ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ: Το Λιδωρίκι θυμάται, το Λιδωρίκι τιμά. . .

Χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά

Το ιστορικό του Ολοκαυτώματος

Τον Αύγουστο του 1944 το Λιδωρίκι ως μετερίζι της Εθνικής Αντίστασης ήταν έδρα της 5ης Ταξιαρχίας του ΕΛΑΣ με διοικητή τον Συντ/ρχη ΡΗΓΑ Γεώργιο ή Φεραίο και ως εκ τούτου αποτελούσε στόχο των Γερμανών.

Δύναμη Γερμανικού αποσπάσματος των ορεινών κυνηγών από 300 άνδρες εκινήθη από Άμφισσα προς τη θέση «Έλατος» προκειμένου να χτυπήσει το Λιδωρίκι, πλην υπέπεσε στην αντίληψη των Ελλήνων ανταρτών, οι οποίοι και στα πλαίσια του σχεδίου δράσης – αντίστασης, εκμεταλλευόμενοι λανθασμένη συμπεριφορά των Γερμανών μέσα στο χωριό Καρούτες (επίδοση σε πλιάτσικο, μη λήψη μέτρων ασφαλείας) την 5η Αυγούστου ώρα 12:30΄τους περικυκλώνουν, τους επιτίθενται αιφνιδιαστικά και μετά από μάχη ακόμη και σώμα με σώμα τους αποδεκατίζουν.

Διακόσιοι τρείς (203) Γερμανοί έπεσαν νεκροί, αρκετοί αιχμάλωτοι εξ ων πολλοί τραυματίες και μόνο 5 κατάφεραν να ξεφύγουν. Από τους αγωνιστές του ΕΛΑΣ έπεσαν 30 και τραυματίες 60.

Αυτή η πανωλεθρία της γερμανικής μηχανής στις Καρούτες ήταν και το προοίμιο του ολοκαυτώματος τόσο των Καρουτών, ιδιαίτερα του Λιδωρικίου, ως και άλλων έξη χωριών της Δωρίδας γύρω απ’ το Λιδωρίκι (Σκαλούλα, Παλαιόκαστρο, Μαλανδρίνο, Βραΐλα, Αιγίτιο/Στρούζα, Λεύκα).

Τις επόμενες ημέρες της μάχης των Καρουτών οι Γερμανοί, πνέοντες μένεα, με νέες δυνάμεις σε σχήμα διχάλας προχωρούν προκειμένου να κάμψουν κάθε αντίσταση στο διάβα τους με στόχο να αφανίσουν το Λιδωρίκι.

Γύρω από το Μαλανδρίνο και τα άλλα γειτονικά χωριά γίνονται σφοδρές μάχες, αλλά η Ελληνική αντίσταση γρήγορα κάμπτεται και υποχωρεί, έτσι η κατάσταση γίνεται ιδιαίτερα απειλητική για το Λιδωρίκι. Γι’ αυτό απ’ τη Διοίκηση των ανταρτών δίνεται εντολή οι κάτοικοι να εγκαταλείψουν το Λιδωρίκι.

Μερικοί ήδη αντιλαμβανόμενοι τον κίνδυνο έχουν φύγει, οι πολλοί Λιδωρικιώτες αναστατωμένοι κρύβουν τα χρήσιμα και πολύτιμα γι’ αυτούς αντικείμενα παραχώνοντάς τα στους κήπους και τα χωράφια πιστεύοντας να τα σώσουν.

Βουβοί και φαρμακωμένοι εγκαταλείπουν το βιός τους, το χωριό τους. Το θέαμα τραγικό, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, γέροι και γιαγιάδες όλοι φορτωμένοι με τα μικρά παιδιά και ότι πρόχειρα μπορεί να τους χρησιμεύσει για ντύσιμο, τροφή, νερό, ομαδικά φεύγουν για να κρυφτούν στα γύρω βουνά, σε τσοπάνικα κονάκια και στρούγκες των γειτονικών προς τη Γκιώνα και τα Βαρδούσια χωριών, σε σπηλιές, χαράδρες, ρουμάνια, ατενίζοντες από εκεί το χωριό τους και ό,τι πρόκειται να συμβεί.

Εν τω μεταξύ οι Γερμανοί αφού με ενισχυτικές δυνάμεις έχουν κάμψει κάθε αντίσταση και παραδίδοντας τα χωριά που προαναφέρθηκαν στις φλόγες, στις 27 και 28 Αυγούστου σφυροκοπούν με πυροβόλα και όλμους το Λιδωρίκι και στις 29 Αυγούστου 1944 εισβάλλουν σ’ αυτό.

Το χωριό με τους πέντε ηλικιωμένους κατοίκους του που δεν έφυγαν έπεσε στα χέρια τους και μετά τη λεηλασία του το παρέδωσαν στη φωτιά. Τα σπίτια έγιναν παρανάλωμα μ’ εκείνη τη διαβολική άσπρη σκόνη που καιγόμενη κατέστρεφε τα πάντα.

Οι καπνοί έπνιγαν το Λιδωρίκι και τον ουρανό του και οι Λιδωρικιώτες απ’ τα γύρω βουνά έβλεπαν το χωριό τους, τα σπίτια τους και το βιός τους να γίνονται στάχτη ανήμποροι να κάνουν κάτι.

Την επόμενη ημέρα οι Γερμανοί μετά από επείγουσα διαταγή, απέσυραν τα στρατεύματα του ολέθρου και της φωτιάς με σπουδή προς την Άμφισσα, αφού ακόμη τα αποκαΐδια σιγόκαιγαν στα Λιδωρικώτικα σπίτια.

Στην επιστροφή τους οι Λιδωρικιώτες μείνανε άφωνοι και συγκλονισμένοι μπροστά στο φοβερό θέαμα, αλλά το πιο φοβερό ήταν τα ξεκοιλιασμένα πτώματα των πέντε άτυχων και ανήμπορων ηλικιωμένων συγγενών συγχωριανών τους που πίστεψαν ότι θα τύχουν σεβασμού απ’ τα θηρία του ναζισμού.

Ήταν οι: Τσίγκας  Αθανάσιος, Λατσούδη  Ευθυμία, Παπαδόπουλος Δημήτριος, Πουρνιά  Μαρία, Παπαπαναγιώτου  Βασίλειος.

Επίσης πυρπολήθηκαν 489 κτίρια (320 σπίτια και 169 αχυρώνες και στάβλοι).