Μιζέρια – ελπίδα “διπλό” στις καθυστερήσεις

Πολλά τα e-mail που φτάνουν στον υπολογιστή μου
καθημερινά. Σήμερα έλαβα ένα από τον αγαπημένο μου φίλο γιατρό Γιάννη Ντάνο.
Είναι  ένα άρθρο που έγραψε ο Θοδωρής
Κουνάδης , με αφορμή τον αγώνα Ολυμπιακού – Καλλονής, προχθές στο γήπεδο
Καραϊσκάκη,  την διάθεση των εισιτηρίων,
τον συνωστισμό στην ουρά, την μιζέρια που μας κατατρέχει και άλλα πολλά …

Είναι μια ακτινογραφία του νεοέλληνα,
που λίγο πολύ όλοι τη γνωρίζουμε αλλά …   

Ο Θοδωρής
Κουνάδης, λοιπόν, συννέφιασε περιμένοντας στην ουρά, μ΄ αυτά που είδε και
άκουσε  και γράφει …

Ήξερα όμως
ότι αφού δεν φρόντισα πριν πεινάσω (=επιθυμία να δω τον αγώνα), να μαγειρέψω
(=κλείσιμο εισιτηρίου μέσω ίντερνετ), θα έπρεπε να υποστώ τις συνέπειες. Που
μεταφράζονται σε αναμονή περίπου 35 λεπτών στην ουρά. Αν έχεις όμως υπομονή,
έχει το ενδιαφέρον της  η ουρά.

Πρώτη φορά βρέθηκα φέτος στην ουρά και για να περάσει η ώρα παρατηρούσα τον
κόσμο γύρω μου όσο περίμενα. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά “κέρδισε” ο
μίζερος Νεοέλληνας , ο γκρινιάρης και καχύποπτος. “Νταβατζηλίκι 10
ευρώ!”, “βρήκατε τρόπο να μας τα πάρετε!”, “ήμαρτον, θα
δώσω επιπλέον 10 ευρώ για να δω την Καλλονή!”, και άλλα παρόμοια που είχαν
να κάνουν με την Κάρτα Φιλάθλου του Ολυμπιακού.

Το τάργκετ γκρουπ των διαμαρτυρόμενων συγκεκριμένο. Εκπρόσωποι της
γενιάς που έμαθε να ζει με δανεικά, να περνάει καλά με τον λιγότερο κόπο, να
κάνει σημαία το πώς θα κοροϊδέψει, από τον διπλανό του μέχρι το κράτος.
Εκπρόσωποι μιας γενιάς-φούσκας, που έσκασε με τις γνωστές οικονομικές
συνέπειες.

Την ίδια στιγμή μάθαιναν στην ουρά για την Κάρτα Φιλάθλου του Ολυμπιακού
και κάποιοι (ελάχιστοι) νέοι άνθρωποι. Η αντίδρασή τους; Κατανόηση για
μια κάρτα που βγαίνει μία (1) φορά μέσα στη σεζόν και σου επιτρέπει να πάρεις
εισιτήριο για κάθε αγώνα. Δεν ήταν νταβατζηλίκι για την Καλλονή. Κατανόηση
για μια κάρτα που μπορείς να την πάρεις οποιαδήποτε στιγμή και όχι στην ουρά
πριν από έναν αγώνα. Κατανόηση για μια κάρτα που κοστίζει 1 ευρώ τον
μήνα (στους περίπου 10 που διαρκεί η σεζόν). Και πάνω απ’ όλα κατανόηση
για μια κάρτα που κρατά ζωντανό τον ερασιτέχνη και βοηθά στο να πανηγυρίζει ο
φίλαθλος του Ολυμπιακού επιτυχίες και τίτλους.

Δεν κάνω διαφήμιση στην κάρτα. Απλά εξαιτίας της, είδα στην ουρά μια
μικρογραφία του τι ζούμε στην Ελλάδα. Οπουδήποτε και να βρεθείς, μπορείς
να καταγράψεις συμπεριφορές, αντιλήψεις και νοοτροπίες που θα σε βοηθήσουν να
καταλάβεις πώς έφτασε αυτή η χώρα να περιμένει την… ανάπτυξη.

Στον αγώνα δεν θα σταθώ ιδιαίτερα. Δεν δηλώνω δημοσιογράφος, προτιμώ το
υπάλληλος γραφείου που ασχολείται με αυτό που αγαπά από μικρός, τ’ αθλητικά.
Δεν είμαι ειδικός σε τακτική ανάλυση. Ούτε μου αρέσουν τα 4-2-6-8 τα οποία στην
επίθεση αλλάζουν σε 6-4-0-3. Μένω σε αυτό που εισέπραξα ως φίλαθλος. Την
διάθεση των παικτών να παίξουν ποδόσφαιρο. Να ικανοποιήσουν εαυτούς και (τον
όποιο) κόσμο βρέθηκε στο γήπεδο.

Είναι δύσκολο πράγμα η διάθεση σ’ ένα πρωτάθλημα που
παίζεις μόνος σου.

Υπήρχε και
η διακοπή, οι γιορτές, η  χαλάρωση. Ακούω συχνά: Επαγγελματίες
είναι και πληρώνονται καλά. Συμφωνώ. Επαγγελματίες είναι για να φέρουν
αποτελέσματα. Και στην Ελλάδα αυτά έρχονται πλέον και χωρίς διάθεση.

Γι’ αυτό έφυγα ικανοποιημένος από το Καραϊσκάκης. Κάποιοι σεβάστηκαν την
φανέλα που φορούσαν και τον κόσμο που πήγε να τους δει.

Το καλύτερο όμως ήρθε στο τέλος. Μετά τον αγώνα, έμεινα ένα δεκάλεπτο στη
θέση μου. Μου αρέσει να βλέπω την ησυχία να απλώνεται σιγά σιγά σ’ ένα χώρο που
έσφυζε πριν λίγο από ζωή. Και δεν μου αρέσει να συνωστίζομαι χωρίς λόγο. Δεν
έχω αφήσει τον θερμοσίφωνα ανοιχτό για να τρέξω να φύγω.

Κάνοντας λοιπόν μετά από ώρα την κίνηση να σηκωθώ από το κάθισμα, είδα δυο
σειρές πίσω μου να κάθεται ένα ζευγάρι. Αυθόρμητα χαμογέλασα στη θέα του. Ήταν
δυο ηλικιωμένοι, σίγουρα πάνω από 70. Έδειχναν τόσο χαρούμενοι. Και πάνω απ’
όλα αγαπημένοι.

Ο ορισμός της αποθέωσης της αγάπης για τον άνθρωπό
σου. Και της αγάπης για την ομάδα σου.

Δεκάδες σκέψεις πέρασαν από τα μυαλό μου. Πόσα πράγματα να έχουν κάνει
μαζί, πόσες φορές να έχουν δει τον Ολυμπιακό μαζί. Την ώρα που πολλοί άνθρωποι
σε αυτή την ηλικία μοιάζουν να συμβιβάζονται και να παρατάνε τη ζωή, αυτοί ήταν
εκεί.

Κανένα κρύο, καμία οικονομική κρίση, καμία δικαιολογία δεν τους απέτρεψε
από το να τραγουδήσουν…  “πάμε στου Καραΐσκάκη και αυτή
την Κυριακή”.

Πριν τον αγώνα, κάποιοι νεότεροί τους καμιά 30αριά χρόνια, με συννέφιασαν. Η
ελπίδα όμως κρύβεται παντού. Και την βρήκα στο τέλος. Σ’ ένα υπέροχο ηλικιωμένο ζευγάρι.