Ποιοι φρενάρουν την Ευρώπη

Οι μηχανές
της Ευρώπης, τούτη την περίοδο, φαίνεται
να δουλεύουν στο ρελαντί. Κακώς μεν,
αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.
Ανασταλτικά, στην ενδυνάμωση των κοινών
ευρωπαϊκών υποθέσεων και στην προώθηση
σημαντικών αποφάσεων για την έξοδο από
την κρίση, λειτουργούν δύο κυρίως
πολιτικοί παράμετροι:

Η πρώτη είναι
η εκκρεμότητα του νέου κυβερνητικού
σχηματισμού στη Γερμανία (και η άγνωστη
γενικότερη στρατηγική της κ.Μέρκελ) και

η δεύτερη
είναι η αμηχανία την οποία προκαλεί
στις ηγεσίες της Ευρώπης η ανάπτυξη
ενός αντιευρωπαϊκού ρεύματος που δεν
μπορεί κανείς να υπολογίσει πώς θα
αποτυπωθεί στις ευρωεκλογές του Μαΐου.

Μία ακόμη
αρνητική παράμετρος είναι η
αναποφασιστικότητα που επιδεικνύει
τελευταίως η Κομισιόν, η οποία θα
αντικατασταθεί από νέα πρόσωπα και νέο
πρόεδρο λίγο μετά τις ευρωεκλογές.

Υπό αυτό το
πρίσμα, λοιπόν, τα πράγματα δεν είναι
και πολύ αισιόδοξα για τις προσεχείς
εξελίξεις, με την έννοια κυρίως ότι δεν
πρέπει να περιμένουμε θεαματικές
αποφάσεις και αλλαγές, οι οποίες θα
ωθήσουν την Ευρώπη ένα μεγάλο βήμα προς
τα εμπρός. Για τουλάχιστον 8 με 10 μήνες…

Αυτή η αδράνεια
στην Ευρώπη αποτελεί σήμερα τον σοβαρότερο
αρνητικό παράγοντα, ειδικότερα μάλιστα
για την Ελλάδα και την προοπτική της
μείωσης σε τρέχουσες αξίες του χρέους
της, το οποίο παραμένει σε δυσθεώρητα
και απαγορευτικά για την ανάκαμψη ύψη.

Πιο συγκεκριμένα,
ο νέος κυβερνητικός σχηματισμός στη
Γερμανία δεν είναι ένα θέμα προσώπων
αλλά πρωτίστως ένα ζήτημα βασικών
πολιτικών κατευθύνσεων, πάνω στις οποίες
θα πρέπει να συμφωνήσουν χριστιανοδημοκράτες
και σοσιαλδημοκράτες.

Αλλά και το
ζήτημα αυτό δεν είναι το κυριότερο από
μόνο του. Το πρόβλημα είναι η άγνωστη
μέχρι στιγμής στρατηγική που θα θελήσει
να ακολουθήσει για την Ευρώπη η πανίσχυρη
σήμερα κ.Μέρκελ, πάνω στην οποία θα
συσπειρώσει την πολιτική τάξη και την
οικονομική ελίτ της Γερμανίας.

Διότι, κακά
τα ψέματα, οι διαφορές χριστιανοδημοκρατών
και σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία είναι
ευδιάκριτες αλλά όχι συγκρουσιακές και
επίσης, το γερμανικό σύστημα, μην ξεχνάμε,
λειτουργεί πάντα στο πλαίσιο ενός κοινού
εθνικού οικονομικού συμφέροντος.

Οι ευρωεκλογές
από την άλλη πλευρά, θα πίστευε κανείς
ότι δημιουργούν μια χρυσή ευκαιρία εν
μέσω της κρίσης, για να αποσαφηνιστούν
και να επιταχυνθούν οι επιδιώξεις για
την ενοποίηση της Ευρώπης και κυρίως
για να ληφθούν πολιτικές αποφάσεις
μεγάλες οι οποίες θα μπορούσαν να
επιδράσουν πιο συνεκτικά και πιο
καθοριστικά για τους λαούς, ώστε να
βγουν οι οικονομίες (πρωτίστως του
Νότου) από τη διαλυτική για τις κοινωνίες
κρίση.

Αντιθέτως
όμως, οι πολιτικές ηγεσίες δείχνουν να
μην αντιλαμβάνονται έτσι τα πράγματα,
προτάσσοντας μία κοντόθωρη τακτική
αναμονής μέχρι τις κάλπες του Μαΐου.

Αντί να βγουν
μπροστά υπερασπιζόμενες την υπόθεση
της Ευρώπης και να λάβουν κρίσιμες
αποφάσεις που θα δώσουν οξυγόνο στις
οικονομίες, δημιουργώντας νέες προσδοκίες
στους λαούς, αδρανούν φοβούμενοι τις
αλλαγές και ξορκίζουν απλώς την άνοδο
των αντιευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων,
οι οποίες –εάν συγκεντρώσουν μεγάλα
ποσοστά λαϊκής δυσαρέσκειας – μπορεί
να εγείρουν και ζητήματα νομιμοποίησης
των ευρωπαϊκών αποφάσεων.

Θα είναι μία
ακόμη φορά, όμως τότε, που οι ηγεσίες
της Ευρώπης θα τρέχουν ασθμαίνοντας
πίσω από τα δραματικά γεγονότα.

* Ο
Γιάννης Κοτόφωλος είναι δημοσιογράφος
στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, με καταγωγή από την
Δωρίδα