ΑΜΕΣΗ ΕΚΛΟΓΗ, ΡΟΛΟΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΚΟΜΙΣΙΟΝ

Φτωχός μάλλον είναι ο πολιτικός απολογισμός της Κομισιόν, κλείνοντας το πρώτο εξάμηνο της θητείας της με πρόεδρο τον Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ. Η περιορισμένη κινητικότητα που παρατηρείται και η άπνοια που κυριαρχεί στην Ευρώπη, όσον αφορά στην επιτάχυνση των διαδικασιών και την προοπτική της ενοποίησης, δεν επιβεβαιώνουν προς το παρόν τις μεγάλες προσδοκίες.

Η νέα Κομισιόν, είναι αλήθεια ότι, δημιούργησε ελπίδες για έναν αναβαθμισμένο πολιτικά ρόλο, πιο ανεξάρτητο από το παρελθόν και πολύ πιο προωθητικό στα θέματα της ενοποίησης. Και αυτά όλα, για τρείς λόγους :

Πρώτον, γιατί στις εκλογές για την ανάδειξη του νέου Ευρωκοινοβουλίου, του προηγούμενου Μαίου (κλείσαμε ακριβώς έναν χρόνο), δημιουργήθηκε μία σύμπηξη υπερεθνικών πολιτικών σχηματισμών (κεντροδεξιά Γιουνκέρ, κεντροαριστερά Σούλτς, φιλελεύθεροι Φερχόφσταντ, αριστερά Τσίπρας κ.λ.π) που ήταν μια διαφορετική και σημαντική εξέλιξη.

Δεύτερον, γιατί ο ίδιος ο κ. Γιουνκέρ, για πρώτη φορά, εκλέχτηκε απ ευθείας από την πλειοψηφία του Ευρωκοινοβουλίου και δεν διορίστηκε όπως συνέβαινε έως τότε.

Τρίτον, γιατί η ανάγκη ή και το άλλοθι ακόμη να αναδειχθούν ισχυρά και ανεξάρτητα υπερεθνικά όργανα, μετά από μία βαθειά κρίση και την αποσυναρμολόγηση του Γαλλο – γερμανικού άξονα, δημιουργούσαν έναν άλλον βηματισμό.

Αλλά, η Κομισιόν δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί τις συνθήκες αυτές και να ανταποκριθεί στις υψηλές προσδοκίες. Το πέτυχαν μόνο η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα και ο Μάριο Ντράγκι. Με εντυπωσιακό μάλιστα τρόπο.

Η Κομισιόν χρειάζεται κάτι πολύ περισσότερο για να το πετύχει, ίσως πολλά ακόμη πράγματα. Η Ευρώπη χρειάζεται πολύ περισσότερη τόλμη. Και η Κομισιόν επίσης. Ο κ. Γιουνκέρ μπορεί όντως να κατανάλωσε πολύ χρόνο και πολύ ενέργεια για το «ελληνικό πρόβλημα», αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία… Ακόμη και το δικό του παιδί, το «πακέτο Γιουνκέρ» έμεινε πίσω. Η Κομισιόν χρειάζεται μια γενναία τομή. 

Από τις εξυπνότερες πολιτικά ιδέες – οι οποίες κυκλοφορούν και γράφονται στα διάφορα κέντρα προβληματισμού – είναι η άμεση εκλογή των κομισαρίων και του προέδρου φυσικά της Κομισιόν από το λαό. Από τους Ευρωπαίους πολίτες. Παράλληλα με τις εκλογές για τους νέους ευρωβουλευτές.

Μία τέτοια εξέλιξη θα προκαλούσε άλλη πολιτική δυναμική στο ευρωπαικό παιγνίδι και την ενοποίηση. Άλλη η πολιτική εκλογή σε υπερεθνική διάσταση, άλλη η δύναμη και η λογοδοσία των ηγετών μίας πανευρωπαικής «κυβέρνησης» απέναντι στο εκλογικό σώμα. Τα πράγματα θα ήταν πάρα πολύ διαφορετικά…

* Ο Γιάννης Κοτόφωλος είναι δημοσιογράφος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, με καταγωγή από την Δωρίδα