Ευρώπη: Τα επτά αμαρτήματα

Υπάρχουν
συμπεράσματα πολιτικά, οικονομικά , συμπεράσματα ιστορικά, τα οποία προκύπτουν
αβίαστα από την κρίση της Κύπρου και τους τρόπους με τους οποίους διαχειρίστηκε
την υπόθεση αυτή η Ευρώπη ολόκληρη, πολύ περισσότερο βέβαια η Γερμανία.

Τα
συμπεράσματα κατά τη γνώμη μας είναι δραματικά και επί το πλείστον
επιβεβαιώνουν τον διαρκώς αυξανόμενο – μέσα στην οικονομική κρίση – ηγεμονικό
ρόλο της Γερμανίας, όπως και την έλλειψη ηγεσιών που να αποφασίζουν με
υπερεθνική συνείδηση, εξυπηρετώντας την ευρωπαϊκή ιδέα.

Πρώτο συμπέρασμα,
λοιπόν, είναι ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί μία τέτοιου τύπου διακυβέρνηση της
Ευρώπης, όπου πέντε, δεκαπέντε ή δεκαεπτά τεχνοκράτες, «κόβουν κουστούμι» κάθε
φορά για μία χώρα ή περισσότερες, αδιαφορώντας για τις οικονομικές και
κοινωνικές συνέπειες που θα έχουν οι αποφάσεις τους. Δημιουργείται κολοσσιαίο
πρόβλημα αποδοχής, συνοχής και δημοκρατικής νομιμότητας στη Γηραιά Ήπειρο.

Δεύτερο είναι ότι δεν θα
μπορέσει να λειτουργήσει σε βάθος χρόνου η Ευρωζώνη (τουλάχιστον με τη σημερινή
της μορφή), εάν δεν αλλάξει τις πολιτικές και εθνικιστικές αντιλήψεις της η
Γερμανία. Δεν μπορεί η πολιτική στρατηγική ή η εθνική ατζέντα και τα συμφέροντα
μία χώρας – και ας είναι η μεγαλύτερη – να καθορίζει τις τύχες των λαών της
Ευρώπης, περίπου 500 εκατομμυρίων ανθρώπων… Ούτε να κρατάει όμηρο η γερμανική
ηγεσία μία ολόκληρη ήπειρο, κρίνοντας από το πότε και σε πιο κρατίδιο της
Γερμανίας υπάρχουν εκλογές!

Τρίτο βασικό συμπέρασμα,
είναι ότι οι συμπεριφορές που εκφράστηκαν από την κορυφή της Ευρώπης στην
υπόθεση της Κύπρου (σε μία ακόμη περίπτωση) αυξάνουν τη δυσαρέσκεια στους
πολίτες της Ευρώπης (βλέπε και Ιταλίας, Ισπανίας, Ελλάδας κ.α.), μεταλλάσσοντας
σταδιακά τους λαούς από φίλους σε εχθρούς της ευρωπαϊκής ιδέας. Αντί για μία
Ευρώπη, η οποία -συνενώνοντας τις δυνάμεις της μέσα στην παγκοσμιοποίηση – θα έκανε
τη ζωή τους καλύτερη, η Ευρώπη τώρα εμφανίζεται σαν τιμωρός των πιο αδύναμων
εταίρων και εν τέλει των κοινωνιών.

Τέταρτο, οι απίστευτοι
χειρισμοί στο θέμα της Κύπρου, δημιούργησαν μία πρώτη ρωγμή στην εμπιστοσύνη
των καταθετών, πολύ πέρα από το νησί της Μεσογείου. Αυτό, σε τέτοια πανευρωπαϊκή
κλίμακα, δεν είχε ξανασυμβεί.

Πέμπτο, επίσης κατέδειξαν ασύλληπτη αδυναμία στη
λειτουργία ισχυρών και πολιτικά αξιόπιστων υπερεθνικών μηχανισμών, που να τεκμηριώνουν
την Ευρωζώνη ως μία φερέγγυα και δομημένη οντότητα. Ερώτηση : κάθε φορά που θα
υπάρχει πρόβλημα με μία τοπική τράπεζα ενός κράτους μέλους, θα συνταράσσεται
και θα παγώνει ολόκληρη η Ευρωζώνη ;

Έκτο συμπέρασμα είναι η
απουσία της Γαλλίας, η απώλεια του ρόλου της ως συμπρωταγωνίστριας στο κάδρο
των στρατηγικών αποφάσεων. Ο περίφημος γαλλο-γερμανικός άξονας δεν υφίσταται
πλέον, υπάρχει η Γερμανία.

Έβδομο είναι η έλλειψη
αλληλεγγύης και ειδικότερα η επιβολή από τους ισχυρότερους εταίρους «λύσεων
τιμωρίας» προς τους μικρότερους και ασθενέστερους. Λες και δεν υπάρχει ίχνος
συνυπαιτιότητας ή συνευθύνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Λες και οι ανισορροπίες που
δημιουργήθηκαν (από το κράτος στην Ελλάδα ή από τις τράπεζες στην Κύπρο),
προέκυψαν ξαφνικά, μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα και όχι σε βάθος χρόνου, μπροστά
στα μάτια της Κομισιόν, του ΕΚΟΦΙΝ ή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ( Ε.Κ.Τ
) .

 * Ο Γιάννης Κοτόφωλος
είναι δημοσιογράφος στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, με καταγωγή από την Δωρίδα