Ο «ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ» ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΓΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις των τελευταίων μηνών στην Ευρώπη,
μπορεί με ασφάλεια να υποστηρίξει κανείς ότι ήδη έχει επιτευχθεί ένας «μεγάλος
συμβιβασμός» μεταξύ των διαφόρων δυνάμεων που συγκροτούν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα
και χαράσσουν – εν πολλοίς και μέσα από τις αντιθέσεις τους – την πολιτική για
την περαιτέρω εξέλιξη και ενοποίηση της Ευρωζώνης.

Ο συμβιβασμός αυτός φαίνεται να καλύπτει δυνάμει εάν ευρύ φάσμα
της πολιτικής Ευρώπης, από τις σχέσεις μεταξύ της Γερμανίας και της Ευρωπαϊκής
Κεντρικής Τράπεζας, έως τις σχέσεις του κέντρου και της περιφέρειας, του
Βερολίνου και των Βρυξελλών, της Φρανκφούρτης και της Ρώμης ή ακόμη και της
σχέσεις της Ευρωζώνης με τις διεθνείς (και άγριες) αγορές χρήματος και
κεφαλαίων.

Η ιστορική απόφαση του Μάριο Ντράγκι, για σαρωτικές κινήσεις στην
αγορά ομολόγων και την προσφορά χρήματος, αποτελεί στην προκειμένη περίπτωση
μία κολοσσιαία πολιτική παρέμβαση που «δένει» οριστικά την προοπτική της
οικονομικής ένωσης της Ευρώπης.

Εάν αποδεχτούμε λοιπόν πως πράγματι – όπως κατά κόρον προέκυπτε τα
τελευταία χρόνια –το Βερολίνο ήταν κάθετα αντίθετο σε μία τέτοια εξέλιξη, δεν
αποτελεί όντως έναν απίστευτο μέχρι πρότινος «ιστορικό συμβιβασμό» της Αγκελα
Μέρκελ, το γεγονός ότι η ΕΚΤ μετατρέπεται σε FED ;

Εξάλλου, το γεγονός ότι η ΕΚΤ θα «κόβει» χρήμα και θα αγοράζει
ομόλογα ασθενέστερων οικονομικά κρατών – μελών της Ευρωζώνης, δεν είναι σαν να
εκδίδει τα πολυπόθητα για το Νότο «ευρωομόλογα» ; Αυτό δεν είναι ένας σπουδαίος
συμβιβασμός για τον Βορρά ;

Το επενδυτικό πακέτο, επίσης, συνολικού ύψους τριακοσίων
δισεκατομμυρίων, το οποίο προωθεί από τις Βρυξέλλες ο Ζαν Κλωντ Γιούνκερ – για
επενδύσεις σε καινοτομία και μικρομεσαίες κυρίως επιχειρήσεις – δεν αποτελεί
μία ακόμη βάση βελτίωσης των σχέσεων κέντρου και περιφέρειας και, παράλληλα,
μία ακόμη προσπάθεια αναχαίτισης του αποπληθωρισμού στο πλευρό του Ντράγκι ;

Διότι, με την ιστορική για το μέλλον της Ευρωζώνης απόφαση της
Φρανκφούρτης, αποσοβείται ο κίνδυνος αποπληθωρισμού και παρατεταμένης ύφεσης
των οικονομιών της Ευρώπης, εκτός από τη διάσωση που παρέχεται σε χώρες – μέλη
εάν τυχόν αντιμετωπίσουν την απειλή χρεοκοπίας (αφού η ΕΚΤ θα λειτουργεί σαν
δανειστής τελευταίας προσφυγής).

Γι αυτό ηρέμησαν άλλωστε και οι διεθνείς αγορές, εγκαταλείποντας
τα επιθετικά τους σχέδια απέναντι στις μεσογειακές οικονομίες και κυρίως την
Ιταλία.

Αυτή λοιπόν η εξέλιξη, για να δούμε τα πράγματα παρακάτω,
δημιουργεί και μία άλλη πολιτική ισορροπία μεταξύ π.χ. Βερολίνου και Ρώμης.

Η Ρώμη, όπως και το Παρίσι, δεν πρόκειται κατόπιν όλων αυτών να
σηκώσουν παντιέρα κατά της Γερμανίας, η οποία επιμένει στην αυστηρή γραμμή της
δημοσιονομικής εποπτείας, η οποία είναι το κρίσιμο μέρος της δημοσιονομικής
ένωσης της Ευρώπης. Πρόκειται για ένα ακόμη κομμάτι του «μεγάλου συμβιβασμού».

Γι αυτό οι Ιταλοί και οι Γάλλοι ήταν ευθυγραμμισμένοι στο
γερμανικό πλαίσιο και σαφείς απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση : σεβαστείτε τους
ενιαίους κανόνες της Ευρώπης !

Συνεπώς, τη στιγμή αυτή, οι παράμετροι ενός θεμελιώδους
συμβιβασμού έχουν δημιουργηθεί και η πολιτική της ευρωπαϊκής ενοποίησης
βρίσκεται σε εξέλιξη.

Το θέμα είναι – και για την Ελλάδα ειδικότερα – πως κανείς θα
τοποθετηθεί σε αυτές τις παραμέτρους και θα τις αξιοποιήσει…