Τσακίζει η ανεργία των νέων

Τα
στοιχεία για την ανεργία στο Νότο και ειδικότερα για την ανεργία των νέων είναι
δραματικά, σοκάρουν, προκαλούν αισθήματα ντροπής και αγωνίας για την Ευρωζώνη
και το μέλλον της.

Διερωτάται
κανείς, όποια πρόοδος και εάν σημειώνεται στη δημοσιονομική εξυγίανση των
ασθενέστερων μελών κρατών, τι νόημα έχει όλη αυτή η προσπάθεια, εάν δεν
συνοδεύεται με μία προοπτική ανάπτυξης των οικονομιών της Ευρώπης, εάν η
λιτότητα και ο αποπληθωρισμός αποτελούν τα μοναδικά κυρίαρχα στοιχεία της
πολιτικής που επιβάλουν οι χώρες μέλη του Βορρά, χωρίς να δημιουργούν τις προϋποθέσεις
της οικονομικής ανάκαμψης, της διατήρησης του επιπέδου των εισοδημάτων και της
προάσπισης των θέσεων εργασίας.

Στην
Ελλάδα η ανεργία φθάνει στο 27% και το ποσοστό των νέων ανέργων στο 58%. Στην
Ισπανία το ποσοστό της ανεργίας κινείται επίσης στο 27% και στο 55% όσον αφορά
ειδικότερα στους νέους. Στην Πορτογαλία τα ποσοστά των ανέργων μεταφράζονται
αντίστοιχα στο 18% και το 38% του ενεργού πληθυσμού.

Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, στις αντίστοιχες
οικονομίες, κλείνουν η μία μετά από την άλλη, ημέρα με την ημέρα. Ο αριθμός
όλων όσες τσάκισε η κρίση και τις πέταξε στο περιθώριο ανέρχεται σε πολλές
δεκάδες εκατομμύρια, σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, σε μία εποχή
πού κανείς δεν μπορεί να ευελπιστεί πλέον σε γερά κοινοτικά προγράμματα, με
δεδομένο ότι οι ηγέτες του Βορρά, προ μηνών, έδιναν μάχη για το πώς θα μειώσουν
και όχι για το πώς θα αυξήσουν τον κοινό προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  

Ύφεση
και ανεργία, αυξανόμενη φτώχεια και περιθωριοποίηση των νέων, διάλυση της
μεσαίας τάξης και μείωση του βαθμού πρόσβασης των κατώτερων εισοδηματικών
στρωμάτων στην ανωτάτη εκπαίδευση, αυτή είναι η πραγματικότητα που άρχισε να
παγιώνεται στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου.

Αυτή
η εξέλιξη όμως, εκτός από το γεγονός ότι κινείται κόντρα στο πολιτισμό και την
οικονομική παράδοση της Ευρώπης, είναι αμφίβολο εάν μπορεί να διατηρήσει και σε
συνοχή το ημιτελές οικοδόμημα της Ευρωζώνης.

Εάν
θέλουμε να διατηρήσουμε τις ελπίδες μας, η πολιτική της Ευρώπης θα πρέπει να
αλλάξει ριζικά, με ζητούμενο μεγάλο και προτεραιότητα κατεπείγουσα την ανάπτυξη
των οικονομιών.

Θα
πρέπει να απελευθερωθούν δυνάμεις, να γυρίσει το παιγνίδι, να προκαλέσει ή να
υποδεχτεί η Ευρώπη και ειδικότερα ο Νότος επενδύσεις σημαντικές, οι οποίες θα
αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα των οικονομιών, θα δημιουργήσουν νέες δουλειές,
καινοτομίες, νέες θέσεις απασχόλησης.

Τις
πολιτικές αποφάσεις στην Ευρώπη δυστυχώς τις παίρνει σήμερα μόνο η Γερμανία.
Αλλά πόσο καιρό μπορεί κανείς να περιμένει τη Γερμανία να κουνηθεί;

Τη
μία είναι οι τοπικές εκλογές της κας Μέρκελ, την άλλη είναι οι ομοσπονδιακές
και πάει λέγοντας. Και ταυτόχρονα στα ταμεία και τις τράπεζες της Γερμανίας να
λιμνάζουν τρισεκατομμύρια ευρώ, την ώρα που ο Νότος γονατίζει κοινωνικά.

Η
Ευρώπη δεν μπορεί να περιμένει. Η Ευρωζώνη που πλήττεται από το πολιτικό τέλμα
και την ογκώδη ανεργία, ιδίως των νέων, οφείλει να διαμορφώσει νέες πολιτικές οικονομικής
ανάπτυξης (οι οποίες δεν υπάρχουν ούτε καν ως προτάσεις τούτη την ώρα). Για να
μην σκάσει η «βόμβα»…

*Ο Γιάννης Κοτόφωλος
είναι δημοσιογράφος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, με καταγωγή από την Δωρίδα