Για μια δημοκρατική Ευρώπη

Η
Ευρώπη θα πρέπει να αλλάξει, να αναβαθμιστεί
πολιτικά ως ενιαία και δημοκρατική
οντότητα 500 εκατομμυρίων πολιτών, για
να αναπτυχθεί οικονομικά και να παραμείνει
κοινωνικά συμπαγής, προκειμένου να
επιβιώσει.

Αυτό
είναι το βασικό συμπέρασμα των ευρωεκλογών
της περασμένης εβδομάδας, σε πανευρωπαικό
επίπεδο. Οι εκλογές του 2014 φαίνεται να
σηματοδοτούν έτσι κι αλλιώς το τέλος
της Ευρώπης των τεχνοκρατών και της
μεγάλης πολιτικής ασυμμετρίας. Και να
ανοίγουν το δρόμο – ελπίζουμε – για μια
Ευρώπη πολύ πιο δημοκρατική, πολύ πιο
αλληλέγγυα μεταξύ των μελών κρατών. Για
μία Ευρώπη ισορροπημένη και όχι αγρίως
μονομερή, με βάση τον εσωτερικό συσχετισμό
δυνάμεων.

Το
μήνυμα της ογκώδους αποχής και της
μεγάλης αύξησης των ποσοστών που
εμφάνισαν τα κόμματα του ευρωσκεπτικισμού,
δεν πρέπει να μεταφραστεί ως αίτημα για
«λιγότερη» Ευρώπη, αλλά ως φωνή
δυσαρέσκειας και αγωνίας για μια
«καλύτερη» Ευρώπη.

Πράγματι,
το βασικότερο συμπέρασμα που μπορεί
κανείς να συνάξει, σύμφωνα και με τις
άπειρες επισημάνσεις που έγιναν από
πολιτικούς ηγέτες και διεθνείς
παρατηρητές, είναι η ανάγκη των Ευρωπαίων
πολιτών για τον εκδημοκρατισμό της
Ευρωπαικής Ενωσης και ειδικότερα της
Ζώνης των 18 κρατών μελών του ενιαίου
νομίσματος.

Εάν
η Γηραιά Ηπειρος δεν κυβερνηθεί στο
εξής με τρόπο δημοκρατικό και
αντιπροσωπευτικό, μπορεί να συμβούν
και τα χειρότερα. Οι πολίτες να εκφράσουν
ακόμη μεγαλύτερη απάθεια ή δυσφορία,
ιδίως εάν η οικονομική ύφεση συνεχιστεί,
ο εθνικισμός και ο λαικισμός να πάρουν
ακραίες διαστάσεις και η Ενωση στο τέλος
να διαλυθεί.

Είναι
εκτός κάθε δημοκρατικής παράδοσης και
λογικής, πλέον, οι αποφάσεις για την
Ευρώπη να λαμβάνονται σε ένα κλειστό
περιβάλλον υπουργών, τεχνοκρατών ή
δικαστών, οι οποίοι δεν εκλέγονται και
δεν λογοδοτούν σε κανέναν, αλλά επιβάλλουν
μέτρα καθοριστικής σημασίας για το
μέλλον, για την καθημερινότητα και τη
ζωή εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων.

Είναι
εντελώς παράδοξο και αντιδημοκρατικό,
επίσης, να μιλάμε για μία Ενωση και μία
περαιτέρω ομοσπονδιακή προσέγγιση της
Ευρώπης και να μην υπάρχει ένα δομημένο
και νομιμοποιημένο υπερεθνικό πολιτικό
σύστημα, για την οικονομική ισορροπία
μεταξύ των μελών κρατών, την ανακατανομή
του πλούτου, την προώθηση των επενδύσεων
και τη φροντίδα της ανάπτυξης. Να
ανταγωνίζονται άμεσα οι χώρες του Βορρά
τις χώρες του Νότου ή να εκμεταλλεύονται
οι χώρες δανειστές τις χώρες οφειλέτες,
μέλη όλες της ίδιας οικογένειας!

Όπως
ακόμη είναι αδιανόητο σήμερα να μιλάμε
για ενωμένη Ευρώπη και ευρωπαικό όραμα
και αποφάσεις κολοσσιαίες για το μέλλον
των λαών της Γηραιάς Ηπείρου να λαμβάνονται
με άξονα τα εθνικά συμφέροντα ενός
ισχυρού μέλους, π.χ. της Γερμανίας και
όχι με βάση το κοινό όφελος των οικονομιών
και των κοινωνιών πανευρωπαικά. Το
καμπανάκι το ευρωεκλογών αυτό το νόημα
είχε, η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει… Για
να επιβιώσει.

Εντούτοις,
θα πρέπει να υπογραμμίσουμε και να
συνειδητοποιήσουμε όλοι, πολίτες και
πολιτικές ηγεσίες, ένα κρίσιμο θέμα :
όταν μιλάμε για πραγματικά ενωμένη
Ευρώπη και για την άμεση ανάγκη να
ενδυναμώσουμε την δημοκρατία σε
υπερεθνικό επίπεδο, ενδεχομένως (και
ως επιστέγασμα) για άμεση εκλογή των
ηγετών που θα λαμβάνουν τις κορυφαίες
αποφάσεις για λογαριασμό των Ευρωπαίων
πολιτών, συζητήσεις, πλέον, περί εκχώρησης
των εθνικών εξουσιών και άλλα παρόμοια
δεν χωράνε…

* Ο Γιάννης Κοτόφωλος είναι δημοσιογράφος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, με καταγωγή από την Δωρίδα