Οι προϋποθέσεις μιας κεντροαριστερής κυβερνητικής εναλλαγής στην Ελλάδα

Τρία
εξόχως σημαντικά ζητήματα πρέπει να
λύσει η Κεντροαριστερά, στο σύνολό της,
για να μπορέσει να αποτελέσει αξιόπιστη
εναλλακτική κυβερνητική λύση στη
σημερινή πολιτικο-κυβερνητική
παραδοξότητα.

Πρώτα
και κύρια,
να συμφωνήσει σε ένα εθνικό πολιτικό
σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας. Σχέδιο
που να καλύπτει και τις εθνικές και τις
κοινωνικές και τις αναπτυξιακές ανάγκες
της χώρας.

Δεύτερον,
να αναδείξει και να πιστέψει σε μια
λειτουργική συλλογικότητα, που θα
υποκαταστήσει τις επιβλαβείς διαδρομές
μοναδικότητας, στις οποίες επιδίδονται
με θέρμη ορισμένες ηγετικές ομάδες.

Τρίτον,
να μην εμπιστευτεί την επιτυχία του
εγχειρήματος, σε πρόσωπα που με τον έναν
ή άλλον τρόπο ταυτίστηκαν με τις «φούσκες»
στην οικονομία και το παρασιτικό-κερδοσκοπικό
μοντέλο των περασμένων ετών.

Η
διαπίστωση αυτή είναι τόσο απλή που
μοιάζει να είναι αυτονόητη.

Κατά
συνέπεια, όσες συγκεντρώσεις κι αν
γίνουν, όποια επικοινωνιακά τεχνάσματα
κι αν χρησιμοποιηθούν, όποιες προσωπικότητες
κι αν επιστρατευτούν, η προσπάθεια θα
μείνει ανολοκλήρωτη εφόσον δεν
διασφαλιστούν αυτές οι προϋποθέσεις.
Θα παραμείνει πάντα ευχή και ελπίδα.

Αυτό,
βεβαίως, δεν σημαίνει ότι δεν αποτελεί
μια υπαρκτή αναγκαιότητα, η οποία, όμως,
υπό τις παρούσες πιεστικές συνθήκες,
δεν έχει απεριόριστο χρόνο για να
μετουσιωθεί σε συγκεκριμένη πράξη.

Σημαίνει,
επίσης, ότι σχετίζεται και αφορά όλες
τις πολιτικές δυνάμεις που κινούνται
στον χώρο της Κεντροαριστεράς και
ευρύτερης Αριστεράς, στο βαθμό που
θέλουν να συνδέσουν την ύπαρξη και δράση
τους με ένα εφικτό σχέδιο εξόδου από
την κρίση.

Αν
-με άλλα λόγια- θέλουν στα αλήθεια,
ξεπερνώντας τις υπαρκτές δυσκολίες και
διαφοροποιήσεις, να παίξουν τον ιστορικό
τους ρόλο, που είναι η προστασία των
κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων
των απλών να ανυπεράσπιστων πολιτών.
Καθώς και ένα παραγωγικό μοντέλο
προσαρμοσμένο στις σημερινές ανάγκες
της χώρας και της οικονομίας.

Είναι
ευνόητο πως μια τόσο δύσκολη αποστολή
αφορά και τον ΣΥΡΙΖΑ (έστω ένα μεγάλο
μέρος αυτού) και το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ.
Αφορά τους ενεργούς πολίτες και όλα τα
μεσαία και κατώτερα στελέχη, που με τον
έναν ή άλλο τρόπο, στηρίζουν αυτά τα
τρία κόμματα και θέλουν να συμφωνήσουν
σε ένα μίνιμουμ κυβερνητικό πρόγραμμα
για τη λειτουργία ενός αντίστοιχου
κυβερνητικού σχήματος.

