Το Βερολίνο και οι τράπεζες

Η περίφημη
τραπεζική ένωση, η οποία θα αρχίσει
σταδιακά να εφαρμόζεται από το τέλος
του προσεχούς έτους και θα αποτελέσει
κατά τη γνώμη μας μία τεράστιας σημασίας
αλλαγή για τις οικονομίες του ευρώ, δεν
θα ξεκινήσει με τον τρόπο ακριβώς που
σχεδίαζαν τα ευρωπαικά όργανα.

Τουλάχιστον
όσον αφορά στον τρόπο εξυγίανσης –
διάσωσης των ευρωπαικών τραπεζών, εάν
και όταν προκύψει τέτοιο θέμα για
οποιαδήποτε τράπεζα σε οποιαδήποτε
χώρα μέλος. Τις κρίσιμες αποφάσεις δεν
θα τις λαμβάνουν οι ανώτατοι υπερεθνικοί
θεσμοί, όπως για παράδειγμα σήμερα η
Κομισιόν ή η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα,
αλλά τα κράτη- μέλη του ευρώ, κατά τεκμήριο
τα ισχυρότερα και επί της ουσίας δηλαδή
η Γερμανία…

Από μία
μονταρισμένη κατά κάποιο τρόπο λύση,
την οποία θα καθόριζε ένα ομοσπονδιακό
υπό μία έννοια σύστημα, το θέμα πάλι θα
περνάει μέσα από το διακυβερνητικό
παζάρι!

Οι όροι γύρω
από αυτά τα μείζονος κατά τη γνώμη μας
πολιτικής σημασίας θέματα της τραπεζικής
ένωσης και εν προκειμένω για το ποιος
αποφασίζει στο τέλος εάν θα κλείσει ή
όχι μία τράπεζα του ευρώ και ποιός,
επίσης, είναι αυτός που θα βάλει τα λεφτά
για τη ζημιά, συζητήθηκαν έντονα την
εβδομάδα που πέρασε μεταξύ Βρυξελλών,
Φρανκφούρτης και φυσικά Βερολίνου.

Οι
διαπραγματεύσεις ήταν σκληρές, αλλά
βεβαίως πέρασαν οι απόψεις της γερμανικής
πρωτεύουσας… Τα ζητήματα της τραπεζικής
ένωσης, αναμένεται να συζητηθούν ξανά
στην επικείμενη Σύνοδο Κορυφής, αλλά
το πιθανότερο είναι να κλείσουν
ολοκληρωμένα κατά την ελληνική Προεδρία,
το πρώτο εξάμηνο του έτους.

Το βέβαιο,
έτσι κι αλλιώς, είναι ότι η τραπεζική
ένωση θα εφαρμοστεί επιτέλους, με πρώτο
πυρήνα τις 128 μεγαλύτερες τράπεζες της
Ευρώπης (μέσα σε αυτές και οι τέσσερεις
ελληνικές) και αυτό αποτελεί μία
εξαιρετικά σπουδαία εξέλιξη για την
ευρωπαική ενοποίηση, έστω και με τους
τόσο αργούς ρυθμούς, την ενίσχυση ενιαίων
υπερεθνικών κανόνων λειτουργίας και
εποπτείας του χρηματοπιστωτικού
συστήματος.

Επίσης, η
τραπεζική ένωση θωρακίζει τους καταθέτες
του Νότου, παρέχοντας την ασφάλεια που
απολαμβάνουν αντιστοίχως και οι καταθέτες
των τραπεζών του Βορρά, ενώ, παράλληλα,
συμβάλλει στην ανάλογη διαμόρφωση των
επιτοκίων χορηγήσεων για τις οικονομίες
και τις επιχειρήσεις του Νότου, σε
επίπεδα πολύ φθηνότερα, όπως και εκείνα
του Βορρά.

Με άλλα λόγια,
η τραπεζική ένωση επιδρά ουσιαστικά
στην μείωση των ανισορροπιών του
χρηματοοικονομικού συστήματος της
Ευρώπης. Το όφελος σταδιακά θα αποβεί
κολοσσιαίο για τις ασθενέστερες
οικονομίες της ζώνης του ευρώ.

Εντούτοις,
οι διαφορές που ανέκυψαν σε σχέση με
ένα ιδανικότερο και πιο άμεσο μοντέλο
τραπεζικής ένωσης υπάρχουν, έχουν το
πολιτικό τους βάρος και είναι κυρίως
δύο :

Η πρώτη,
όπως προαναφέραμε, αφορά αυτόν που
παίρνει την τελική απόφαση για την τύχη
μίας τράπεζας. Δεν θα είναι ένα υπερεθνικό
όργανο, όπως θα έπρεπε, αλλά θα είναι
μία διακυβερνητική διάσκεψη. Του
Eurogroup ή του Ecofin…

Η δεύτερη,
ότι τη ζημία δεν θα την σηκώνει ένα
ευρωπαικό Ταμείο, όπως επίσης θα έπρεπε,
αλλά ένα διακρατικό μόρφωμα, το οποίο
πρώτα θα προσδιορίσει την εθνική
συμμετοχή στα χρήματα και μετά θα
εξετάσει ποιοι άλλοι εταίροι, εάν και
πόσα θα βάλουν δανείζοντας!!

* Ο Γιάννης Κοτόφωλος είναι δημοσιογράφος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, με καταγωγή από την Δωρίδα