Ο Ματέο Ρέντσι η συμφωνία με την τρόϊκα και το πόρισμα του Ευρωκοινοβουλίου
Χρόνος ανάγνωσης: 6 λεπτά
ΘΑΝΑΣΗ ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ *
δύο πολύ σοβαρές παραμέτρους έχει κατά
νου η Μέρκελ (και η γερμανική δεξιά)
,ώστε τις τελευταίες μέρες να εμφανίζεται
περισσότερο ανεκτική και ανοιχτή, σε
προτάσεις και παρεμβάσεις που προέρχονται
από χώρες που επιθυμούν την ,με κάθε
τρόπο, χαλάρωση των προγραμμάτων
λιτότητας.
πρώτη αφορά, στο πλεόνασμα κοινωνικής
πίεσης που παρατηρείται σε όλα τα επίπεδα
και όλους τους χώρους , εφαρμογής των
ευρωπαϊκών πολιτικών οικονομικής
διαχείρισης.
δεύτερη αφορά, στην ετοιμότητα που
παρουσιάζουν τελευταία οι λεγόμενες
αγορές και τα μεγάλα χέντς φάνς, να
ξεπεράσουν τις όποιες αγκυλώσεις της
γερμανικής ελίτ και να ανταπεξέλθουν
στο κάλεσμα τόσο για αγορά ελληνικών
ομολόγων, όσο και για τη χρηματοδότηση
αναπτυξιακών projects, μέσω
της αγοράς επιλεγμένων μετοχών
ελληνικών εταιριών.
κατά συνέπεια λάθος ερμηνεία ,αυτή που
έκαναν ορισμένοι πολιτικοί και οικονομικοί
κύκλοι, προσπαθώντας να φωτίσουν τα
διαλαμβανόμενα στα παρασκήνια της
γερμανικής καγκελαρίας.
για παράδειγμα τη στάση αυτή, ως ένδειξη
καλής θέλησης και ως κινήσεις ισορροπίας,
εν όψει πολιτικών ανακατατάξεων που
ενδεχομένως πυροδοτήσουν τα αποτελέσματα
των ευρωεκλογών, στις περισσότερες
χώρες της Ευρωζώνης.
είναι μόνο αυτό. Είναι φανερό ότι οι
συνθήκες, η συγκυρία και η πίεση που
ασκούν οι λεγόμενοι κοινωνικοί εταίροι
σε πολλές χώρες της ευρωζώνης, επιβάλει
μια συνολική αλλαγή πολιτικής.
αυτήν την κοινωνική δυσαρέσκεια και
πίεση, θέλησε να εκφράσει και ο νέος
κεντροαριστερός ιταλός πρωθυπουργός
Ματέο Ρέντσι ,όταν αντέτεινε και επέμενε
σ’ αυτό, ότι πρέπει να γίνει μια θαρραλέα
στροφή προς νέες αναπτυξιακές διαδικασίες
και τόνωση της εσωτερικής ζήτησης.
η πρώτη φορά από το 2010, που ιταλός
πρωθυπουργός αμφισβήτησε ευθέως την
γερμανική φόρμουλα ,περί αυστηρής
δημοσιονομικής πειθαρχίας. Και έπεται
συνέχεια.
κατά πόσο αυτή η γερμανική ανοχή και
διαλλακτικότητα, σχετίζεται με τη
μετριοπαθή στάση που κράτησαν οι
πολιτικοί προϊστάμενοι της τρόϊκα,
προκειμένου να επιτευχθεί τελικά η
προχθεσινή συμφωνία με την ελληνική
κυβέρνηση, θα δείξουν οι επόμενοι μήνες
και ιδιαίτερα το τελευταίο τρίμηνο του
2014.
τότε θα κριθεί εάν εννοούν αυτό που
σήμερα ορισμένοι το αντιλαμβάνονται
ως ανοχή σκοπιμότητας, εν όψει ευρωεκλογών.
