Οι μαθητές, η κοινωνία κι ό,τι σπέρνεις θερίζεις

Χρόνος ανάγνωσης: 4 λεπτά

Άρθρο της Μαρίνας Ριζογιάννη*

Η παιδική ψυχή μοιάζει με χωράφι που μόλις οργώθηκε. Αν σπείρεις αγκάθια, αγκάθια θα μαζέψεις. Αν σπείρεις ρόδα, ρόδα θα μαζέψεις. Τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα απ’ ότι εμείς οι ίδιοι εκτιμούμε ή φανταζόμαστε ή επιλέγουμε να βλέπουμε.

Αλήθεια, δεν το περιμέναμε ότι θα φτάσει μαθητής να μαχαιρώσει συμμαθητή του και μάλιστα στο προαύλιο του σχολείου; Δεν περιμέναμε μαθητές γυμνασίου να ρίξουν μολότοφ στο γραφείο του διευθυντή του σχολείου τους, για να τον εκδικηθούν; Και τα δύο συμβάντα είναι τελευταίων εβδομάδων και διαδραματίστηκαν σε σχολεία της Πάτρας και της Αμαλιάδας.

Αν όχι, τότε ανήκουμε στην κατηγορία εκείνων που επιλέγουν να ζουν σ’ έναν φανταστικό κόσμο μέχρι που κάποιο τραγικό γεγονός τους επαναφέρει στην πραγματικότητα.

Τουλάχιστον την τελευταία δεκαπενταετία ψυχολόγοι, ψυχίατροι, κοινωνιολόγοι, εκπαιδευτικοί επισημαίνουν την αλλαγή του μαθητικού προφίλ που απλώς αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα της βίαιης και αλλοπρόσαλλης κοινωνίας μας.

Περιγράφουν την απώλεια της παιδικότητας και την αναγκαστική πρόωρη ενηλικίωση των παιδιών μέσα από τα όσα βιώνουν στο οικογενειακό και ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.

Την κατάθλιψη, τις φοβίες και την αψυχολόγητη εκρηκτικότητα των μαθητών. Τη διάλυση του εξισορροπητικού κοινωνικού παράγοντα που είναι η οικογένεια. Το σβήσιμο των κόκκινων γραμμών που εξασφαλίζουν την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας και την αρμονική συμβίωση των ανθρώπων. Την απώλεια των βασικών αρχών της ευγένειας, του ήθους, της υπομονής, της ταπεινότητας και της ανεκτικότητας.

Ζητούσαν να ληφθούν μέτρα. Η κοινωνία μας όμως επέμενε και επιμένει να χώνει το κεφάλι της στην άμμο και να το βγάζει με απορημένο και έκπληκτο ύφος όταν ο μαθητής έχει πλέον μαχαιρώσει τον συμμαθητή του.

Μήπως η απάθειά μας έχει οπλίσει το χέρι του μαθητή και ηθικός αυτουργός του κάθε ανάλογου συμβάντος είναι η ανεκτικότητα και η αδιαφορία; Για παράδειγμα, όχι μόνο δεν απαιτήσαμε να εφαρμοστεί η απαγόρευση των κινητών στα σχολεία, που αποτελεί τη μεγαλύτερη πηγή βίαιων συμβάντων, αλλά όσοι εκπαιδευτικοί τόλμησαν να τα αφαιρέσουν από μαθητές τους βρέθηκαν υπόλογοι έναντι των γονιών τους.

Απαιτούμε από το σχολείο να είναι η κολυμβήθρα του Σιλοάμ για κάθε κοινωνικό αμάρτημα. Αλλά πώς; Με τα απόνερα με τα οποία εμείς οι ίδιοι διαβρώσαμε τα τοιχώματα των σχολικών μονάδων και πλημμυρίσαμε τα προαύλιά τους; Με το εχθρικό δίχτυ που απλώσαμε παντού δοκιμάζοντας καθημερινά τον ψυχισμό μικρών και μεγάλων;

Άρρωστους καρπούς σπείραμε, άρρωστους καρπούς μαζεύουμε. Κι όσο αποφεύγουμε να βγάλουμε το κεφάλι μας από την άμμο και να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, τόσο αυτοί θα πολλαπλασιάζονται.

* Η Μαρίνα Ριζογιάννη είναι δημοσιογράφος-αρχισυντάκτης στην εφημερίδα ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