Δημιουργική – λειτουργική διαχείριση για Δημόσιο, ΕΟΠΥΥ και φορολογικά
- Διαφήμιση -
Χρόνος ανάγνωσης: 5 λεπτά
ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ*
δραματικού σήριαλ που εδώ και μήνες
παίζεται ανάμεσα στην τρόικα και στην κυβέρνηση, δύο πράγματα κατέγραψε με σαφήνεια
:
ετοιμότητα του κεντρικού πολιτικού συστήματος της ευρωζώνης να δώσει πολιτικές
λύσεις – αν χρειαστεί – σε ζητήματα που απειλούν
την πορεία διαχείρισης της κρίσης στην
Ελλάδα
διάθεση ακόμα και των σκληρών τεχνοκρατών να ψάξουν το σημείο συμβιβασμού, σε
τρόπο ώστε να μην εκτροχιαστεί πλήρως ένα πρόγραμμα που ,έτσι κι αλλιώς ,κινείται
στην οριογραμμή επιβίωσής του. Ένα
πρόγραμμα που ας μην ξεχνάμε, το ίδιο το
ΔΝΤ είχε χαρακτηρίσει λανθασμένο και ανεφάρμοστο.
Με αυτά τα στοιχεία δεν
μπορούσε παρά να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση για τα προαπαιτούμενα και τα
διαρθρωτικά μέτρα, που δεν είχαν υλοποιηθεί, ώστε τελικά να δοθεί και αυτή η δόση. Μόνο που
και τμηματικά δίνεται και δεν αφήνει
περιθώρια για εκμετάλλευση κάποιου μικρού έστω ποσού, υπέρ της πραγματικής
οικονομίας .
Μέσα σε ένα τόσο βαρύ
κλίμα που χαρακτηρίζεται από τεράστια αβεβαιότητα, είναι φυσικό η ελληνική
πολιτική ηγεσία να βλέπει με τεράστια αγωνία να διευρύνεται το κενό που χωρίζει
τις σημερινές περιορισμένες παραγωγικές και οικονομικές δυνατότητες της χώρας
και των σχεδίων που κάνουν για την Ελλάδα ορισμένοι δογματικοί γραφειοκράτες
στα κλειστά γραφεία των Βρυξελλών και του Βερολίνου.
Το ερώτημα είναι τι
ακριβώς μπορεί να κάνει και πώς να το κάνει, μια κυβέρνηση που δεν είναι οικουμενική
– όπως θα μπορούσε και έπρεπε να ήταν – αλλά μια δικομματική κυβέρνηση με
περιορισμένες κοινοβουλευτικές αντοχές.
Μια κυβέρνηση όμως που
πρέπει να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να μην οδηγηθούμε σε μια ανεξέλεγκτη
κοινωνική έκρηξη το φθινόπωρο ή το χειμώνα, η οποία θα
ανατρέψει όλες τις σημερινές σταθερές.
κατανοήσουν οι πάντες και πρωτίστως η τρόικα και οι υψηλοί υποβολείς της, πως
το γεγονός ότι έχουμε μια κυβέρνηση συνεργασίας δεν σημαίνει ότι έχει
απεριόριστες δυνατότητες και ευχέρεια κινήσεων, επί ζητημάτων μάλιστα που
διχάζουν την ελληνική κοινωνία και προκαλούν εντονότατες αντιπαραθέσεις.
Όταν μάλιστα αρκετές
από τις απαιτήσεις της τρόικα μοιάζουν προσχηματικές, καθώς γνωρίζει άριστα και
η ίδια ,μετά από τρία χρόνια παρουσίας της στην Ελλάδα, ότι περιέχουν μικρές
και μεγάλες αντιφάσεις.
παράδειγμα πριν μόλις δέκα μήνες η τρόικα να μη θέτει θέμα καθαρών απολύσεων
και να επικεντρώνεται στο τρίπτυχο αξιολόγηση- κινητικότητα-διαθεσιμότητα, που
είναι σωστές ως επιλογές, ώστε να δοθεί στο τέλος η απαραίτητη νέα δυναμική στη
λειτουργία του κρατικού μηχανισμού.
Πως είναι δυνατόν να
θέτουν επιτακτικά – και σωστά – θέμα φοροδιαφυγής και αναδιάρθρωσης του
φορολογικού συστήματος και την ίδια στιγμή να περικόπτουν χρηματοδοτήσεις για
προωθημένα μηχανογραφικά συστήματα που έχει ανάγκη η χώρα, ενώ παράλληλα να
αποδυναμώνουν τις φορολογικές υπηρεσίες και να τις καθιστούν κατ’ ουσίαν,
αδύναμες να εισπράξουν τα φορολογικά έσοδα.
μια να στοχοποιούν τα οικονομικά της υγείας και του ΕΟΠΥΥ κι απ’ την άλλη να
διαλύουν, με απερίσκεπτες ενέργειες, τις εργασιακές σχέσεις και το ασφαλιστικό
σύστημα και να καθιστούν τα ασφαλιστικά ταμεία έρμαιο των διαθέσεων του κάθε
επιτήδειου.
Αν και για τα τρία αυτά
ζητήματα, που οι ίδιοι οι τροϊκανοί έχουν προτάξει ,επιχειρηθεί μιά δημιουργική
και λειτουργική διαχείριση, με αντιστροφή της πορείας πλοήγησης ,θα
υλοποιηθούν οι τελικοί στόχοι χωρίς οι πολίτες και η κοινωνία ,να οδηγηθούν στα
όριά τους.
- Διαφήμιση -
