κερδίσει τις εσωκομματικές εκλογές. Όχι σε κάποια που, όπως όλα δείχνουν, ετοιμάζεται να παραδώσει την ηγεσία του κόμματος σε όποιον σε αυτές επικρατήσει.

Προσπαθώ να καταλάβω τι σημαίνει άραγε η φράση «αντιπολίτευση στο κόμμα». Αν εννοεί την κριτική που γίνεται στη γραμμή του κόμματος από όσους θέλουν να τη διαδεχτούν, τότε έχει κομμάτι χαθεί στους λαβύρινθους της σκέψης της: προφανώς και όποιος θέλει να τη διαδεχθεί θα της ασκήσει κριτική αλλιώς γιατί να θέλει την ηγεσία του κόμματος;

Τι θα έπρεπε να κάνουν ο Λοβέρδος, ο Καστανίδης και ο Ανδρουλάκης δηλαδή; Να γράψουν μια ωδή στην περίοδο που διοίκησε το ΚΙΝΑΛ η Γεννηματά και να την απαγγείλουν ζητώντας από τη βάση να ψηφιστεί όποιος έχει γράψει την καλύτερη; ‘Η να ζητήσουν από την ίδια να τη γράψει και να την τραγουδήσουν;

Αν ήταν έτσι το ΚΙΝΑΛ δεν θα διοργάνωνε εσωκομματικές εκλογές, αλλά ένα μεγάλο πάρτι με καραόκε – άδεια θα έπαιρνε γιατί ως μεγάλοι άνθρωποι όλοι στο ΚΙΝΑΛ είναι εμβολιασμένοι και μπράβο τους.

Κατανοώ την ανάγκη της Γεννηματά να δείξει την πυγμή της μέχρι το τέλος αλλά «πρακτικές που οδηγούν το κόμμα σε διάσπαση» αυτή τις ευλόγησε: αυτή δέχτηκε π.χ. την επιστροφή του Γιώργου Παπανδρέου, που το κόμμα το διέσπασε και μάλιστα χωρίς ποτέ κανείς να καταλάβει γιατί. Κι αυτή έδιωξε τον Ευάγγελο Βενιζέλο, που όχι μόνο δεν διέσπασε το κόμμα, αλλά είχε αποδεχτεί και την ήττα του σε εσωκομματικές εκλογές με δηλώσεις υπέρ της ενότητας.

Διασπαστές δεν είναι όσοι ασκούν κριτική στην ηγετική ομάδα του ΚΙΝΑΛ: διασπαστές είναι όσοι σηκώνονται και φεύγουν. Τώρα αν η Γεννηματά θεωρεί τις εσωκομματικές ως ευκαιρία για διαγραφές, κανένα πρόβλημα: δική της είναι η ηγεσία του κόμματος. Αλλά είναι άκομψο να απειλείς όταν αυτή ετοιμάζεσαι να την παραδώσεις: εκτός κι αν δεν είναι έτσι.

Αν π.χ. η Γεννηματά θέλει να κατεβεί ως υποψήφια δεν έχει παρά να το πει κάνοντας και την πολιτική της πρόταση: σε αυτή την περίπτωση το «θέλω να εκλεγώ για να διαγράψω όσους μου κάνουν κριτική» θα αποκτούσε ενδιαφέρον.

Τι περίμενα εγώ να πει η αρχηγός του λαβωμένου ΚΙΝΑΛ; Πως κάθε υποψηφιότητα είναι χρήσιμη και κάθε πολιτική πρόταση (και αντιπαράθεση) είναι δεκτή, αρκεί όλοι οι υποψήφιοι να δεσμευτούν πως την επόμενη μέρα θα σεβαστούν το αποτέλεσμα, δηλαδή τη βάση που θα ψηφίσει.

Αυτή θα ήταν μια πρόταση πραγματικού ηγέτη, είτε αυτός  ετοιμάζεται να φύγει (και επιθυμεί να φύγει με το κεφάλι ψηλά) είτε να ξανακατεβεί. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά απειλές που μπορεί να οδηγήσουν το ΚΙΝΑΛ σε αυτό που η Γεννηματά ορθώς δηλώνει πως θέλει να αποφύγει, δηλαδή στη διάσπαση και στην απόλυτη παρακμή.

Το ΚΙΝΑΛ είναι μια παράξενη ιστορία. Το ίδιο επειδή μίκρυνε υποφέρει από  εσωστρέφεια («μικρό χωριό, κακό χωριό» κ.λπ.). Τα στελέχη του, όμως, παραμένουν στους άλλους χρήσιμα: το μαρτυρά η καριέρα του Πιερρακάκη, του Ραγκούση, του Χρυσοχοΐδη, της Ξενογιαννακοπούλου κ.λπ. Η ηγεσία δεν μπορεί να απειλεί τα στελέχη του. Γιατί χωρίς αυτά δεν υπάρχει ΚΙΝΑΛ. Η αξία και η προσωπικότητά τους το κράτησε στη ζωή.

* Ο Αντώνης Καρπετόπουλος είναι δημοσιογράφος στις εφημερίδες ΤΟ ΒΗΜΑ και ΤΑ ΝΕΑ