Η ρύθμιση – ομηρία του χρέους θα κρατήσει καθηλωμένη την Ελλάδα

Αν
υποθέσουμε ότι η Ελλάδα απαλλάσσεται
απ’ τον βραχνά του μνημονίου και την
προσβλητική – προκλητική επιτήρηση
της τρόικα, τότε η πολιτική ηγεσία της
χώρας θα βρεθεί εκ των πραγμάτων, ενώπιον
της πιο κρίσιμης εξίσωσης.

Της
σχέσης δηλαδή που αφορά την οριστική
ρύθμιση του χρέους, σε συνάρτηση με την
άμεση υλοποίηση ενός νέου ευέλικτου
και αποδοτικού αναπτυξιακού μοντέλου,
που θα δίνει λύσεις στις τεράστιες
προκλήσεις ,της μαζικότερης ανεργίας
από συστάσεως του ελληνικού κράτους,
αλλά συνάμα και της ενίσχυσης των
παραγωγικών τομέων , ώστε να δοθεί
επιτέλους ένα χειροπιαστό οικονομικό
αποτέλεσμα.

Το
καλό κλίμα και το ψυχολογικό πλεονέκτημα
που δημιούργησε η πρόσφατη έξοδος στις
αγορές, δε συνιστά παρά ένα βραχύβιο
μεταβατικό στάδιο, μετά το οποίο θα
ακολουθήσει η πλέον καθοριστική φάση
.

Αυτή
δηλαδή που σχετίζεται με την αντιμετώπιση
, από την μιά των στρεβλώσεων της ελληνικής
οικονομίας επ’αφορμή της άναρχης και
απρογραμμάτιστης λειτουργίας της τα
τελευταία 30-40 χρόνια, αλλά και των
παραμορφώσεων, από την άλλη, που
δημιούργησαν τα ομολογημένα λάθη της
τρόικα κατά την τελευταία τριετία.

Οι
στρεβλώσεις που για παράδειγμα αφορούν
,την αποτελεσματικότερη λειτουργία του
κρατικού μηχανισμού ,ώστε να προχωρούν
άμεσα και δημιουργικά οι επενδύσεις
που θα αναθερμάνουν την ελληνική
οικονομία, αλλά και την αποδοτικότερη
συμπεριφορά των φοροεισπρακτικών
υπηρεσιών για να τερματιστεί η τεράστια
απώλεια φόρων, που παρατηρείται σήμερα.

Ταυτόχρονα
όμως , πρέπει να διορθωθούν τα λάθη που
διέπραξε η τρόικα , μέσω των οποίων
οδηγήθηκε η οικονομία στην πλήρη
κατάρρευση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων,
στη μισθολογική εξουθένωση των πολιτών
και την κολοσσιαία ανεργία.

Υπό
τις παρούσες, απόλυτα πιεστικές συνθήκες,
έχει τεράστια σημασία όχι μόνο ο τρόπος
που θα επιλεγεί για να ρυθμιστεί το
χρέος, αλλά κυρίως εάν ο τρόπος αυτός
θα δημιουργήσει νέες παρενέργειες στον
παραγωγικό ιστό της χώρας.

Δυστυχώς
οι ενδείξεις , μέχρι αυτή τη στιγμή,
οδηγούν στην κακή διαπίστωση ότι τη
ρύθμιση του χρέους, που έχουν κατά νου
οι γνωστοί σκληροί κύκλοι του Βερολίνου
και των Βρυξελλών, είναι μια λύση
μεσοβέζικη, επαμφοτερίζουσα και
χρονοβόρος.

Είναι
μια λύση που κρατά τη χώρα σε μια ιδιότυπη
ομηρία ,που προφανώς εξυπηρετεί τα
σχέδια των ποικιλώνυμων οικονομικών
ελίτ της βόρειας Ευρώπης. Αυτές βολεύονται
περισσότερο από όλους ,γιατί δια της
μεθόδου της ομηρίας, μπορούν να περάσουν
πιο εύκολα τα οικονομικά τους σχέδια ,
που εν πολλοίς είναι και κερδοσκοπικά
.

Προφανώς
όμως δεν είναι αυτό που θέλει η χώρα,
ιδιαίτερα σε αυτή εφιαλτική συγκυρία.

Έχει
γραφεί και άλλες φορές, αλλά πρέπει να
γίνει σημαία της νέας διαπραγμάτευσης.
Άλλο είναι να επιμηκυνθεί ένα χρέος της
τάξης των 280δις ευρώ, όπως θα επιχειρηθεί
σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις και άλλο
της τάξης των 210-220 δις ευρώ, όπως μπορεί
να γίνει με ενδοκοινοτικές ρυθμίσεις
και χωρίς να δημιουργηθεί πολιτικό
πρόβλημα στις χώρες της ευρωζώνης.

Η
Ελλάδα της μεταμνημονιακής περιόδου
δεν θέλει ανάπτυξη με το σταγονόμετρο.

Δεν
θέλει σποραδικές παραγωγικές παρεμβάσεις
και ενισχύσεις επιλεκτικά και εκεί που
εξυπηρετούν τα βιομηχανικά τράστ της
βόρειας Ευρώπης.

Δεν
θέλει τραπεζικό σύστημα εγκλωβισμένο
στις σκοπιμότητες και τα ποικιλόμορφα
παιχνίδια της ΕΚΤ και άλλων κεντρικών
τραπεζών των βορείων χωρών.

Επίσης
δεν θέλει τραπεζικό σύστημα ανήμπορο
να χρηματοδοτήσει τις ουσιώδης παραγωγικές
δομές και την καρκινοβατούσα ρευστότητα
της αγοράς.

Η
μεταμνημονιακή Ελλάδα έχει ανάγκη από
ανάπτυξη, που θα αναδεικνύει και θα
ενισχύει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα
της ελληνικής οικονομίας.

Ανάπτυξη
που θα την κάνει ανταγωνιστική ,όχι μόνο
λόγω του χαμηλού κόστους εργασίας, αλλά
κυρίως λόγω της δυνατότητάς της να
παράγει ποιοτικά προϊόντα που ξεχωρίζουν
για την μοναδικότητά τους.

Δεν
έχει ανάγκη από μια ελεγχόμενη – ίσως
και εξορθολογισμένη-ανεργία, που όμως
επί της ουσίας αποκτά μόνιμα και διαρκή
χαρακτηριστικά .

Δεν
έχει ανάγκη από μισθούς που δεν
προσεγγίζουν κάν, το κόστος ζωής και
αναπαράγουν τη φτώχεια, ενώ παράλληλα
δεν μπορούν να δώσουν την προβλεπόμενη
τόνωση στην εγχώρια αγορά, με βάση
άλλωστε τα ευρωπαϊκά στάνταρ.

Με
άλλα λόγια δεν έχει ανάγκη από μια
παραπληρωματική οικονομία, απόλυτα
προσαρμοσμένη στον οικονομικό καταμερισμό
που κάνουν Βερολίνο και Βρυξέλλες με
τις επιλεκτικές-ετεροβαρείς επιλογές
τους, οι οποίες ευνοούν μια ΕΕ όπου τα
χρέη των νοτίων τροφοδοτούν τα κέρδη
των βορείων.

*Ο
Θανάσης Λουκόπουλος είναι πολιτικός
συντάκτης , μέλος της ΕΣΗΕΑ, με καταγωγή
από την Δωρίδα