Ευρωεκλογές και «σοβιετισμός»

Τεράστια σημασία για τα κέντρα
λήψης των πολιτικών αποφάσεων στην
Ευρώπη, αποκτούν οι ευρωεκλογές που θα
διεξαχθούν την προσεχή άνοιξη. Είναι
οι πρώτες μετά τη γενίκευση της κρίσης,
τη λιτότητα και την ανεργία που πλήττει
το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και
ίσως αποδειχθούν και οι πλέον κρίσιμες.

Ο αυξανόμενος φόβος είναι, μη
τυχόν οι αντιευρωπαικές δυνάμεις, από
την άκρα δεξιά και τα εθνικιστικά κόμματα
μέχρι τα λαϊκιστικά κινήματα και την
άκρα αριστερά, συγκεντρώσουν από
αντίδραση ποσοστά της τάξης του 35% και
40%, συνολικά, θέτοντας σε αμφισβήτηση
το εγχείρημα της ενοποίησης αλλά και
την σταθερότητα της Ευρωζώνης.

Το αντίδοτο σε μία τέτοια
απευκταία εξέλιξη, η οποία θα επηρεάσει
τις εθνικές κυβερνήσεις μικρών και
μεγάλων χωρών και θα δημιουργήσει μία
φυγόκεντρη πολιτική δυναμική, είναι να
χαλαρώσει η σκληρή γραμμή του γερμανικού
δόγματος, να ανοίξει προεκλογικά η
ατζέντα με τα κοινωνικά προβλήματα που
αφορούν ολόκληρη την Ευρώπη και να δοθεί
σε όλους τους πολίτες η ελπίδα ότι θα
εκλέγουν αυτοί, άμεσα, τους ηγέτες που
θα καθορίζουν την μοίρα τους. Ηγεσία
πανευρωπαική, που θα λειτουργεί με βάση
τα συνολικά συμφέροντα της Ευρώπης και
όχι μόνο της Γερμανίας…

Διότι, εκτός από τη λιτότητα,
την ύφεση και την ανεργία που έχουν
διαλύσει τα ασθενέστερα στρώματα και
έχουν αποσυναρμολογήσει τη μεσαία τάξη,
υπάρχει και ένα μείζον θέμα δημοκρατίας
και νομιμοποίησης των αποφάσεων που
λαμβάνονται (κατά κύριο λόγο από τους
Γερμανούς) για τους λαούς της Γηραιάς
Ηπείρου.

Η παρούσα ηγεμονική δομή και
ο τρόπος διακυβέρνησης της Ευρωζώνης,
έχουν αρχίσει να προκαλούν σήμερα τους
πολίτες πολλών χωρών και ειδικότερα τα
κοινωνικά στρώματα που πλήττονται
περισσότερο.

Δεν φταίει η Ευρώπη και το όραμα
της Ενωσης για όλα αυτά, φταίει το μοντέλο
που ακολουθείται, οι ανισότητες και οι
αντιθέσεις που καλλιεργεί. Δεν είναι
δυνατόν, το έχουμε ξαναπεί, μία ομάδα
15 ή 20 ανθρώπων, είτε αυτοί λέγονται
Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας,
είτε διοικητικό συμβούλιο της Ε.ΚΤ., ή
το Συμβούλιο των υπουργών Οικονομικών,
να αποφασίζουν – χωρίς να είναι υπόλογοι
στους πολίτες -για τις τύχες εκατοντάδων
εκατομμυρίων.

Αυτό δεν είναι δημοκρατία,
είναι «σοβιετισμός» και δεν υπάρχει
περίπτωση το σύστημα αυτό να προχωρήσει
έτσι. Η συνοχή της Ευρωζώνης και το όραμα
της ευρωπαικής ολοκλήρωσης θα δοκιμαστούν…

Η μεγάλη πληγή σήμερα είναι η
θηριώδης ανεργία, η διαρκής λιτότητα
και ο φαύλος κύκλος της ύφεσης, η
ανασφάλεια που αισθάνεται η συντριπτική
πλειοψηφία των εργαζομένων ή των
μικρομεσαίων επιχειρηματιών, στις
περισσότερες χώρες-μέλη.

Υπάρχουν μπροστά μας, επίσης,
τα προβλήματα της κοινωνικής ασφάλισης,
της μετανάστευσης, της παιδείας, του
περιβάλλοντος και τόσα άλλα, που είναι
κοινά, είναι πανευρωπαικά και μόνο με
κοινά αποδεκτές λύσεις, πανευρωπαικού
χαρακτήρα και νομιμοποίησης, μπορούν
να αντιμετωπιστούν.

Αυτή την ατζέντα επιβάλλεται
να ανοίξουν οι ηγέτες με αφορμή τις
ευρωεκλογές, για να ξανακερδίσει η
ευρωπαική προοπτική την εμπιστοσύνη
των λαών της, να δημιουργηθούν προσδοκίες
και διέξοδοι σε υπερεθνική κλίμακα, από
τους Ευρωπαίους π.χ. σοσιαλιστές συνολικά,
ή τους χριστιανοδημοκράτες, τους
φιλελεύθερους κ.ο.κ., με την διαμόρφωση
κοινών πολιτικών θέσεων. Πανευρωπαικές
παρατάξεις, η κάθε μία με τις προτάσεις
της.

* Ο Γιάννης
Κοτόφωλος είναι δημοσιογράφος στη
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ , με καταγωγή από την Δωρίδα