Πηδάει ο βάτραχος;

Του Ι.Πρετεντέρη

Όταν
πήγαινα σχολείο είχαμε έναν καθηγητή της Φυσικής που συνήθιζε να κάνει κάτι
αδιανόητα και ακατανόητα πειράματα.

Ο καθηγητής της Φυσικής
λοιπόν παίρνει έναν βάτραχο και του κόβει το ένα πόδι.

– Βάτραχε, πήδα,
τον προστάζει. Και ο βάτραχος πηδάει.

Μετά του κόβει και
δεύτερο πόδι.

– Βάτραχε, πήδα,
τον προστάζει πάλι. Ο βάτραχος με δυσκολία πηδάει.

Ύστερα του κόβει και
τρίτο πόδι.

– Βάτραχε, πήδα,
διατάζει ξανά. Αλλά ο βάτραχος που είχε μείνει με ένα πόδι δεν μπορεί φυσικά να
πηδήξει.

Τότε ο καθηγητής
γυρίζει στην τάξη και ανακοινώνει:

– Επιστημονικό
συμπέρασμα του πειράματος: όταν κόψεις τα τρία πόδια του βάτραχου, τότε ο
βάτραχος δεν ακούει!..

Ποτέ δεν πίστευα ότι μερικές δεκαετίες αργότερα το σχολικό καλαμπούρι θα
επαληθευόταν πλήρως από μια τρόικα στην Ελλάδα.

Την τρόικα δηλαδή που έχει κόψει τα τρία πόδια της ελληνικής κοινωνίας κι όταν
αυτή δεν μπορεί πια να πηδήξει συμπεραίνει ότι η ελληνική κοινωνία… δεν ακούει!

Εδώ ακριβώς βρισκόμαστε σήμερα. Η Ελλάδα ελέγχεται επειδή έχει προ πολλού
ξεπεράσει κάθε λογικό και παράλογο όριο αντοχής.

Κατηγορείται δηλαδή ότι αρνείται να ακούσει τις σοφές επιταγές της τρόικας όταν
της είναι πρακτικά αδύνατον να φορτώσει κι άλλο την κοινωνία της.

Διότι στην κατάσταση που έχει περιέλθει, η χώρα δεν αντέχει την επιβάρυνση ούτε
καν των σταχτοδοχείων – πόσω μάλλον των νοικοκυριών…  

Μόνο ένας παρανοϊκός, ας πούμε, θα μπορούσε στις σημερινές συνθήκες να
παραξενεύεται για κάτι που ονομάζεται «υστέρηση εσόδων». Ήδη, το ότι
υπάρχουν ακόμα δημόσια έσοδα, έστω κι αν απλώς υστερούν, αγγίζει τα όρια του
κοινωνικού θαύματος.

Αλλά αν αφήσουμε πίσω μας τη βαρήκοη Ελλάδα, το ερώτημα είναι και γενικότερο
και σοβαρότερο: Μπορεί άραγε να πηδήξει ακόμα η Ευρώπη;

Διότι κάθε μέρα που περνάει, με την κάθε ανοησία της κάθε τρόικας, διευρύνεται
το χάσμα ανάμεσα στη Γερμανία και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

Ακούστε το εξής ενδεικτικό. Διάβαζα ότι η ‘Ανγκελα Μέρκελ και ο Βόλφγκανγκ
Σόιμπλε καταγράφουν ρεκόρ δημοτικότητας στη Γερμανία.

Προφανώς, μπράβο τους. Να θυμούνται όμως ότι την τελευταία φορά που ένας
γερμανός ηγέτης είχε τόσο μεγάλη διαφορά εσωτερικής και εξωτερικής δημοφιλίας,
τον ηγέτη τον έλεγαν Αδόλφο και η Γερμανία είχε κακά ξεμπερδέματα.

Διότι την ίδια στιγμή, στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, αρκεί να βρίζεις τη Μέρκελ
για να πάρεις τουλάχιστον 10% στις εκλογές!

Ενδεχομένως το σχήμα να αδικεί τη Γερμανία.

Στο κάτω-κάτω δεν είναι
μόνη της. Την περιστοιχίζουν η Αυστρία, η Ολλανδία και η Φινλανδία. Την
υποστηρίζει κυρίως μια οικονομική ισχύς, αλλά και μια αντίληψη για την
οικονομία που ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της ως κήρυγμα ηθικής προτού εξελιχθεί
σε άσκηση μαζικής υστερίας.

Η Γερμανία όμως (και από κοντά η Κομισιόν και η ΕΚΤ) επιτρέπουν στην κάθε
τρόικα να συμπεριφέρεται περίπου σαν τον καθηγητή της Φυσικής που πετσόκοβε τον
βάτραχο.

– Βάτραχε,
πήδα!

 Για να είμαι απολύτως
ειλικρινής δεν βλέπω διέξοδο στο αδιέξοδο. Η Γερμανία θα είναι δύσκολο να
ηττηθεί και οι υπόλοιποι αποκλείεται να αντέξουν την επιβολή της.

Το σχέδιο της ευρωπαϊκής ενοποίησης έχει αποκτήσει πλέον χαρακτηριστικά σταυροφορίας.
Αφού η Ενωση δεν περιορίζεται πλέον να ενώσει λαούς της Ευρώπης, αλλά φιλοδοξεί
και να τους διορθώσει.

Η περίπτωση της Κύπρου είναι χαρακτηριστική. Το συνολικό ύψος του τραπεζικού
προβλήματος που την κατέστρεψε ήταν μικρότερο από τα 12 δισ. ευρώ που
κατηγορείται ότι «μαγείρεψε» μόνο μία γερμανική τράπεζα.

Γιατί άραγε ήταν (κατά τον Σόιμπλε…) «οικονομία-καζίνο» η χώρα
της Λαϊκής Τράπεζας και δεν είναι η χώρα της Deutsche Bank;    

Το αδιέξοδο λοιπόν είναι προφανές.

Οι μεν είναι πολύ ισχυροί για να υποχωρήσουν από την οργάνωση της επιβολής
τους.

Οι δε δεν είναι αρκετά ισχυροί για να την αποκρούσουν.

Και γι’ αυτό η Ευρώπη βιώνει σήμερα τις κρισιμότερες στιγμές της μετά τον
Πόλεμο. Με εντελώς απροσδιόριστη εξέλιξη.

Διότι όσο αυστηρά κι αν διατάξεις τον πετσοκομμένο βάτραχο, αυτός αποκλείεται
ποτέ να πηδήξει!..