ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Το πασίγνωστο ερώτημα «Γιατί ο κόσμος χαίρεται και χαμογελά, πατέρα;» είναι ακριβώς «η λογική του παραλογισμού». Μήπως αναφέρεται σ’ ένα κόσμο χαζοχαρούμενο;

Όλοι μας μονίμως διαμαρτυρόμαστε, παραπονιόμαστε, παρεξηγιόμαστε, κριτικάρουμε τους άλλους. Κανένας μας δεν αισθάνεται ότι – είτε το θέλουμε είτε όχι – οι άνθρωποι είναι όντα κοινωνικά και αναγκασμένα να ζουν μέσα σε κοινωνικές ομάδες. («Εμείς δεν κάνουμε χωριό» λέμε όταν δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε, να βρούμε κοινές λύσεις στα προβλήματά μας και γάμος δεν γίνεται.)

Για να υπάρχει λοιπόν κοινωνικό κύτταρο υγιές (ζευγάρι, οικογένεια, τοπική κοινωνία, δήμος) πρέπει να δεχτούμε επιτέλους, ότι μόνιμη αντιπαράθεση του «εγώ» (ατομικισμός) και εσύ ή εσείς (κοινωνία), πρέπει να σταματήσει να κυριαρχεί στη ζωή μας.

Για τα βασικά προβλήματα της υγείας, της παιδείας, της οικονομίας, της όποιας διαχείρισης φταίνε οι άλλοι. Μόνο εκείνοι που αδρανούν για τη βελτίωση του συνόλου τα ξέρουν όλα.

Η χώρα μας, κοιτίδα του πολιτισμού, της δίκαιης διοίκησης και αυτοδιοίκησης, το πάλε ποτέ, σήμερα κατάντησε να διαμορφώσει πολίτες που ν’ αδιαφορούν και να μην εφαρμόζουν τις αξίες του ίδιου του πολιτισμού της.

Ο υπερβάλλων εγωισμός – ατομικισμός μας οδηγεί ακριβώς στο παράλογο: να χαιρόμαστε και να χαμογελάμε με την αδικία, την κουτοπονηριά και τη δυστυχία που υπάρχει στην καθημερινότητα των περισσοτέρων μας.

Η επιβίωσή μας έφτασε να γίνεται μόνο σε βάρος των άλλων, σε βάρος του περιβάλλοντός μας. Το σοφό «τό ‘να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο το πρόσωπο», εμφανίζεται σαν αστειότητα ακόμα και μέσα στις οικογένειές μας.

Δεν χρειάζεται ν’ αναλύσουμε τα συστήματα που θα βγούνε οι νικητές ή οι ηττημένοι στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που πλησιάζουν. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε το «μάννα εξ ουρανού» από τα κόμματα ή το κράτος για να λυθούν τα προβλήματά μας, απλά και μόνο με αν και πόσα λεφτά θα δώσουν στους μικρούς μας δήμους και τα Τοπικά Διαμερίσματά τους.

Εκείνο που χρειάζεται πρώτα και πάνω απ’ όλα είναι ο σεβασμός μας προς τους άλλους με πράξεις που βοηθούν στην ανάπτυξη του κοινωνικού συνόλου.

Η επαναφορά, η διατήρηση, ακόμη και η βελτίωση βασικών ηθικών αξιών του δικού μας ελληνικού πολιτισμού, που διαμορφώθηκε από τους αρχαίους φιλοσόφους μας και τη χριστιανική διδασκαλία, της αγάπης χωρίς προσωπεία και υποκρισία. «Αλίμονο Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές» διακήρυξε Αυτός που φτιάχνουμε εικονίσματα, χωρίς ν’ ακούμε και να κάνουμε πράξη τα λόγια Του.

Είναι αυτονόητο ότι μια διοίκηση-διαχείριση πρέπει κατ’ αρχήν να είναι ηθική. Να την αποτελούν πρόσωπα που νοιάζονται για το κοινό καλό μέσα στα πλαίσια των κανόνων που θεσπίζει μια κοινωνία και όχι μια ατομοκρατία. Τα μέλη της πρέπει να αισθάνονται ότι προσφέρουν υπηρεσίες και όχι επιβολή αρχόντων.

Είναι υποχρέωσή μας να προτάξουμε τη σκέψη μας για τις επιλογές μας, πριν αποφασίσουμε γι’ αυτές. Η επανειλημμένη μετάνοια δεν έχει καμία πρακτική σημασία για το σύνολο. Ήδη οι ζημιές θα έχουν γίνει και συχνά είναι ανεπανόρθωτες.

* Ο Χρήστος Μητρόπουλος είναι Γεωπόνος – Αρχιτέκτονας Τοπίου, με καταγωγή από το Ψηλό Χωριό και υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Δωρίδας