Αφιέρωμα στη μάχη της Αλαμάνας και στο μαρτυρικό τέλος του Αθανασίου Διάκου

ΣΤΟΝ ΗΡΩΑ ΤΗΣ ΑΛΑΜΑΝΑΣ

Απ’τα νερά τα καθαρά πηγή δεν αναβρύζει,

που εσένα , ουρανογέννητε, να μην πικροθυμίζει

Με τον τρικυμιστόν αχό, τη γάργαρην ανάβρα,

π’ούτε σταλιά δε δρόσισε την άσβηστή σου λαύρα.

Το ξύδι που προσέφεραν στο Θείο, δε βρέθη χέρι

Παρηγορία στη δίψα σου, λεβέντη,να σου φέρη,

κι απ’το δικό σου το σταυρό, πουλάκι διψασμένο

φτερούγισε η ψυχούλα σου, για κάποιον ξένο.

Και τώρα πούκαμε φτερά, τρανά φτερά η ψυχή σου

γύρισε στη Πατρίδα σου και κοίτα και θυμήσου,

κατ’ απ’τις λευκές τις ψηλές κι απ’τα ψηλά πλατάνια,

τα κρυσταλλένια τα νερά, που τρέχουν σα ροδάνια.

Γύρισε, σκύψε στα νερά που τρέχουν κι όλο τρέχουν,

και μ’αίματα τα διάπλατα φτερά σου δε τα βρέχουν,

και χόρτασε τη δίψα σου, που πήρες την μαζί σου,

την ώρα που σ’αγκάλιασε το φως του Παραδείσου.

Αετός εσύ και χρυσαετός, απ’τα βουνά ξεπέτα,

κι αθάνατη τη λευτεριά με μια κραυγή χαιρέτα.

Και ξέχασε στην ομορφιά που στρώνεται τ’Απρίλη

κάποιο σπαθί που σούσπασε και κάποιο καρυοφύλι.

Και ξέχασε και το σουβλί, που καρφωτός απάνω,

σπαρτάριζες, και φώναζες: νεράκι να πεθάνω!

Τώρα π’ανθίζει η Άνοιξη και βγάζει η γης χορτάρι.

Τη λευτεριά νυφούλα της έχει η Πατρίδα πάρει.

Δόξα σε σενά χρυσαετέ μαρτυρικέ, δε στέκει

στα νύχια σου μήτε σπαθί μήτε βαρύ ντουφέκι,

στα πλάγια της περήφανης κι ανταρισμένης Οίτης,

στάσου μ’ολάνοιχτα φτερά, Πατέρας και Προφήτης.

Ποίημα: Στον Ήρωα της Αλαμάνας

Δημιουργός: Κωνσταντίνος Γ. Τσέλιος

Ακολούθως επιμεληθήκαμε ένα βίντεο με τη ζωή, τη δράση και το μαρτυρικό τέλος του Αθανασίου Διάκου. Μπορείτε να το παρακολουθήσετε στον παρακάτω σύνδεσμο:

www.youtube.com/watch?v=mTg0UzaSY4k&feature=youtu.be

Χρόνια πολλά για τη σημερινή μέρα τιμής, καθώς και στους εορτάζοντες,

από το Δ.Σ του Πολιτιστικού Συλλόγου Αρτοτινών “Ο Αθανάσιος Διάκος”