ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΕ ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Στις
μεγάλες πολιτικές ομάδες των χωρών της
ευρωζώνης, φαίνεται ότι εδραιώνεται η
πεποίθηση πώς στο αμέσως επόμενο χρονικό
διάστημα, πρέπει να γίνουν τολμηρά και
δραστικά βήματα, σε σχέση με τη διαχείριση
του ελληνικού προβλήματος χρέους.

Δυσκολεύονται
όμως να πειστούν οι ηγεσίες και οι
έχοντες τον πρώτο λόγο στη λήψη των
οριστικών αποφάσεων, αν και οι πληροφορίες
επιμένουν ότι συζητούν πλέον σενάρια
και λύσεις ,που πριν μερικούς μήνες τα
απέρριπταν μετά πολλών σχολίων.

Όμως
οι ηγεσίες αυτές γνωρίζουν πολύ καλά
ότι η κατάσταση στην Ελλάδα, βρίσκεται
από κάθε άποψη, σε οριακό σημείο και ότι
δεν ωφελεί κανέναν η εμμονή σε μέτρα
και παρεμβάσεις, που η αναποτελεσματικότητά
της αποδείχθηκε περίτρανα.

Η
έγκριση της δόσης του 1 δισ. ευρώ από το
Eurogroup,
χωρίς να έχουν λυθεί τα γνωστά
προαπαιτούμενα των τεχνοκρατών της
τρόικα ,με βάση τις δικές της υποδείξεις,
αναδεικνύει αυτήν ακριβώς την πλευρά
των προβληματισμών και επεξεργασιών
που κάνουν, η οποία εστιάζεται στην
πεποίθηση ότι πρέπει η ελληνική οικονομία
να βοηθηθεί να αναπτύξει τη δυναμική
που της αναλογεί.

Δεν
είναι επίσης τυχαίο ότι στην τελευταία
και καθοριστική φάση των διαπραγματεύσεων,
άλλαξαν στάση και ενέκριναν τελικά για
τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, μια
λύση πιο ισορροπημένη και πιο λειτουργική.

Μία
λύση που αν την εκμεταλλευτεί η κυβέρνηση,
οι διοικούντες και οι εργαζόμενοι, θα
δώσει το «φιλί της ζωής» σε έναν κλάδο
που οι ανταγωνιστές και τα ομοειδή
κερδοσκοπικά συμφέροντα, δεν τον θέλουν
να λειτουργεί με εθνικά χαρακτηριστικά
και να δίνει προστιθέμενη αξία στην
ελληνική οικονομία.

Δεν
πρέπει όμως η κυβέρνηση να κάνει λάθος
ανάγνωση αυτών των αποφάσεων. Ούτε
μικροπολιτική και επικοινωνιακή
εκμετάλευσή τους.

Άλλωστε,
άλλες είναι οι αναγκαιότητες που
υπαγόρευσαν την αλλαγή στάσης των
πολιτικών προϊσταμένων και όχι φυσικά
των ίδιων των τεχνοκρατών της τρόικα.

Πάνω
σε αυτές πρέπει να πατήσει η κυβέρνηση,
αν θέλει να συνδυάσει τις επιλογές και
τελικές ρυθμίσεις για τη φορολόγηση
της ακίνητης περιουσίας αλλά και αυτές
που αφορούν τους πλειστηριασμούς, με
προγράμματα και δράσεις υπέρ της
οικοδομικής δραστηριότητας αλλά ευρύτερα
της κατασκευαστικής,λεγόμενης,
βιομηχανίας.

Είναι
επιτακτική πλέον ανάγκη να κατανοήσουν
οι πολιτικές ηγεσίες σε Βρυξέλλες και
Βερολίνο ότι η αύξηση των εσόδων
φορολογίας, θα προέλθει από τη διεύρυνση
της φορολογικής βάσης, μέσω της επέκτασης
των παραγωγικών αντικειμένων.

