Τα υπερεθνικά προβλήματα θέλουν υπερεθνικούς ηγέτες
- Διαφήμιση -
Χρόνος ανάγνωσης: 4 λεπτά
οποία παρουσιάζουν οι σημαντικότεροι Ευρωπαίοι
ηγέτες, εμφανίζονται σήμερα ως παράμετροι αρκετά ευμετάβλητοι, σε συνάρτηση
απόλυτη με τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
κανόνα, οι εθνικοί ηγέτες που προσπαθούν
να διαμορφώσουν μία υπερεθνική πολιτική αντίληψη για το συνολικότερο συμφέρον
και την προοπτική της Ευρώπης, έρχονται σε αναντιστοιχία με την κυρίαρχη
ιδεολογία ή τους φόβους των ψηφοφόρων τους. Και το γεγονός αυτό, βεβαίως, υπό
την πίεση του πολιτικού κόστους, υπονομεύει την επίλυση των προβλημάτων.
καλύτερη, θολώνει. Τα καυτά θέματα διογκώνονται, οι ηγεσίες αλλοιώνουν
προτεραιότητες και οι κοινωνίες γίνονται ακόμη πιο επιφυλακτικές απέναντι στο
στόχο της ενοποίησης, που αποτελεί και το μονόδρομο επιβίωσης της Ευρώπης στο
παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.
Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να ξανανοίξουν στις ευρωπαικές
πρωτεύουσες τα θέματα διακυβέρνησης της Ευρωπης ; Να αναλάβουν τις πολιτικές
τύχες της και την αναβάθμιση του ρόλου της υπερεθνικοί ηγέτες ; Μήπως είναι η
ώρα να βάλουμε μπροστά την πολιτική από την οικονομία, το υπερεθνικό συμφέρον
των λαών της Ενωσης πάνω από τις εθνικές στρατηγικές των μεγάλων κρατών μελών ;
Μήπως θα πρέπει σιγά – σιγά να αρχίσουμε να εκλέγουμε τους ηγέτες αυτούς σε
υπερεθνικό επίπεδο, με απ ευθείας εκλογές, για να αποκαταστήσουμε και την
τραυματισμένη μας δημοκρατία ;
χαρακτηριστικό παράδειγμα σύγκρουσης μεταξύ εθνικής αντίληψης και υπερεθνικής
πολιτικής. Η θέση της για την επίλυση
του μεταναστευτικού προβλήματος σε πανευρωπαική βάση και οι παράλληλες πρωτοβουλίες
για τη Γερμανία, ήρθαν σε αντίθεση με το εθνικό της ακροατήριο.
της πανίσχυρης κας Μέρκελ έκτοτε πήρε τον κατήφορο… Το πιθανότερο μάλιστα είναι
πως τίποτε ουσιαστικό δεν πρόκειται να εφαρμοστεί από τους Ευρωπαίους στην
πράξη για την προσφυγική κρίση – παρά τα ωραία λόγια στην προχθεσινή Σύνοδο
Κορυφής – με αποτέλεσμα να τρωθεί για
μία ακόμη φορά η αξιοπιστία της Ευρωπαικής Ενωσης !
παράδειγμα, αποτελεί ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ. Κάθε φορά που ο κ.
Ολάντ σηκώνει το ανάστημά του για να
παίξει έναν εποικοδομητικό πανευρωπαικό ρόλο, ως βασικός εταίρος και συμπράττων
με την κα Μέρκελ, συναντά την αντίδραση της
εθνικής και της εσωκομματικής του αντιπολίτευσης.
η γερμανική πλευρά προβληματίζει το εθνικό του ακροατήριο, αλλά επίσης, επειδή
–κυρίως αυτό – η πολιτική και οικονομική ελίτ της Γαλλίας δεν θέλουν να
παραχωρήσουν κομμάτια της εθνικής τους κυριαρχίας στις Βρυξέλλες, τη
Φρανκφούρτη ή σε άλλα υπερεθνικά κέντρα εξουσίας της Ευρώπης.
όμως, να προχωρήσουμε έτσι ; Πώς να
σταθεί η Ευρώπη απέναντι στα μεγάλα πανευρωπαικά προβλήματα και τις παγκόσμιες
προκλήσεις που απαιτούν λύσεις υπερεθνικού διαμετρήματος ;
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη : με υπερεθνικά θεσμικά
όργανα πολιτικής και αντίστοιχους ηγέτες ευρωπαικής εμβέλειας και ισχύος. Δεν
υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από την οικονομική ολοκλήρωση και την πολιτική ένωση
της Ευρώπης. Ο συγκερασμός των συμφερόντων των κρατών – μελών ( μικρών και
μεγάλων) σε ηπειρωτική κλίμακα είναι η μόνη λύση.
* Ο Γιάννης Κοτόφωλος είναι δημοσιογράφος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, με καταγωγή από την Δωρίδα
- Διαφήμιση -