Αν αυτό όμως ισχύει σ’ ένα βαθμό για
την Ιταλία, δεν μπορεί να αφορά την
Ελλάδα για την οποία πρέπει να υπάρξουν
καθαρές αποφάσεις.
Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από χτυπήματα
στην πλάτη και γενικόλογες ευχές. Θέλει,
σε αντιστάθμισμα του εκτελεσθέντος
στόχου για πρωτογενές πλεόνασμα,
αποτελεσματική αναδιάρθρωση του χρέους
,σε τρόπο ώστε να δίνονται απαντήσεις
και στο ΔΝΤ και στις αγορές και στα
οικονομικά φανς, ότι η διαχείρισή του
στο μέλλον ,δεν πρόκειται να μπει σε
αμφισβήτηση και περιπέτειες.
επίσης μια δέσμη πολιτικών και οικονομικών
αποφάσεων , από τα κορυφαία κοινοτικά
όργανα και την ΕΚΤ, που θα ενθαρρύνουν
τις αγορές να δανείσουν την χώρα μας,
στο παρόν ενδιάμεσο στάδιο, με ένα
επιτόκιο που θα κινείται στα επίπεδα
του 4,5 – 5%.
κάτι που ετοιμάζονται να κάνουν, αλλά
προφανώς πριν από αυτό ,θέλουν ορισμένες
έστω πολιτικές δεσμεύσεις, προκειμένου
το σύστημα δανειοδότησης της χώρας, να
περάσει από τη ζώνη του σημερινού
φουσκωμένου επιτοκίου, στη ζώνη
κανονικότητας του περίπου 2,5- 3%.
κάθε περίπτωση, όλα τα διαθέσιμα στοιχεία
συνηγορούν πως βρισκόμαστε στην αρχή
μιας νέας περιόδου ,που προσδοκούσαν
οι πάντες.
αυτό η κυβέρνηση και συνολικά οι πολιτικές
ηγεσίες , πρέπει να πείσουν όλους τους
εμπλεκόμενους στην ελληνική κρίση, πως
τα επόμενα βήματα εξόδου από αυτή την
πεντάχρονη εφιαλτική περίοδο,
υποβοηθηθούν από το γεγονός ότι η
οικονομία έχει πλέον τα εχέγγυα να
ανταπεξέλθει στις προκλήσεις της νέας
αναπτυξιακής δομής και της εκτέλεσης
ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και όχι
να είναι κάτω από την ασφυκτική κηδεμονία
και την παραμορφωτική ομηρία της τρόικα.
Αυτό πρέπει να γίνει τους επόμενους
δύο μήνες.
η αναβολή και η μετάθεση για μετά από
έξι μήνες, ορισμένων κρίσιμων πτυχών
της προχθεσινής συμφωνίας κυβέρνησης-τρόικα,
δεν δίνει ένα καθαρό μήνυμα , ούτε
διευκολύνει το αναμορφωμένο πλαίσιο
λειτουργίας που έχει ανάγκη η χώρα ,
ιδιαίτερα στην παρούσα οριακή φάση.
που χρειάζεται τώρα όσο ποτέ η χώρα ,
είναι η συνολική στροφή προς αναπτυξιακές
παρεμβάσεις ,σε όλους εκείνους τους
τομείς που η Ελλάδα έχει το συγκριτικό
πλεονέκτημα ώστε να παραχθεί νέος
πλούτος με την παράλληλη ποιοτική αύξηση
του ΑΕΠ.
σ’ αυτό, από την πολιτική στροφή που
κάνουν οι κυβερνήσεις της Ιταλίας και
Γαλλίας , από το πρόσφατο πόρισμα του
ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και την φανερή
διάθεση μεγάλων χρηματοπιστωτικών
ομίλων του εξωτερικού ,να χρηματοδοτήσουν
την όλη αυτή προσπάθεια.