ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΠΡΟΣΟΧΗΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Κλείνοντας  ο κύκλος των αυστηρών
stress tests που
διενήργησε η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα
για τις 128 μεγαλύτερες ευρωπαικές
τράπεζες, αρχίζει  η
εφαρμογή της Τραπεζικής Ενωσης της
Ευρώπης.

Πρόκειται για μία καθοριστικής σημασίας
εξέλιξη, η οποία θα επηρεάσει ουσιαστικά
– στην πάροδο του χρόνου – τους καταθέτες,
τους επενδυτές των τραπεζών, τα επιτόκια,
τη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων, αλλά
και την ασύμμετρη έως σήμερα σχέση των
οικονομιών μεταξύ Βορρά και Νότου.

Η τραπεζική ένωση δημιουργήθηκε με
στόχο την επιτάχυνση των διαδικασιών
για την πλήρη οικονομική και πολιτική
στη συνέχεια ένωση της Ευρώπης. Διότι,
φυσικά, οικονομική ένωση δεν μπορεί να
επιτευχθεί χωρίς την τραπεζική ένωση
και την δημοσιονομική ένωση. Οι μεταβολές
και οι επιπτώσεις, ωστόσο, τις οποίες
επιφέρει η ένωση στο ευρωπαικό τραπεζικό
γίγνεσθαι, θα είναι πιο άμεσες.

Οι αλλαγές, στις οποίες έχουμε και
άλλοτε αναφερθεί, είναι κατά κύριο λόγο
πολύ θετικές, ειδικότερα για τις πιο
αδύναμες οικονομικά χώρες του Νότου.
Εντούτοις, υπάρχουν ένα – δύο σημαντικά
θέματα, τα οποία χρήζουν μεγάλης προσοχής
από τις πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης,
για να μην ευνουχιστεί μακροπρόθεσμα
ο αναπτυξιακός ρόλος των ευρωπαικών
χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.

Οι πλέον έγκυροι αναλυτές των ευρωπαικών
εξελίξεων, επισημαίνουν χαρακτηριστικά
ότι το τραπεζικό σύστημα δεν λειτουργεί
σε οικονομικό και πολιτικό κενό. Αποτελεί
ζωτικότατο στοιχείο της εξέλιξης της
οικονομίας και της κοινωνίας.

Η μεταρρύθμιση, αυτή, συνεπώς, απαιτεί
για μεν τις τράπεζες να κατανοήσουν και
να εξοικειωθούν με τους νέους ευρωπαικους
θεσμούς και κανονισμούς, αλλά, και από
την Ε.Κ.Τ., που θα έχει τώρα την ενιαία
εποπτεία του συστήματος, απαιτεί την
παροχή χώρου για την ανάπτυξη του
χρηματοοικονομικού συστήματος, με βάση
τις νέες ορθές αρχές, προσαρμοσμένες
όμως και στις εγχώριες ή περιφερειακές
ανάγκες που διαφέρουν αρκετά ανά την
Ευρώπη.

Στην Ευρώπη δεν υπάρχει ενιαίο τραπεζικό
μοντέλο που να ταιριάζει παντού, όπως
υπογραμμίζουν. Γι αυτό χρειάζεται και
η ποικιλία, όπου κάθε κράτος μέλος και
κάθε σύστημα θα μπορεί να προσδιορίζει
τις ανάγκες του και να εξελίσσει τα
συγκριτικά του πλεονεκτήματα.

Ένα ακόμη συναφές ζήτημα είναι η
υπερ-συγκέντρωση των εξουσιών στην
Φρανκφούρτη, η οποία επουδενί δεν πρέπει
να οδηγήσει σε μια γραφειοκρατική
αρτηριοσκληρωτική δομή, μακριά από τις
επιμέρους προτεραιότητες και τις
ιδιαιτερότητες των οικονομιών. Και
αυτό, οι αναλυτές, το επισημαίνουν με
έμφαση.

Πάντως, από την άλλη, εκτός από την
μεγαλύτερη ασφάλεια που θα νιώθουν με
την τραπεζική ένωση οι καταθέτες, αλλά
και οι μέτοχοι των καλά θωρακισμένων
κεφαλαιακά και απολύτως πλέον ελεγχόμενων
από την Ε.Κ.Τ. ευρωπαικών (και φυσικά
ελληνικών) τραπεζών, υπάρχει μία ακόμη
πολύ θετική επίδραση που αφορά στους
όρους χρηματοδότησης των οικονομιών.

Η τραπεζική ένωση θα περιορίσει
σταδιακά τις διαφορές των επιτοκίων
και θα επιφέρει μία ανακατανομή κεφαλαίων
και επενδύσεων εντός της Ευρώπης, η
οποία είναι χωρισμένη σε προνομιούχες
και μη χώρες.

Στις χώρες που απολαμβάνουν πολύ
χαμηλά επιτόκια οι επιχειρήσεις τους
και στις χώρες που δανείζονται με υψηλά
επιτόκια, κυρίως τις χώρες του Νότου,
φαλκιδεύοντας την ανταγωνιστικότητα
και την ανάπτυξη των οικονομιών τους.

* Ο Γιάννης Κοτόφωλος είναι δημοσιογράφος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, με καταγωγή από την Δωρίδα