Ο νέος ιστορικός συμβιβασμός, ο Μάριο Μόντι και το Βερολίνο

Έξη
ακριβώς χρόνια μετά από το ξέσπασμα και
τη συνεχή ανακύκλωση της κρίσης, η
μεγαλύτερη ανάγκη που προβάλλεται
σήμερα στο ευρωπαϊκό περιβάλλον είναι
η διαμόρφωση της πολιτικής ένωσης της
Ευρώπης.

Αυτή
πλέον είναι η πρώτη προϋπόθεση για την
επιβίωση της Ευρώπης στον νέο ταραχώδη
και αβέβαιο οικονομικά και γεωπολιτικά
κόσμο μας και αυτή αναδεικνύεται στη
σημαντικότερη σήμερα υποχρέωση για
τους ηγέτες της Γηραιάς Ηπείρου.

Όλες
οι τελευταίες εξελίξεις, από την
επενδυτική κατάρρευση στις χώρες του
Νότου, από την ύφεση, την ανεργία και
τις πρώτες αντιδράσεις που εκδηλώνουν
Γαλλία και Ιταλία στη λιτότητα, έως τη
σοβαρή επιβράδυνση της γερμανικής
οικονομίας, την έξαρση των εθνικιστικών
κινήσεων και τις πολεμικές συγκρούσεις
στην Ουκρανία, επιβεβαιώνουν την
κρισιμότητα της κατάστασης και την
επιτακτική ανάγκη μίας ενωμένης πολιτικά
Ευρώπης.

Τι
σημαίνει, λοιπόν, πολιτική Ευρώπη ; Ποιες
είναι οι μίνιμουμ απαιτούμενες ενέργειες
; Πως θα καταφέρει να περάσει η Ευρώπη
σε μία νέα περίοδο ακμής;

Κατά
κύριο λόγο, η πολιτική θα πρέπει να
ξανασυναντήσει τους πολίτες. Αυτό είναι,
για την Ευρώπη, το πιο ουσιώδες ζητούμενο.
Και για τον πολίτη, το σημαντικότερο
πρόβλημα, το αιτούμενο σήμερα, είναι να
έχει εργασία. Εισόδημα και ασφάλεια.
Αυτή είναι η πρώτη προσέγγιση μίας
πολιτικής Ευρώπης.

Η
απασχόληση βέβαια προϋποθέτει δουλειές,
προϋποθέτει άμεσες επενδύσεις, δημόσιες
και ιδιωτικές, οι οποίες είναι άμεσα
συναρτημένες με την τόνωση της
επιχειρηματικότητας και της
ανταγωνιστικότητας μίας οικονομίας.

Αυτά
όλα, όμως, δεν είναι τεχνοκρατικής υφής
προβλήματα. Αποτελούν κολοσσιαίας
σημασίας ζητήματα, μεγάλα θέματα, κατ
εξοχήν πολιτικών αποφάσεων. Συνιστούν
την ίδια την πεμπτουσία της πολιτικής,
δηλαδή την απελευθέρωση και τη διαχείριση
των οικονομικών πόρων με τον καλύτερο
τρόπο, αποφάσεις για την οικονομική
πρόοδο και την κοινωνική συνοχή.

Στην
Ευρώπη, σε μία ένωση ανοικτών και
αλληλοεξαρτώμενων πλέον οικονομιών,
με ενιαίο μάλιστα νόμισμα, το ευρώ,
γίνεται ακόμη πιο πολύ φανερό ότι οι
αποφάσεις αυτές για την οικονομία δεν
βαρύνουν μόνο μία, αλλά όλες τις πολιτικές
ηγεσίες των κρατών μελών.

Η
ιστορική τους ευθύνη, όπως εξελίσσονται
τα πράγματα, είναι να εγκαταλείψουν
τους εθνικούς δογματισμούς και να πάρουν
τις γενναίες πολιτικές αποφάσεις που
χρειάζεται η Ευρώπη, για να ξεκολλήσει
από το οικονομικό τέλμα και να αποφύγει
τον επερχόμενο βαθύ διχασμό: χωρών
πιστωτών και οφειλετών, χωρών Βορρά και
Νότου κ.ο.κ. 

Τα
ευρωπαϊκά κράτη θα πρέπει επιτέλους να
συνεννοηθούν και να συγκεράσουν
αντιλήψεις. Οι πολιτικοί ηγέτες χρειάζεται
να συγκλίνουν και να σηκώσουν από κοινού
τα αναγκαία μέτρα πολιτικής. Να χαράξουν
μία υπερεθνική, κοινή στρατηγική. Αυτό
σημαίνει, επίσης, πολιτική Ευρώπη.
Συντονισμένος βηματισμός, στη βάση
κοινών πολιτικών αποφάσεων και ενιαίων
συμφερόντων.

Ο
Μάριο Μόντι, πριν λίγες ημέρες στις
Βρυξέλλες, σε μία συνάντηση που οργάνωσαν
οι Friends
of
Europe,
μίλησε πολύ ορθά κατά της εμμονής της
λιτότητας, την οποία ακολουθούν με
θρησκευτική ευλάβεια οι Γερμανοί,
κάνοντας πλέον κακό και στην ίδια την
γερμανική οικονομία (ασφαλώς αφού
στέγνωσαν τους πελάτες τους).

Ο
Μόντι, αναφέρθηκε στην άμεση ανάγκη να
τονωθεί η αγοραστική ζήτηση των Ευρωπαίων
πολιτών και να ξαναμπούν μπροστά,
οπωσδήποτε, οι δημόσιες επενδύσεις των
κρατών μελών.

Το
πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι ο πρώην
πρωθυπουργός της Ιταλίας, διαμόρφωσε
με τις προτάσεις του την προοπτική για
έναν νέο ιστορικό συμβιβασμό μεταξύ
Βορρά και Νότου. Μίλησε για τον αναγκαίο
συγκερασμό αντιλήψεων και αποφάσεων.

Το
Παρίσι και η Ρώμη, είπε, πρέπει να
ακολουθήσουν τους κανόνες για τη
δημοσιονομική πειθαρχία και τις
μεταρρυθμίσεις.

Και
το Βερολίνο, από την άλλη, θα πρέπει να
εγκαταλείψει τη γραμμή της λιτότητας
και να δεχτεί να εξαιρεθούν, από τους
κανόνες για τους προϋπολογισμούς, οι
δαπάνες για τις δημόσιες επενδύσεις
σε υποδομές. Είναι μία καταπληκτική
πρόταση για την αρχή της πολιτικής
σύγκλισης!

*Ο
Γιάννης Κοτόφωλος είναι δημοσιογράφος
στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, με καταγωγή από την
Δωρίδα