Έφυγε ξαφνικά ο Σεραφείμ Φυντανίδης

Πέθανε ξαφνικά την ημέρα των Χριστουγέννων, σε ηλικία 77 ετών ο ιστορικός διευθυντής της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, Σεραφείμ Φυντανίδης. 

 Ο δημοσιογράφος, που το τελευταίο διάστημα αντιμετώπιζε καρδιολογικά προβλήματα, είχε εισαχθεί στην Ευρωκλινική Αθηνών για επέμβαση καρδιάς. Τα πράγματα, όμως δεν πήγαν καλά και ο Φυντανίδης υπέστη ανακοπή καθώς παρουσιάστηκαν επιπλοκές μετά το χειρουργείο. Μεταφέρθηκε στο Ιπποκράτειο όπου υπέκυψε περίπου στις 9:00 το βράδυ των Χριστουγέννων.

Ο Σεραφείμ Φυντανίδης υπήρξε μία από τις πλέον ιστορικές μορφές στο χώρο του ελληνικού Τύπου, ενώ σταθμός στη ζωή του υπήρξε η εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, καθώς ήταν διευθυντής της για τουλάχιστον 30 χρόνια.

Ο Σεραφείμ Φυντανίδης γεννήθηκε στην Αθήνα στο Περιστέρι τον Μάρτιο του 1937.

Το 1960 πήρε το πτυχίο της Ανωτάτης Σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ).

Αρχικά εργάστηκε στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ ως συντάκτης την περίοδο 1957 – 1968.

Στην περίοδο της Χούντας από το 1968 μέχρι το 1974 εργάστηκε στη ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στην αρχή ως υπεύθυνος ύλης και αργότερα ως αρχισυντάκτης.

Από το 1974 μέχρι τον Ιούνιο του 1976 υπήρξε διευθυντής σύνταξης στην ΑΚΡΟΠΟΛΗ.

Από τον Ιούνιο του 1976 μέχρι τις 27 Απριλίου 2007, ήταν διευθυντής της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ.

Υπήρξε συνεργάτης της κρατικής τηλεόρασης και παρουσιαστής εκπομπών.

Τον Απρίλιο του 2013 ανέλαβε την διεύθυνση της εφημερίδας “6 ημέρες” ενώ το τελευταίο διάστημα ήταν πρόεδρος του καναλιού “Ε”.

Ήταν μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ).

Ως παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές, ο Σεραφείμ Φυντανίδης αφήνει και το βιβλίο του με τίτλο «31 αξέχαστα χρόνια», που εκδόθηκε πρόσφατα

Όταν 9 στους 10 δημοσιογράφους ήθελαν
να εργάζονται στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

του Γιάννη Παντελάκη

Στον πέμπτο όροφο της οδού Κολοκοτρώνη 8, ένας άνθρωπος-μύθος πίσω από ένα μεγάλο γραφείο, γεμάτο χαρτιά, εφημερίδες, βιβλία και ένα τασάκι απ’ όπου ξεχειλίζουν τ’ αποτσίγαρα. Εγώ, ένας νεαρός ακόμα δημοσιογράφος στέκομαι αμήχανα απέναντί του. Μ’ έχει φωνάξει να δουλέψω στην Ελευθεροτυπία, μια εφημερίδα στην οποία ήθελαν να εργάζονται 9 στους 10 δημοσιογράφους. Όχι γιατί έδινε φοβερούς μισθούς, ούτε επειδή σ’ εκείνο το κτίριο υπήρχαν περίσσιες ανέσεις. Κανένα από αυτά δεν συνέβαινε.
Η αιτία που έκανε την πλειονότητα των ανθρώπων του τύπου να θέλουν να εργαστούν σ’ εκείνο.. το «μαγαζί», ήταν πολύ πιο σημαντική. Οι συντάκτες, είχαν την απόλυτη ελευθερία να γράφουν ό,τι νομίζουν χωρίς να έχουν τον κίνδυνο να λογοκριθεί το κείμενό τους. Και αυτό, για εκείνη την εποχή (δεκαετία ’80), ήταν μοναδικό. Όταν άφηνες ένα χειρόγραφο, ήξερες ότι θα δημοσιευτεί, ακόμα και αν όσα αναφερόντουσαν σ’ αυτό, ήταν κόντρα στην πολιτική γραμμή της εφημερίδας. Και πιστέψτε με, αυτό δεν ήταν (και μάλλον ακόμα δεν είναι), κάτι αυτονόητο για τα Ελληνικά μέσα ενημέρωσης.
Υπήρχε πάντα η πιθανότητα να συναντήσεις δίπλα από το κείμενό σου ένα άλλο με εντελώς διαφορετική πολιτική προσέγγιση, και αυτό ακριβώς ήταν και το μεγάλο πλεονέκτημα αυτής της εφημερίδας. Πολλές και διαφορετικές απόψεις η μια πλάι στην άλλη. Και ο αναγνώστης, είχε να κρίνει ποια αλήθεια του ταίριαζε. Ένα πράγμα μόνο δεν δεχόταν να καταγράφει στις στήλες της. Αναφορές θετικές για τον φασισμό και την βασιλεία. Όλα τα υπόλοιπα, τα έβρισκες στις σελίδες της πρωτοποριακής για την εποχή της εφημερίδα, η οποία σε μεγάλο βαθμό, επηρέασε και τις πολιτικές εξελίξεις μεταπολιτευτικά.
Ένας από τους ανθρώπους που είχε παίξει καθοριστικό ρόλο για να δημιουργηθεί αυτή η εφημερίδα, ήταν ο Σεραφείμ Φυντανίδης, ο άνθρωπος που ανήμερα Χριστουγέννων έφυγε από την ζωή. Ο άνθρωπος που εκείνο το απόγευμα στο γραφείο του στην οδό Κολοκοτρώνη, μου έδωσε την ευκαιρία να νοιώσω στιγμές σχεδόν απόλυτης ελευθερίας στα γραπτά μου. Ο Σερ, όπως τον φωνάζαμε