- Διαφήμιση -
Χρόνος ανάγνωσης: 5 λεπτά
Πόσο αισιόδοξος μπορεί να αισθάνεται κανείς για το μέλλον της Ευρώπης;Εξαιρετικά δύσκολη και επίκαιρη ερώτηση τα τελευταία χρόνια, κάθε φορά μετά από μία εκλογική αναμέτρηση σε ευρωπαϊκό έδαφος – τελευταία στη Βαυαρία.
Όντως, μετά από δέκα χρόνια κρίσης, οι ηγεσίες της Ευρώπης εξακολουθούν να παραμένουν αμήχανες και ανεπαρκείς εντέλει να ανατρέψουν τη κακή ροή των πραγμάτων, γεγονός πουπριμοδοτείκατ ουσία τα εκλογικά ποσοστά των αντι-ευρωπαϊκών δυνάμεων.
Η Ευρώπη δημιουργεί περισσότερους κινδύνους πλέον, παρά προσδοκίες, προοπτική και ασφάλεια για τους λαούς της και αυτό είναι το απογοητευτικό γεγονός που οδηγεί τους πολίτες στη λεγόμενη αντι-συστημική ψήφο στις κάλπες.
-- Διαφήμιση --
Τι θα γίνει όμως στο τέλος; Θα παραδώσουμε στην ακροδεξιά τα κλειδιά της Γηραιάς Ηπείρου και θα επιστρέψουμε στο σκοτεινό παρελθόν της ιστορίας μας ; Όχι βέβαια, κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς καταστροφικό! Θα πρέπει να υπάρξει άμεσα μία γενναία πολιτική αντίδραση και οι ευρωεκλογές του προσεχούς Μαΐου είναι μία καλή ευκαιρία.
Οι ηγεσίες της Ευρώπης πρέπει να υπερβούν τα εθνικά τους συμπλέγματα, τα επιμέρους εθνικά τους συμφέροντα και να αρθρώσουν ένα υπερεθνικό ευρωπαϊκό αφήγημα για τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης (εν τη ενώσει), ειδάλλως θα μας πάρει όλους μαζί το ποτάμι.
Ο κίνδυνος είναι τεράστιος. Δεν τον αντιλαμβάνονται άραγε οι κορυφαίοι ηγέτες, μετά όλα όσα συμβαίνουν; Δυστυχώς μπορεί και όχι. Οι ηγεσίες και οι μηχανισμοί της Ευρώπης δεν είδαν ως όφειλαν πολλά τραγικά πράγματα έως τώρα.
Δεν είδαν να έρχεται η δημοσιονομική κατάρρευση της Ελλάδας.
Δεν είδαν να έρχεται η αποσταθεροποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Δεν είδαν να έρχεται η υπαρξιακή κρίση του ευρώ.
Δεν είδαν να έρχεται η θυελλώδης κρίση στο μεταναστευτικό.
Δεν είναι λοιπόν η πρώτη φορά που πιάνονται εντελώς αδιάβαστοι.
Γιατί να απορούμε ; Υπάρχει ένα πολύ σοβαρό έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας στην Ευρώπη, ας το παραδεχτούμε. Και για αυτό δεν μπορεί να είμαστε αρκετά αισιόδοξοι για το μέλλον.
Οι ηγέτες της Ευρώπης φαίνεται ότι λειτουργούν περισσότερο ως ανώτατοι υπάλληλοι γύρω από τα συμφέροντα που διαμορφώνουν και υπερασπίζονται οι οικονομικές ελίτ των ισχυρότερων κρατών μελών, παρά ως πολιτικοί ενός διαμετρήματος, με ανάστημα, με συνολική αντίληψη για τις διεθνείς και τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, με ισχύ και με όραμα.
Αντί να προβλέπουν, να σχεδιάζουν και να κινούν τον τροχό της ιστορίας, όπως συνέβαινε με τον Σμιτ, τον Ζισκάρ, τον Κόλ ή τον Μιτεράν, οι νεώτεροι ηγέτες της Ευρώπης παρακολουθούν ως ουραγοί της ιστορίας τα γεγονότα. Ανήμποροι πραγματικά να αντιδράσουν, όπως καταδεικνύουν τα ίδια τα γεγονότα, βάζουν την Γηραιά Ήπειρο να τρέχει αντίθετα στον χρόνο, γυρίζουν δραματικά τα πράγματα προς τα πίσω.
Διότι, πως αλλιώς μπορεί να περιγραφεί η έλλειψη ικανότητας και ευαισθησίας, να μην μπορούν να συνειδητοποιήσουν τη διολίσθηση τόσο πολλών κρατών μελών στον αυταρχισμό, την υποβάθμιση της δημοκρατίας μέσα στον ίδιο τον τρόπο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την μη νομιμοποίηση των αποφάσεων τους από τους πολίτες που τους αφορούν;
Φαίνεται σαν να ζούμε την αρχή της παρακμής της Ευρώπης. Μακάρι να μας διαψεύσουν τραγικά τα γεγονότα στη συνέχεια. Επί του παρόντος πάντως, στις εκλογές των τελευταίων ετών τα παραδοσιακά κόμματα της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς -τα οποία εξέφραζαν την παλαιά δομή της Ευρώπης, την ασφάλεια, την ευημερία και μία πληθωρική και χαρούμενη μεσαία τάξη – τώρα καταποντίζονται. Αυτό κατέδειξαν και την οι τελευταίες εκλογές στη Βαυαρία, στο πιο ασφαλές και το πιο πλούσιο κρατίδιο της Γερμανίας.
Ο πολιτικός χώρος του κέντρου αποδυναμώνεται διαρκώς και κερδίζουν ταχύτατα έδαφος οι ακραίες δυνάμεις, τις ακροδεξιάς κατά μείζονα λόγο, που υψώνουν την αντι-ευρωπαϊκή σημαία. Είναι κατά τη γνώμη μας μία αποδοκιμασία των καθιερωμένων ηγεσιών και του απαράδεκτα ελιτίστικου τρόπου λειτουργίας της θεσμικής Ευρώπης.
*Ο Γιάννης Κοτόφωλος είναι δημοσιογράφος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ με καταγωγή από Δωρίδα
- Διαφήμιση -