Καμπανάκια στις κομματικές ηγεσίες οι εκλογές στον ΔΣΑ και τα Επιμελητήρια

Ελάχιστοι
ήταν σε θέση να προβλέψουν το θριαμβευτικό
ποσοστό 70%, με το οποίο ο Βασίλης Αλεξανδρής
ανεδείχθη νέος πρόεδρος του ΔΣΑ. Λίγο
περισσότεροι ήταν αυτοί που εξιχνιάσαν
τι ακριβώς προηγήθηκε αυτού του
αποτελέσματος.

Ωστόσο,
η κοινωνία και οι ενεργοί πολίτες, είχαν
στείλει άλλα δύο μηνύματα που αφορούσαν
τα αποτελέσματα των εκλογών που έγιναν
στο Τεχνικό και στο Οικονομικό Επιμελητήριο,
όπου ψήφισαν πάνω από 50.000 επιστήμονες.

Μαζικοί
επαγγελματικοί χώροι που, κατά τεκμήριο,
η ψήφος δεν είναι μόνο για τις
συνδικαλιστικές ηγεσίες, ούτε συντεχνιακή,
αλλά βαθιά πολιτική.

Οι
εκλογές στους τρεις αυτούς επαγγελματικούς
χώρους ανέδειξαν ηγεσίες που προέρχονται
από την κεντροαριστερά και ευρύτερη
αριστερά. Από ένα χώρο δηλαδή που κατά
το παρελθόν στεγαζόταν στο ΠΑΣΟΚ, χωρίς
αυτό να σημαίνει ότι σήμερα αρνούνται
ή ξορκίζουν αυτή την πορεία και στάση
ζωής.

Είναι
ηγεσίες που βρίσκονται απέναντι στη
ΝΔ, απορρίπτουν τις επιλογές ΣΥΡΙΖΑ και
διακωμωδούν τις αγωνιώδεις προσπάθειες
της σημερινής ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ να
παρουσιαστεί ως ο χαλίφης στη θέση του
χαλίφη.

Πολιτικά
μεθερμηνευόμενα τα γεγονότα αυτά, μπορεί
να μην παράγουν γενικευμένα πολιτικά
συμπεράσματα, όμως αναδεικνύουν από τη
μια μεριά τη ροή, την κατεύθυνση και την
ποιότητα των προβληματισμών και των
ζυμώσεων που συντελούνται στο εκλογικό
σώμα.

Από την άλλη καταγράφουν την δυσαρμονία
μεταξύ της στόχευσης αυτών των
προβληματισμών και των πολιτικών
σχεδιασμών που γίνονται στα αποστεωμένα
επιτελεία και τις ηγετικές ομάδες των
κομμάτων.

Σε
κάθε περίπτωση, αυτό που συντελέστηκε
στους τρεις αυτούς επαγγελματικούς
χώρους, αφορά κατά κύριο λόγο και τη ΝΔ
και το ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ.

Αφορά
τη ΝΔ, γιατί η ηγεσία της επιμένει να
θεωρεί ότι μπορεί να συντηρεί στα ίδια
γνωστά επίπεδα, πολιτικές θέσεις και
στελεχιακό δυναμικό, επικαλούμενη τον
«μπαμπούλα» της επόμενης, ενδεχομένως,
αριστερής κυβέρνησης, που κατά την
αντίληψή της θα καταστρέψει τη χώρα.

Να
συντηρεί παρωχημένα πρότυπα και
αντιλήψεις, με την προσδοκία και μόνο
ότι αυτή μπορεί να αποτελέσει τον κορμό
γύρω από τον οποίο θα σχηματιστεί και
η επόμενη κυβέρνηση.

Και
επιπλέον την αφορά γιατί συνεχίζει να
υποστηρίζει στελέχη, ως υποψηφίους σε
διάφορους συνδικαλιστικούς και
επαγγελματικούς χώρους, χωρίς το
απαραίτητο ηθικό και κοινωνικό εκτόπισμα.

 

Είναι αυτονόητο πως μια τέτοια συμπεριφορά
δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Και
φυσικά καταδικάζεται με την πρώτη
ευκαιρία.

Αφορά
τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί η ηγεσία του εμφανίζεται
να υπερεκτιμά τις δυνατότητες των
στελεχών που διαθέτει, όταν είναι φανερό
πως ούτε την απαιτούμενη κοινωνική
αναφορά διαθέτουν, ούτε την αξιοπιστία,
ούτε την πολυσυλλεκτική δράση και
έκφραση.

