Όταν μια παθογένεια διαιωνίζεται

Χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά

Της Στέλλας Πριόβολου * 

Ήμουνα νια και γέρασα μέσα στο Πανεπιστή­μιο, γι’ αυτό και έζησα πολλές φάσεις αντιμε­τώπισης της προστα­σίας των Πανεπιστη­μίων από τις εκάστοτε κυβερνήσεις με τις συ­νακόλουθες θέσεις-αντιθέσεις, ρήξεις, αντιδρά­σεις, με αγώνες και συχνά θλιβερά επεισόδια.

Αναρωτιέμαι αν έχουν σκεφθεί οι κατά και­ρούς αρμόδιοι πώς αντιμετωπίζουν οι νέοι μας τις συνεχείς αλλαγές των συστημάτων, πόση ανασφάλεια αλλά και έλλειψη εμπιστοσύνης αισθάνονται, που σε πολλούς μάλιστα ανώρι­μους καταλήγουν σε απειθαρχία, ακόμη και σε ακραίες αντιδράσεις.

Σήμερα, τον 21ο αι., εξακολουθούμε δυστυχώς να δίνουμε την εικόνα στους διεθνείς πανεπιστημιακούς κύκλους ότι στην Ελλάδα απειλού­νται τα Πανεπιστήμια και η Δημοκρατία! Οι Έλληνες από την αρχαιότητα είχαν μοναδικό ταλέντο στις ιδέες, αλλά και μεγάλη αδυναμία στην εφαρμογή τους και στην οργάνωση των σχεδιασμών τους. Διέθεταν όμως και ένα με­γάλο προτέρημα, τον ορθολογισμό, τη λογική.

Ο ορθός λόγος των αρχαίων Ελλήνων αποτελεί το μόνο κατάλληλο όργανο για την εύρεση της αλήθειας. Η δομή της πραγματικότητας πρέπει να είναι τέτοια ώστε να γίνεται αντιληπτή από τον ορθό λόγο, και αυτό σημαίνει ότι η δομή της πραγματικότητας πρέπει να είναι από μόνη της ορθολογική.

Η πραγματικότητα σχετικά με την προστασία των Πανεπιστημίων είναι ότι επί χρόνια το πρό­βλημα αυτό λύνεται και… ξελύνεται. Η λογική εξαντλείται όταν νόμοι, που ψηφίζονται από τη συντριπτική πλειονότητα των βουλευτών, καταλύονται ή αποδυναμώνονται με τροποποιήσεις και νέες ρυθμίσεις πολιτικής σκοπιμότητας, πριν προλάβουν να δοκιμαστούν στην εφαρμογή τους.

Παράδειγμα ο γνωστός ως νόμος Διαμαντοπούλου. Αντιμετώπιζε ουσιαστικά το θέμα της προστασίας των Πανεπιστημίων, ορίζοντας ότι με τον Οργανισμό κάθε ΑΕΙ ρυθμίζονται τα θέματα της οργανωτικής δομής και λειτουργίας του, μεταξύ των οποίων τα ειδικότερα θέματα φύλαξης και προστασίας του Ιδρύματος και της περιουσίας του. Τούτο σήμαινε ότι τα ΑΕΙ, ως αυτοδιοικούμενα Ιδρύματα, θα όριζαν τα του οίκου τους, δεδομένης μάλιστα και της ιδιαιτερότητας κάθε Πανεπιστημίου, από την οποία εξαρτάται άμεσα και ο τρόπος φύλαξης.

Σήμερα, λοιπόν, βρισκόμαστε, και υπό χειρότε­ρες συνθήκες, μπροστά στο ίδιο πρόβλημα, το οποίο, πιστεύω, θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί, σύμφωνα και με τη φιλοσοφία που ανέφερα, με μια ειδική υπηρεσία φύλαξης. Η υπηρεσία αυτή θα υπάγεται στον Πρύτανη, ο οποίος και θα υποχρεούται να συνεργάζεται με κάθε αρ­μόδια δημόσια αρχή όταν προκύπτει κρούσμα βίας και δημόσιου εξευτελισμού στο Ίδρυμα.

Το ζήτημα της προστασίας δεν λύνεται με τη λογική «άσπρο ή μαύρο», ασυδοσία ή αστυνο­μία. Η ασυδοσία είναι αναμφίβολα απαράδε­κτη, αλλά και ο συμβολισμός της αστυνομικής παρουσίας στα Πανεπιστήμια είναι αρνητικός και εγκυμονεί εύλογους κινδύνους.

Προστασία, λοιπόν, των Πανεπιστημίων από οποιαδήποτε μορφή βίας, αλλά, καθώς η εμπει­ρία μάς διδάσκει, προστασία και από τις αδιέ­ξοδες συζητήσεις και τις συνεχείς ανατροπές στις διατάξεις «περί προστασίας»!

*Η Στέλλα Πριόβολου είναι ομότιμη καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθήνας, πολίτης της Δωρίδας