Ο Ολάντ, η Μέρκελ και η Ελλάδα

Τα
μηνύματα από τα κέντρα αποφάσεων της Ευρώπης, αρχίζουν να εμπνέουν μία κάποια αισιοδοξία
ή τουλάχιστον να αναθερμαίνουν τις προσδοκίες για το μέλλον, την οικονομική και
πολιτική ένωση, την χαλάρωση του σφικτού οικονομικού προγράμματος, τη
σταθεροποίηση του ευρωπαϊκού χρηματοοικονομικού συστήματος, αλλά πιθανότατα και
την περαιτέρω μείωση του ελληνικού χρέους.

Κατά
τα φαινόμενα, λοιπόν, η Ευρώπη μπορεί να πάει καλύτερα μετά το φθινόπωρο, αλλά
ακόμη καλύτερα μπορεί να πάει η Ελλάδα.

Το
πρώτο σημαντικό στοιχείο που έχει αλλάξει την εικόνα στο ευρωπαϊκό κάδρο, είναι
ότι οι διεθνείς αγορές παρακολουθούν και ακολουθούν αυτές τώρα το τι λένε και
το τι σχεδιάζουν να πράξουν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, ενώ πριν από ένα ή δύο και
τρία χρόνια ήταν οι πολιτικοί ηγέτες οι οποίοι σερνόντουσαν πίσω από τις
διεθνείς αγορές για να προσδιορίσουν τις δικές τους αποφάσεις.

Το
δεύτερο σημαντικό στοιχείο είναι ότι ο κ Ολάντ (χαρακτηριστικές είναι οι
προχθεσινές του δηλώσεις) και κυρίως η κ. Μέρκελ που παίζει τον πρωταγωνιστικό
ρόλο, επικεντρώνουν τώρα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, στην αναγκαιότητα της
οικονομικής και πολιτικής ένωσης της Ευρώπης, για την έξοδο από την μεγάλη
κρίση της Ευρωζώνης.

Ο
κ. Ολάντ, γιατί διαπιστώνει πως δεν μπορεί να αποφύγει μόνος του την πτώση της
Γαλλίας σε βαθειά ύφεση και επιζητεί επειγόντως πλέον ένα ευρωπαϊκό σχέδιο,
παραχωρώντας και πολύ σημαντικές εθνικές εξουσίες – υπόθεση στην οποία οι
Γάλλοι ήταν πάντα πολύ επιφυλακτικοί.

Η
κ. Μέρκελ, από την άλλη, γιατί φοβάται πως εάν συνεχίσει και μετά από τις
εκλογές του Σεπτεμβρίου την ίδια ανελαστική και σκληρή πολιτική απέναντι στο
Νότο, η χώρα της θα κινδυνεύσει να απομονωθεί, κυρίως να χάσει η γερμανική
οικονομία τον δυναμισμό της και να απολέσει εξαιτίας του αποδεκατισμένου Νότου
όλα τα οφέλη που έως τώρα αντλούσε ως οικονομικό κέντρο – εξελίξεις που θα
στερήσουν στους Γερμανούς και την πολιτική παντοδυναμία.

Η
πιθανή λοιπόν άμβλυνση των εσωτερικών αντιθέσεων στην Ευρωζώνη – όπως υπό το
πρίσμα αυτό διαγράφονται οι εξελίξεις – και η διαμόρφωση των αποφάσεων για
περισσότερη Ευρώπη μετά το φθινόπωρο, κάτω από την πίεση της κρίσης και των
αδιεξόδων της σημερινής πολιτικής, μπορεί να οδηγήσουν όχι μόνο σε μία
γενικότερη στροφή για το Νότο, αλλά πιθανότατα και σε μία ευνοϊκότερη
επιτάχυνση του βηματισμού της Ελλάδας προς την έξοδο από την κρίση και την
ανάκαμψη της οικονομίας μεσοπρόθεσμα.

Διότι
το κλίμα για την Ελλάδα έχει όντως αρχίσει να μεταβάλλεται στο εξωτερικό και τυχόν
ρύθμιση σημαντική για την περικοπή του χρέους θα αλλάξει το παιγνίδι άρδην.

Η
δημιουργία του ESM, του σταθερού
μηχανισμού διάσωσης, οι δεσμεύσεις του κ. Ντράγκι για τις αγορές ομολόγων, αλλά
και ο τρόπος που ο κεντρικός τραπεζίτης χειρίζεται τα θέματα παροχής
ρευστότητας, συνιστούν επιπλέον κάποιες σταθερές για την προοπτική της
Ευρωζώνης.

Απομένουν
οι μεγάλες αποφάσεις των πολιτικών ηγεσιών, μετά το φθινόπωρο, για να
μπορέσουμε να δούμε εάν πράγματι οι προσδοκίες και τα πρώτα σημάδια αισιοδοξίας
θα μετουσιωθούν σταδιακά σε πράξεις, για την θεσμική αναδόμηση της Ευρώπης, την
ένωση και την επιβίωσή της.

* Ο Γιάννης Κοτόφωλος
είναι δημοσιογράφος στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, με καταγωγή από την Δωρίδα