Και
το πιο σημαντικό, την αφορά γιατί παρά
τα λάθη και τις παλινωδίες, θεωρεί ακόμα
και σήμερα πως πρέπει να υπερισχύσουν
και να κυριαρχήσουν οι θέσεις που
προβάλλει, τόσο για την έξοδο από την
κρίση, όσο και για τη διαχείριση ενός
νέου παραγωγικού μοντέλου που χρειάζεται
σήμερα η Ελλάδα, αλλά που η ίδια δεν
τολμά ούτε να παρουσιάσει, ούτε να
διεκδικήσει. Αυτό καταγράφεται και
σχολιάζεται αναλόγως, από τους σκεπτόμενους
πολίτες.

Αφορά
επίσης το ΠΑΣΟΚ, γιατί η σημερινή ηγεσία
του, εξακολουθεί να προσποιείται ότι
δεν καταλαβαίνει πώς για τις καταστροφικές
επιλογές του παρελθόντος, οι οποίες
σήμερα το ισοπεδώνουν εκλογικά, δεν
ευθύνονται μόνο τα γνωστά στελέχη που
ταυτίστηκαν με την διαπλοκή και τη
διαφθορά.

Ευθύνεται
και η παραμορφωτική νόθευση του πλαισίου
των πολιτικών και ιδεολογικών του
θέσεων. Ευθύνεται και το γεγονός πως η
ανάδειξη των νέων σύγχρονων και
προσαρμοσμένων στη σημερινή συγκυρία
θέσεων, δεν γίνεται με συλλογικό και
συμμετοχικό τρόπο, αλλά με επινοήσεις
της ηγεσίας, δηλαδή του Ευ. Βενιζέλου.

Ευθύνεται
ακόμα γιατί σε αυτή τη λογική έχει βάλει
όλο το εναπομείναν μεσαίο και ανώτερο
στελεχιακό δυναμικό, το οποίο είναι
φυσικό και επόμενο να αποκόπτεται από
τις ουσιαστικές διεργασίες που γίνονται
στους κοινωνικούς χώρους και ως εκ
τούτου να μην μπορεί να μετασχηματίσει
τους προβληματισμούς, ούτε φυσικά να
εμπνεύσει.

Δεν
είναι τυχαίο, άλλωστε, που οι χιλιάδες
δικηγόροι, μηχανισμοί, αρχιτέκτονες,
οικονομολόγοι, εξέλεξαν στις ηγεσίες
τους στελέχη που κινούνται μεν πολιτικά
σε αυτό τον παραταξιακό χώρο, όμως έχουν
μια ριζικά διαφορετική νοοτροπία και
αντίληψη από τα στελέχη στα οποία θέλει
να ποντάρει η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.

Κατά
συνέπεια, τα αποτελέσματα των εκλογικών
διαδικασιών στους τρεις προαναφερόμενους
επαγγελματικούς χώρους, στέλνουν
πολυσήμαντα πολιτικά μηνύματα, τα οποία
καμιά από τις σημερινές ηγεσίες των
κομμάτων της κεντροαριστεράς και της
αριστεράς, δεν μπορούν να εγκλωβίσουν
στα στενά όρια των μικροκομματικών
σκοπιμοτήτων και των προσωπικών
φιλοδοξιών.

Στέλνουν, δηλαδή, με απλά λόγια σε αυτές τις
ηγεσίες το μήνυμα, ότι οι θέσεις που
μπορεί και πρέπει να διαμορφώσει ο
ευρύτερος κεντροαριστερός χώρος, η
επεξεργασία, η προβολή και η ανάδειξή
τους, δεν μπορεί να είναι υπόθεση μιας
κλειστής ομάδας ευνοημένων στελεχών.

Για
τον απλό λόγο, πως μόνο υπό αυτή την
οπτική μπορεί να αποκτήσει ουσία και
προοπτική , η επιλογή των συγκλήσεων
και συνεργασιών που φτάνει μέχρι την
συγκρότηση της αντίστοιχης κυβέρνησης.

*
Ο Θανάσης Λουκόπουλος είναι πολιτικός
συντάκτης , μέλος της ΕΣΗΕΑ, με καταγωγή
από την Δωρίδα