Είναι
εφικτό και μπορεί να γίνει μετά τις
επερχόμενες εκλογές, εφόσον μέχρι τότε
όλες αυτές οι δυνάμεις και τα πρόσωπα
φροντίσουν ειλικρινά να φύγουν από τη
μέση οι σκιές καχυποψίας και η κρίση
εμπιστοσύνης.

Όσοι
και όποιοι πορευτούν με οδηγό το σύνδρομο
της αυθεντίας και υπεροχής έναντι των
άλλων και την επιβολή των προσωπικών
τους στρατηγικών, τότε είναι βέβαιο ότι
και την προσπάθεια θα υπονομεύσουν
και οι ίδιοι θα μείνουν οριστικά εκτός
του επιδιωκόμενου πλαισίου κυβερνητικής
λειτουργίας που θέλουν να πετύχουν.

Η
κυβερνητική προοπτική της Κεντροαριστεράς
μπορεί να αποκτήσει ουσία και περιεχόμενο
μόνο με αυθεντικές ζυμώσεις, συνευρέσεις
και συνέργειες ,που θα εμπνεύσουν και
θα αγγίξουν την ψυχή και το συναίσθημα
των πολιτών, που συναπαρτίζουν το μεγάλο
εκλογικό σώμα της Κεντροαριστεράς.

Αυτό
δεν μπορεί να το κάνει από μόνη της μια
κίνηση σαν αυτή των «58» προσωπικοτήτων.
Μπορεί, όμως, να προσθέσει και εμπειρίες
και προτάσεις και πρόσωπα που θα βοηθήσουν
να ξεπεραστεί το σημερινό αδιέξοδο στις
σχέσεις των κεντροαριστερών δυνάμεων.

Πολύ
πρακτικά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να
βρεθεί ο τρόπος, η μέθοδος και τα πολιτικά
αντικείμενα που θα μετατρέψουν τη
σημερινή καχυποψία, σε ειλικρινή
ανταλλαγή απόψεων. Σε έναν παραγωγικό
διάλογο που θα καταλήγει σε συγκεκριμένες
προτάσεις κυβερνητικής πολιτικής.

Υπάρχουν
οι προϋποθέσεις, καθώς η άκαρπη περιπλάνηση
πολλών στελεχών, ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ,
αλλά και της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ, σε
θέσεις και απόψεις που δεν δίνουν εθνική
και κοινωνική διέξοδο στο σημερινό
πρόβλημα της χώρας, έχει κάνει όλους
πιο ώριμους και πιο προσεκτικούς.

Το
κακό, όμως, είναι ότι δεν υπάρχει
διαθέσιμος χρόνος. Εάν υπήρχε, τότε
πρωτοβουλίες από τα κάτω, δηλαδή, απλών
στελεχών αυτών των κομμάτων και ενεργών
πολιτών ,είχαν νόημα και θα έδιναν το
χρήσιμο στίγμα τους.

Τώρα
που υπάρχει η επιτακτική ανάγκη να δοθεί
ολοκληρωμένη κυβερνητική αντιπρόταση
της Κεντροαριστεράς, στον δεξιό
ισοπεδωτισμό των τραπεζιτών και πάσης
φύσεως κερδοσκόπων, πρέπει οι συνευρέσεις
και συνέργειες βουλευτών και ανώτερων
στελεχών των τριών κομμάτων να παίξουν
το δικό τους καταλυτικό ρόλο, στην κάλυψη
των κενών αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης,
που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία
χρόνια.

Εάν
αυτή η διαδικασία γίνει μεθοδικά και
ολοκληρωμένα, θα ξεπεράσει τις όποιες
αρνήσεις των ίδιων των προέδρων και των
αυλοκολάκων τους, που προέρχονται
κυρίως από μια ιδιότυπη πολιτική βεντέτα
και έναν ιδιόμορφο προσωπικό ανταγωνισμό.

* Ο Θανάσης Λουκόπουλος είναι πολιτικός συντάκτης, μέλος της ΕΣΗΕΑ, με καταγωγή από την Δωρίδα