Please ensure Javascript is enabled for purposes of website accessibility

- Διαφήμιση -

ΔΙΑΒΑΖΩ ΚΑΙ ΓΡΑΦΩ: Η Φιλαναγνωσία συνοδοιπόρος της δημιουργικής γραφής

- Διαφήμιση -

Χρόνος ανάγνωσης: 9 λεπτά

Στα πλαίσια της υλοποίησης του Πολιτιστικού Προγράμματος “ΔΙΑΒΑΖΩ ΚΑΙ ΓΡΑΦΩ: Η Φιλαναγνωσία συνοδοιπόρος της δημιουργικής γραφής” οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β΄ Λυκείου του Γενικού Λυκείου Ευπαλίου μαθαίνουν ότι ο καλός συγγραφέας είναι πρώτα απ’ όλα ένας καλός αναγνώστης. Διαβάζουν και αναλύουν διάφορα είδη κειμένων (ποιήματα, δοκίμια, άρθρα, ομιλίες, επιστολές κ.ά.), ώστε να εξοικειωθούν με τα κειμενικά είδη, να γνωρίσουν τους τρόπους και τα μέσα πειθούς, την οργάνωση, το επικοινωνιακό πλαίσιο και το ύφος που κάθε είδος απαιτεί, με απώτερο στόχο να καλλιεργήσουν την κριτική ικανότητα στην ανάγνωση και να γίνουν σιγά σιγά έμπειροι, απαιτητικοί και “υποψιασμένοι” αναγνώστες.

Παράλληλα, οι προβληματισμοί ή/και τα συναισθήματα που γεννιούνται από τη γόνιμη επαφή των παιδιών με τα κείμενα βρίσκουν διέξοδο στη γραπτή και πάλι έκφραση. Εμπνέουν τη δημιουργία νέων κειμένων που φέρουν την ευαισθησία, την τρυφερότητα, την ορμή και τον ενθουσιασμό της νιότης τους. Τα παιδιά γράφουν: στίχους, σύντομα διηγήματα, άρθρα, επιστολές, σελίδες ημερολογίων… Τα παιδιά γράφουν… Και το χαίρονται! Γιατί τα κείμενα που δημιουργούν βγαίνουν ελεύθερα από την ψυχή τους -χωρίς το αίσθημα της αγγαρείας της σχολικής υποχρεωτικής εργασίας-, για να αποτυπώσουν αυθόρμητα τη συγκίνηση που τους προκαλεί στην ευαίσθητη αυτή ηλικία η γνωριμία τους με τον κόσμο. Μαθαίνουν να σκέφτονται, να “διαβάζουν” τα συναισθήματά τους, να εκφράζονται, να αποφορτίζονται και να επικοινωνούν με το Λόγο: το πλουσιότερο και αποτελεσματικότερο μέσο της σκέψης και της έκφρασης.

Ένας από τους στόχους του Προγράμματός μας είναι η διάχυση της παραγόμενης γνώσης και του γόνιμου προβληματισμού μας στην τοπική κοινωνία, καθώς ακράδαντα πιστεύουμε πως η γνώση και το συναίσθημα πρέπει να μοιράζονται – αλλιώς, είναι στείρα και άχρηστα. Έτσι, θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας και ευχαριστούμε θερμά την τοπική εφημερίδα “Το Ευπάλιο” για τη δημοσίευσή τους.
Η Υπεύθυνη του Πολιτιστικού Προγράμματος
Σοφία Μάνιου, Φιλόλογος
του Γενικού Λυκείου Ευπαλίου

Σε μια από τις πρώτες συναντήσεις μας διαβάσαμε αποσπάσματα από το ποίημα του Νάνου Βαλαωρίτη “Άστεγος ο Μέγας”, “Ο Δωδεκάλογος του Άστεγου” (εκδ. Ύψιλον, Αθήνα 2004). Με αφορμή τους στίχους αυτούς και το γενικότερο προβληματισμό μας για τους απόκληρους της κοινωνίας μας γεννήθηκαν διάφορα κείμενα: επιστολές, ποιήματα, σελίδες ημερολογίου, μια ομιλία και ένα εξαίρετο άρθρο υπό τον τίτλο : “SOS: ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ” που υπογράφει η μαθήτρια της Β΄Λυκείου Δήμητρα Βασιλάκη. Δεν έχετε παρά να το διαβάσετε…
 
SOS ζητείται άνθρωπος
 
 
ΕΚΚΛΗΣΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ! Κοινοποιήστε την παντού! Μετά το πέρας της εορταστικής περιόδου όλα σιγά – σιγά επιστρέφουν στην καθημερινή τους ροή. Τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και τα λαμπιόνια στα κουτιά τους, τα παιδιά στα σχολεία τους, οι μεγάλοι στις δουλειές τους και οι άστεγοι συνεχίζουν την καθημερινότητά τους είτε ψάχνοντας στους κάδους των σκουπιδιών είτε παρακαλώντας για ελεημοσύνη. Τις λαμπερές αυτές ημέρες των Χριστουγέννων οι περισσότεροι από μας θυμηθήκαμε ξαφνικά -ως δια μαγείας- πως εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν από το τσουχτερό κρύο. Οι ελπίδες των αστέγων πολλαπλασιάστηκαν. Όλο και κάποιος τους έδωσε κάτι για να φάνε, κάποιο πανωφόρι για να προστατευθούν από την παγωνιά καυχώμενος : «Βοήθησα έναν άστεγο στον δρόμο το απόγευμα ενόψει των εορτών». Όμως αυτό δεν φτάνει! Δεν είναι αρκετό για να βοηθηθούν χιλιάδες άποροι που έχουν την ανάγκη μας, ενώ εμείς απολαμβάνουμε τις λιχουδιές του γιορτινού δείπνου. Ζητείται άνθρωπος ή μάλλον ζητούνται πραγματικοί άνθρωποι, με αγνά συναισθήματα για να βοηθήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο

Δυστυχώς δεν είναι εύκολο να βρεθούν στην εποχή μας. Κύριο μέλημα των περισσότερων ανθρώπων είναι η ατομική ευημερία για χάρη της οποίας δεν διστάζουν πολλές φορές να εκμεταλλευτούν και να αδικήσουν τους συνανθρώπους τους. Οι κοινωνικές συνθήκες οδήγησαν στην άνιση κατανομή του επίγειου πλούτου και στην άνιση συμμετοχή των ανθρώπων στην απόλαυση των υλικών αγαθών. Πως νομίζετε ότι γέμισαν όλα τα παγκάκια των πλατειών από άστεγους ανθρώπους; Επειδή κάποιοι τους εκμεταλλεύτηκαν, τους πρόδωσαν ή διατάραξαν την ισορροπία τους. Οι περισσότερες μαρτυρίες Ελλήνων αστέγων αναφέρουν ότι είχαν μια αξιοπρεπέστατη ζωή μαζί με τις οικογένειές τους και μια «αναποδιά» κατέστρεψε την οικονομική τους κατάσταση και τους οδήγησε στον δρόμο.

Εκτός από τον υλικό ευδαιμονισμό σημαντικό εμπόδιο στην επικράτηση ενός ανθρωπιστικού τρόπου θεώρησης των πραγμάτων παραμένει το φαινόμενο του ρατσισμού. Η αποστροφή για το διαφορετικό και η αναλγησία απέναντι σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες αποτελεί τροχοπέδη για τη γέννηση της συμπόνιας στις ψυχές μας, καθώς δεν μας επιτρέπει να βοηθήσουμε αυτούς που χρειάζονται την ανθρωπιά μας. Σίγουρα αν δούμε έναν ξένο πεσμένο στο δρόμο να σφαδάζει από τους πόνους, δεν θα σπεύσουμε να βοηθήσουμε, γιατί θα θεωρήσουμε ότι είναι τοξικομανής. «Πού να μπλέκω…;» θα σκεφτούμε οι περισσότεροι. Τελικά, η άρνηση και η απάθεια σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας, εμποδίζει την φιλευσπλαχνία να αναδυθεί από μέσα μας. Ο καθένας κλεισμένος στο δικό του «καβούκι» δεν διακινδυνεύει να βγει έξω από αυτό.

Ξεχωριστή βέβαια κατηγορία αποτελούν οι πρόσφυγες. Ο άνθρωπος εδώ και εκατοντάδες χρόνια επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη, καθώς δεν έμαθε τίποτα από την ιστορία του και συνεχίζει τους πολέμους. Όπως κάθε φορά, οι επιπτώσεις είναι ολέθριες. Χιλιάδες άνθρωποι εν καιρώ πολέμου, διωκόμενοι είτε από τα πολιτικά καθεστώτα είτε αναζητώντας μια δεύτερη πατρίδα αναγκάζονται να αναζητήσουν νέες πατρίδες. Έτσι και στην Ελλάδα έφτασαν αρκετές οικογένειες με μικρά παιδάκια θέλοντας να ζήσουν μια ήρεμη και φυσιολογική ζωή μακριά από την βαρβαρότητα του πολέμου. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να ζητάμε να μην τους δοθεί τίποτε, ακόμη και τα στοιχειώδη όπως το νερό, η τροφή, η στέγη; Είναι αδιανόητο να μην βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι έχουν ήδη μία φορά γίνει θύματα εκμετάλλευσης των επιτήδειων δουλεμπόρων. Δεν μπορούμε να τους κατηγορούμε, επειδή κάποιος βομβάρδισε το σπίτι τους… Αντίθετα, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, οφείλουμε να είμαστε αρωγοί στην προσπάθεια τους για μια νέα ζωή.

Το κράτος είναι εκείνο που πρώτο έχει χρέος να μεριμνήσει , αλλά και ο καθένας μας ξεχωριστά οφείλει να αλλάξει τρόπο σκέψης, θεώρησης των πραγμάτων και δράσης, αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε τον κόσμο. Δεν είναι μόνο η υλική βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε σε τέτοιους ανθρώπους, αλλά και η ψυχολογική και ηθική συμπαράσταση σε εκείνους που βιώνουν την σκληρότητα της ζωής.

Ένα γλυκό συμπονετικό χαμόγελο, μια ζεστή αγκαλιά ένα βλέμμα παρηγοριάς θα τους ανακουφίσει, θα τους κάνει να αισθανθούν ότι δεν είναι μόνοι!
Τελικά ζητείται άνθρωπος με ψυχή!
Δήμητρα Βασιλάκη
Μαθήτρια της Β΄ Λυκείου του ΓΕΛ ΕΥΠΑΛΙΟΥ

- Διαφήμιση -

Subscribe to our newsletter
Subscribe to our newsletter

Άμεσες ειδοποιήσεις για τα τελευταία άρθρα μας - στη στιγμή!

- Διαφήμιση -