Σε
συνδυασμό φυσικά, με την καταπολέμηση
της φοροδιαφυγής και πάντως όχι με την
περαιτέρω αφαίμαξη των μισθοσυντήρητων,
οι οποίοι έτσι και αλλιώς δεν έχουν να
δώσουν άλλα.

Οποιοδήποτε
νέο φορολογικό μέτρο, πρέπει να συνδυάζεται
με νέα παραγωγική δραστηριότητα. Στην
αντίθετη περίπτωση, το ήδη πολύ μεγάλο
ταμειακό έλλειμμα που παρουσιάζει ο
κρατικός προϋπολογισμός στο τέλος του
2013, θα συμπαρασύρει ακόμη και αυτό το
πρωτογενές πλεόνασμα που χρησιμοποιείται
– και δικαίως- ως ένα ακαταμάχητο
επιχείρημα στις διαπραγματεύσεις με
τα θεσμικά όργανα της ευρωζώνης.

Άλλωστε
είναι αυτό ακριβώς το ταμειακό έλλειμμα
που υπενθυμίζει, με τον πιο δραματικό
τρόπο, πώς η χώρα πρέπει άμεσα να βρει
τον παραγωγικό και αναπτυξιακό της
βηματισμό.

Υπενθυμίζει
επίσης ότι πρέπει να αμβλυνθούν οι
πιέσεις για αποφάσεις που επιδεινώνουν
την ύφεση, ενισχύουν την ανεργία και
μειώνουν εντέλει τα έσοδα του κράτους.

Πολιτικά
μεθερμηνευόμενο όλο αυτό το σκηνικό,
υποχρεώνει την κυβέρνηση να δράσει
καταλυτικά το ερχόμενο τετράμηνο. Να
λειτουργήσει δηλαδή με τέτοιο τρόπο
που πρώτα απ’ όλα θα αποκλείει το
ενδεχόμενο υπογραφής νέου μνημονίου,
μετά τον ερχόμενο Μάιο.

Αυτό
σε συνδυασμό με την απαλλαγή του χρέους
απο 70-80 δισ. Ευρώ, που είναι τα βαρίδια
της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών,
των τοκογλυφικών υποχρεώσεων του κράτους
προς χρηματοδοτικά κέντρα της ευρωζώνης
και της μη μόχλευσης χρηματοδοτικών
εγγυήσεων από Κομισιόν και ΕΚΤ.

Η
ένταση των συζητήσεων για ρύθμιση του
χρέους και απαλλαγή από νέο μνημόνιο,
δημιουργούν την πολιτική σταθερότητα
για την οποία τόσο πολύ φοβάται ο κ.
Ποβόπουλος και όχι το αντίστροφο.

Γι’
αυτό οι προτεραιότητες σε αυτή τη φάση,
έχουν τεράστια σημασία. Δεν μπορεί για
παράδειγμα να αποτελεί προτεραιότητα
τα 500 δισ. ευρώ, για τα οποία υπάρχει
διαφωνία της τρόικα, αναφορικά με το
δημοσιονομικό κενό του 2014.

Ούτε
αυτό με τη σειρά του, να κρατάει ανοιχτό
για 15-20 μήνες, το θέμα της οριστικής
ρύθμισης του χρέους, που όπως οι πάντες
δέχονται, είναι η προϋπόθεση για να μην
επαναληφθεί ο φαύλος κύκλος της
ανατροφοδότησης της κρίσης.

Πολιτική
σταθερότητα δεν επιτυγχάνεται με
ευχολόγια. Ούτε με την απειλή των εκλογών.

Θα
απαιτηθεί να ενεργοποιηθεί ολόκληρο
το οπλοστάσιο επιχειρημάτων και επιτυχών
– μέχρι σήμερα- προσπαθειών, καθώς και
όλες οι εφεδρείες διεθνών συμμαχιών,
ώστε η χώρα να πετύχει ρυθμούς οικονομικής
και αναπτυξιακής κανονικότητας.

 

* Ο Θανάσης Λουκόπουλος είναι πολιτικός συντάκτης , μέλος της ΕΣΗΕΑ, με καταγωγή από την Δωρίδα