Ο «πόλεμος» Δ.Ν.Τ και Κομισιόν

Γύρω
από την Κομισιόν τα αίματα έχουν ανάψει, μετά την περίφημη έκθεση του ΔΝΤ, το
οποίο επιρρίπτει σοβαρές ευθύνες στις Βρυξέλλες, για τον τρόπο που χειρίστηκαν
την κρίση και ειδικότερα την ελληνική υπόθεση.

Είναι
προφανώς η αρχή για την διόρθωση αρκετών προβλημάτων, λαθών και αδυναμιών στην
Ευρωζώνη, όπως επίσης και η αφορμή για να επιταχυνθούν τα βήματα της
ουσιαστικής ενοποίησης, ξεκινώντας από την κολοσσιαίας σημασίας τραπεζική ένωση
της Ευρώπης.

Τα
πυρά στην πραγματικότητα δεν στρέφονται στις Βρυξέλλες. Ο στόχος είναι το
Βερολίνο και η υπεροπτική πολιτική που ακολούθησε.

Το
γεγονός ειδικότερα ότι ολιγώρησε να πάρει αποφάσεις, κυρίως ότι δεν θέλησε να
κατανοήσει τον πυρήνα του προβλήματος που ήταν η διάρρηξη της ισορροπίας μεταξύ
δανειστών και δανειζομένων, αλλά, ακόμη και ότι λειτούργησε μονομερώς υπέρ της
πλευράς των δανειστών, ανοίγοντας μία μεγάλη περιπέτεια για το Νότο και την ευρωπαϊκή
συνοχή.

Αυτό
το δυναμικό πολιτικό παιγνίδι του ΔΝΤ, το οποίο προβλέπεται ότι θα έχει πολύ
ενδιαφέρουσα εξέλιξη, το πιθανότερο είναι ότι θα ευνοήσει και την Ελλάδα στην προοπτική
της περαιτέρω μείωσης του χρέους.

Μία
κρίσιμη μεταβολή, για να ξαναμπεί η χώρα μας στο κάδρο των διεθνών αγορών και
να μπορέσει να δημιουργήσει σταδιακά προϋποθέσεις ανάκαμψης.

Να
υπάρξει δηλαδή ένα νέο γερό «κούρεμα» του επίσημου τομέα, εφόσον επιτευχθεί και
ο στόχος του πρωτογενούς δημοσιονομικού πλεονάσματος.

Ίσως
ο «πόλεμος» που άρχισε να αποτελεί και την μαμή μίας τέτοιας απόφασης. Σίγουρα
πάντως αποτελεί μία μεγάλη πίεση για να τακτοποιήσει τα του οίκου της η «τάξη
των δανειστών» και η Ευρώπη.

Να
σπάσει τον φαύλο κύκλο μεταξύ τραπεζών και κρατών (ανακύκλωση του χρέους) και
να ενοποιήσει σε κανόνες, ροές χρημάτων και έλεγχο, τις μεγάλες ευρωπαϊκές
τράπεζες, που υπήρξαν και οι μεγάλοι δανειστές της προηγούμενης περιόδου, αυτοί
που υπερδάνειζαν το Νότο και στη συνέχεια ευνοήθηκαν από τις αποφάσεις ή από
την ολιγωρία για την Ελλάδα.

Η
πολιτική ουσία, άλλωστε, της πρόσφατης συμφωνίας μεταξύ Μέρκελ και Ολάντ, επιβεβαιώνει
την αναγκαιότητα, αλλά και την πορεία προς την «εξυγίανση» και την Τραπεζική Ένωση.

Την
προηγούμενη εβδομάδα, σε ομιλία του στη Νέα Υόρκη στο Ινστιτούτο Χάυμαν Μίνσκυ,
ο Γιώργος Ζαββός, νομικός σύμβουλος της Κομισιόν, τ. ευρωβουλευτής και ένας από
τους κορυφαίους γνώστες της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τον τραπεζικό
τομέα, τόνισε ότι «η έγκαιρη υιοθέτηση της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Ενωσης και
ιδιαίτερα του Μηχανισμού ανασυγκρότησης και εξυγίανσης των τραπεζών, αποτελεί
την ασφαλιστική δικλείδα για να αποφευχθεί ένα επικίνδυνο γεωοικονομικό σχίσμα
στην Ευρωζώνη (σ.σ. εννοεί προφανώς μεταξύ Βορρά – Νότου).

Παράλληλα
θα είναι ένας μηχανισμός απορρόφησης των κραδασμών που δημιουργούν οι
διακυμάνσεις των αγορών, τις οποίες υφίστανται ασύμμετρα οι χώρες του ευρωπαϊκού
Νότου, καθώς και μία ασπίδα προστασίας των καταθέσεων, κυρίως του Νότου».

Η
τραπεζική ένωση, όπως υπογράμμισε ο κ. Ζαββός, είναι επίσης απαραίτητη για το
«ξεπάγωμα» του μηχανισμού μετάδοσης της νομισματικής πολιτικής και την ενίσχυση
της χρηματοδότησης (από την Ε.Κ.Τ.) των τραπεζών σε διασυνοριακή βάση (εξέλιξη
αναγκαία για την ανάπτυξη).

Η
τραπεζική ένωση, αποτελεί εξάλλου προϋπόθεση για τη δημοσιονομική και την
οικονομική ένωση της Ευρώπης.

 *Ο Γιάννης Κοτόφωλος
είναι δημοσιογράφος στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ , με καταγωγή από την Δωρίδα