Χωριά που αναζητούν ένα νέο ξεκίνημα και κάτι πρέπει να γίνει για να σωθούν

Χρόνος ανάγνωσης: 5 λεπτά

«Το σχολείο δεν καταφέραμε να το κρατήσουμε ζωντανό, έκλεισε στα μέσα της δεκαετίας του 1970 που ξεκίνησε η ερήμωση του χωριού. Σήμερα δίνουμε μάχη για την ανακαίνιση της εκκλησίας που μετρά σχεδόν έναν αιώνα ζωής», μας λέει ένας από τους ελάχιστους κατοίκους του χωριού Άγιος Ιωάννης της ορεινής Τριχωνίδας, που παρά την καταιγίδα που έχει ξεσπάσει λίγες ημέρες μετά της Παναγίας, τον συναντάμε στην εκκλησία όπου προχωράνε τα έργα αναστήλωσής της. Καταγράφει προσεκτικά τις εργασίες που έχουν ακόμη να γίνουν και προσφέρει εθελοντικά μαζί με άλλους συγχωριανούς του ό,τι τέχνη γνωρίζει ο καθένας, όπως ο Γιάννης τα ηλεκτρολογικά.

«Κάθε χρόνο οι κάτοικοι λιγοστεύουν, τον φετινό χειμώνα είναι ζήτημα εάν θα παραμείνουν πέντε, έξι κάτοικοι. Ακόμη και δύο από τους μονίμους κατοίκους που γύρισαν πριν τέσσερα χρόνια πίσω στο χωριό -λίγο μετά την σύνταξη τους- σκέφτονται να φύγουν ξανά».

Κάτι πρέπει να γίνει να σωθούν αυτά τα χωριά, σκέφτομαι καθώς συνομιλούμε. Να αναγεννηθούν όπως παλιά είναι δύσκολο, να κρατηθούν όμως ζωντανά μπορούν. Αρκεί να δείξουν ενδιαφέρον οι νεότερες γενιές, να συνεισφέρουν φέρνοντας τα παιδιά τους τα καλοκαίρια εδώ. Να το αγαπήσουν, να ζωντανέψουν τα πατρικά τους, να το «διαφημίσουν» στόμα με στόμα στις παρέες τους. Δεν έχει άλλωστε να ζηλέψει τίποτα από πλευράς φυσικής ομορφιάς από  τα πλέον τουριστικά χωριά της πατρίδας μας.

Κάποιες οικογένειες το κάνουν ήδη αυτό εδώ και χρόνια.

Έτσι τα καλοκαίρια στον κεντρικό δρόμο που διασχίζει τον Άγιο Ιωάννη βλέπεις παιδιά κάθε ηλικίας να τρέχουν ανέμελα, από την μια άκρη του χωριού στην άλλη, να πέφτουν στην αγκαλιά των μεγαλύτερων που απογευματάκι κατηφορίζουν στο καφενείο του χωριού, κάτω από το υπεραιωνόβιο πλατάνι.

Κάποιοι από αυτούς πιστοί στο καλοκαιρινό τους ραντεβού έρχονται κάθε χρόνο ακόμη και από την άλλη άκρη του Ατλαντικού που ζουν μόνιμα και παρά τις πολλές δεκαετίες που έχουν στην πλάτη τους στέκονται όρθιοι σαν τα ψηλά βουνά.

Κάποιοι από τους ανθρώπους που αγαπούν το χωριό έχουν κινητοποιηθεί. Ιδρύουν, όπως μαθαίνω από τη Μαρία, πολιτιστικό και περιβαλλοντικό σύλλογο και σχεδιάζουν δράσεις για να φέρουν κοντά τους νεότερους αλλά και τους παλαιότερους. Κάποιοι άλλοι, όπως ο Θεοφάνης που συνομιλούμε στην εκκλησία, επίσης κάνουν σχέδια για το μέλλον.

«Θα πρέπει όλοι μας να συμβάλλουμε τόσο με ιδέες οσο και πράξεις. Η ανακαίνιση της εκκλησίας μας, θα δώσει ένα «σήμα» και είναι ευκαιρία να συνεισφέρουμε όλοι» μάς λέει.

Τα αυτοκίνητα από τα ορεινότερα χωριά, όπως της Κόνισκας και του Διπλάτανου, καθώς έχουν πάρει το δρόμο της επιστροφής κορνάρουν περνώντας από τα καφενείο του Αγίου Ιωάννη.

Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Ένα ακόμη καλοκαίρι μας αποχαιρετά και μια παράξενη μελαγχολία, σε συνδυασμό με το βροχερό καιρό και την απόλυτη ηρεμία, απλώνεται στο χωριό.

Θα καταφέρει να παραμείνει ζωντανό, να μην ακολουθήσει την τύχη άλλων γειτονικών χωριών όπως του Σέλλου, του Σκαναβόκηπου, της Λογγάς και του Πούλινου που αποτελούν πλέον «χωριά φαντάσματα», καθώς η φύση τα σκέπασε μετά την εγκατάλειψη των κατοίκων τους πριν τρεις περίπου δεκαετίες;

Οι ελάχιστοι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού και όσοι το αγαπούν ελπίζουν και προσβλέπουν στη συμβολή όλων, της πολιτείας, των τοπικών αρχών αλλά και όσων αγαπούν το χωριό.

* Ο Αλέκος Λιδωρίκης είναι δημοσιογράφος με καταγωγή από την Δωρίδα. Το χωριό που αναφέρεται είναι της γυναίκας του, αλλά όπως μας δήλωσε τα ίδια προβλήματα συναντά και στα χωριά της ορεινής Δωρίδας.