Θα έχουμε ένα ή δύο ευρώ;

Πέντε
σχεδόν χρόνια μετά από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, η Ευρώπη παραμένει
όμηρος της αδυναμίας της να λάβει γενναίες αποφάσεις προς την κατεύθυνση της
πολιτικής ενοποίησης της Ζώνης του ευρώ.

Παραμένει,
επίσης, όμηρος του απαρχαιωμένου γερμανικού νομισματικού δόγματος, το οποίο
θεωρεί ως μόνη απειλή για τη σταθερότητα τον πληθωρισμό, αδιαφορώντας για τον
αποπληθωρισμό και την απαξίωση των οικονομιών, που ροκανίζουν κυριολεκτικά
σήμερα τα θεμέλια της κοινωνικής Ευρώπης.

Έτσι,
όμως, δεν μιλάμε για μία Ευρώπη, αλλά για δύο. Την Ευρώπη των κρατών-δανειστών
και την Ευρώπη των κρατών-οφειλετών, με τα κράτη δανειστές να υπαγορεύουν τους
όρους τους και να βυθίζουν τους υπόλοιπους εταίρους (κατ ευφημισμόν), στην
ανυποληψία, τη λιτότητα και την ύφεση.

Εξού
και στις εκλογές των χωρών του Νότου, οι λαοί αντιδρούν με θυμό και έντονο
πλέον ευρωσκεπτικισμό.

Διότι
η Ευρώπη δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο με τους ίδιους συσχετισμούς δυνάμεων και
την άσκηση ιμπεριαλιστικής πολιτικής μέσα στους ίδιους της τους κόλπους.

Ή
η πολιτική αυτή θα αλλάξει άρδην (και αυτό συναρτάται κυρίως από τη Γερμανία),
ή η Ζώνη του ευρώ θα διαλυθεί και θα επιστρέψουμε μοιραία στα εθνικά νομίσματα
ή θα κοπεί η Ευρώπη στη μέση, με Ευρώ νούμερο Ένα και Ευρώ νούμερο Δύο. Τίποτε
τούτη την ώρα δεν είναι δεδομένο!

Ποιος
μπορεί να δεχτεί μία ενιαία Ευρώπη, ενός ενιαίου νομίσματος, όπου τα ισχυρότερα
κράτη, αντί να βοηθούν τα ασθενέστερα για να βγουν στις αγορές, αυτά,
αντιθέτως, τα γονατίζουν οικονομικά και τα διαλύουν κοινωνικά;

Ποιος
μπορεί να δεχτεί μία μόνιμη διαίρεση, πολιτικά απαράδεκτη για μία «οικογένεια»,
όπου οι ισχυρότεροι δανείζουν με τους ακριβότερους όρους τους ασθενέστερους και
τα λεφτά όλα σηκώνονται από τον φτωχότερο Νότο και πηγαίνουν στο πλουσιότερο
Βορρά; 

Ποιος
μπορεί να δεχτεί την καταδίκη του σε μόνιμη υπανάπτυξη, με δεδομένο ότι ελπίδα δεν
υπάρχει για ανάπτυξη όταν οι χώρες του Νότου έχουν στεγνώσει από χρήματα;

Ποια
προοπτική, μέσα στην κρίση, μπορεί να έχουν οι ασθενέστερες οικονομικά χώρες,
όταν δεν μπορούν να κόψουν χρήμα, δεν μπορούν να υποτιμήσουν το νόμισμα, δεν
μπορούν να προσελκύσουν επενδύσεις, δεν μπορούν να δανειστούν; 

Το
όραμα και η ανάγκη της ευρωπαϊκής ενοποίησης φαίνεται να έχουν τραυματιστεί
βαριά. Όλα δείχνουν να είναι στην κόψη του ξυραφιού. Το ζούμε και εμείς οι
ίδιοι, στη δική μας κλίμακα, στην Ελλάδα.

Οι
δραματικές οπισθοχωρήσεις των κοινωνιών, συνήθως συνοδεύονται και με νέα
δραματικά αποτελέσματα.

Η
Ευρώπη, οι ηγεσίες της, η πολιτική ελίτ και η κοινή γνώμη της Γερμανίας, θα πρέπει
να συνειδητοποιήσουν ότι λύσεις βιώσιμες και αποδεκτές δεν υπάρχουν με βάση τις
σημερινές κυρίαρχες αντιλήψεις που εκφράζουν.

Το
σημερινό τέλμα, θα διαδεχθεί η αποδόμηση της Ευρώπης. Επιβάλλεται μία μεγάλη
πολιτική στροφή.

Δεν
είναι τυχαίο ότι αυτή η φοβερή κρίση, η οποία ξεκίνησε το 2007-2008 από τις
Ηνωμένες Πολιτείες, είναι σήμερα υπό διαχείριση στις ΗΠΑ, ενώ η ίδια κρίση, που
μεταφέρθηκε στην Ευρώπη, απειλεί να την κάνει κομμάτια…

* Ο Γιάννης Κοτόφωλος
είναι δημοσιογράφος στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ , με καταγωγή από την Δωρίδα