Τράπεζες και Ευρωομόλογο

Η εφαρμογή
της τραπεζικής ένωσης και η πραγματοποίηση της δημοσιονομικής ενοποίησης
προκειμένου να δημιουργηθεί στη συνέχεια μία βαθειά αγορά ευρωομολόγων, είναι η
μόνη πολιτική διέξοδος για τη διάσωση της Ευρωζώνης μέσα στα επόμενα δύο
χρόνια. Διαφορετικά, η Ευρωζώνη θα κινδυνέψει να διασπαστεί ή να διαλυθεί.

Την εκτίμηση
αυτή διατυπώνουν οι πλέον έγκυροι διεθνείς οικονομικοί παράγοντες, σχετικά με
τις εξελίξεις και το μέλλον της Ευρώπης. Και επικρίνουν εντόνως την πολιτική
της Γερμανίας, η οποία επιτείνει την ευρωπαική κρίση, ειδικότερα εις βάρος των
οικονομιών του Νότου. Ακόμη, επισημαίνουν ως αρνητικό στοιχείο τη δυσαναλογία
που έχει αναπτυχθεί με τη Γαλλία, η οποία δεν σηκώνει το ανάλογο με το μέγεθος
της πολιτικό βάρος.

Είναι
απαράδεκτο να ταλαιπωρούνται οι λαοί της Γηραιάς Ηπείρου πέντε χρόνια τώρα,
βιώνοντας μία πρωτοφανή οικονομική κρίση και οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης
να μην μπορούν να τη διαχειριστούν, να αντιφάσκουν, να προχωρούν σε λανθασμένες
αποφάσεις προκαλώντας αλυσιδωτές συνέπειες και στη συνέχεια να αναιρούν τις
ίδιες τις εξαγγελίες τους κ.ο.κ.

Τεράστια
πολιτική ανεπάρκεια, με τεράστιες επιπτώσεις για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Όπως, επίσης, είναι απαράδεκτο να επιδιώκει συνεχώς να επιβάλει η Γερμανία μία
πολύ αυστηρή πολιτική λιτότητας και ακριβών όρων εις βάρος των οφειλετών χωρών
του Νότου και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες να το ανέχονται.

Ο Νότος έχει
κάνει λάθη, αναμφίβολα. Αλλά και ο Βορράς εξίσου μεγάλα. Ποιος δάνειζε το Νότο;
Ο Βορράς. Ποιός επόπτευε τα κράτη μέλη; Τα ανώτατα κοινοτικά όργανα, πολιτική
έκφραση κατά κύριο λόγο της Γερμανίας και της Γαλλίας. Η σημερινή λοιπόν
κατάσταση δεν μπορεί να πάει μακριά. Αν δεν αλλάξουν ριζικά τα πράγματα, η
Ευρώπη μοιραία θα σπάσει στα δύο.

Οι πολιτικές
ηγεσίες θα πρέπει να ανταποκριθούν στις μεγάλες προκλήσεις που έχουν μπροστά
τους. Η Γερμανία θα πρέπει να μεταβάλει άρδην τις πολιτικές αντιλήψεις της –
τις οποίες εκφράζει με τόση αλαζονεία – και να σχεδιάσει την πολιτική της με
προτεραιότητα τις ανάγκες επιβίωσης ολόκληρης της Ευρωζώνης.

Όσο θα
κυλάει ο χρόνος μέσα στην κρίση, θα αποσταθεροποιείται ολόκληρο το οικοδόμημα.
Και όσο θα αποσταθεροποιείται το οικοδόμημα, τόσο θα επανα-εθνικοποιούνται οι
πολιτικές και οι πολιτικοί θα απευθύνονται στα εθνικά τους ακροατήρια,
οδηγώντας την ιδέα της Ευρώπης στην παρακμή.

Η τραπεζική
ένωση και η επανατοποθέτηση του τραπεζικού συστήματος σε πιο στέρεες βάσεις (και
υπό κεντρική εποπτεία), θα προκαλέσει πολύ πιο γρήγορα την εξυγίανση, την
κεφαλαιακή ενίσχυση και την σταθερότητα του χρηματοοικονομικού τομέα της
Ευρωζώνης.

Αυτή είναι η
πρώτη αναγκαία συνθήκη για να μπορέσει να χρηματοδοτηθεί η προοπτική ανάκαμψης
των οικονομιών, για να μπορέσει να περάσει ξανά η Ευρώπη στην ανάπτυξη.

Επίσης, εάν
δεν υιοθετηθεί η έκδοση των ευρωομολόγων, η δεύτερη αναγκαία συνθήκη που τόσο
έως τώρα αντιπαλεύεται η γερμανική πολιτική, ή εάν ακόμη δεν παίξει τον
αναπτυξιακό της ρόλο  η ECB, κατά
αναλογία της  FED, πως θα ξεπεραστεί η τρέχουσα
κρίση; Πως θα εξισορροπηθούν τα διαλυτικά προβλήματα του Νότου; Από πού θα
αντληθούν οι αναγκαίοι οικονομικοί πόροι για την ανάπτυξη της Ευρώπης; Πως θα
στηριχτούν άμεσα εκατομμύρια επιχειρήσεις και οι θέσεις εργασίας;

*Ο Γιάννης Κοτόφωλος είναι δημοσιογράφος
στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, με καταγωγή από την Δωρίδα