ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ χωρίς τα υποζύγια της διαπλοκής

Το βέβαιο
είναι ότι οι παραγωγικές τάξεις, η κοινωνία και η χώρα ολόκληρη, δεν μπορεί να
περιμένουν άλλο.

Τι όμως
δεν μπορεί να περιμένει; Είναι για παράδειγμα μόνο η αναθεώρηση όλων εκείνων
των διατάξεων των μνημονίων, που αναπαράγουν την ύφεση,  την ανεργία και ανακυκλώνουν την κρίση; Όχι
φυσικά. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι μια από τις πιο επιβεβλημένες και
λυτρωτικές κινήσεις, για την προοπτική της Ελλάδας αλλά και για την οικονομική
ισορροπία της Ευρωζώνης.

Είναι όμως
πλέον πάρα πολλοί αυτοί που εκτιμούν, ότι στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία,
εκείνο που επίσης δεν μπορεί να περιμένει άλλο, είναι η συγκρότηση ενός
υπεύθυνου, δημοκρατικού, πατριωτικού μετώπου ανάπτυξης, που θα συγκροτηθεί από
νέους και υγιείς επιχειρηματίες, από παραγωγικές δυνάμεις ανεξάρτητες και
αυτοδημιούργητες, αλλά και από συνδικαλιστές και ενεργούς πολίτες με εθνική
ενόραση.

Αυτό θα
πρέπει να είναι το μέτωπο που θα επεξεργαστεί και θα μετατρέψει σε ολοκληρωμένη
ελληνική πρόταση, τις εμπειρίες την τεχνογνωσία και τη διάθεση για
χρηματοδότηση των ξένων κεφαλαίων, ενάντια στην κρατικοδίαιτη, μεταπρατική και
εξόχως παρασιτική ελληνική επιχειρηματική τάξη, που με όχημα το πανίσχυρο δίκτυο
διαπλοκής που έστησε για τριάντα χρόνια, μπλόκαρε και εξακολουθεί να το κάνει,
συστηματικά κάθε νέο παραγωγικό  μοντέλο
που έχει ανάγκη η χώρα, για να αποφύγει τις στρεβλώσεις.

Είναι
πλέον φανερό ότι μετά από τρία χρόνια έντονων ζυμώσεων, οι 100 -150 κορυφαίες
και επιτηδευμένα προβεβλημένες επιχειρηματικές οικογένειες, καθώς και οι περί
τους 200 τραπεζίτες, δίνουν τον νυν υπέρ πάντων αγώνα, για να διατηρήσουν το
προνομιακό, αλλά βαθύτατα αρρωστημένο, καθεστώς που δημιούργησαν.

Δεν θέλουν
ένα υγιές εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο που  θα κινείται πέρα από το πεδίο των δικών τους
συμφερόντων.

Το
παρατηρούμε ως κοινωνία και πολιτικό σύστημα να εξελίσσεται, στις περιπτώσεις
αποκρατικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήσεων, αξιοποίησης προγραμμάτων ΕΣΠΑ, συμπράξεων
δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Για τις περιπτώσεις αυτές, αν δεν ελέγχουν τα
διαλαμβανόμενα ,προτιμούν τις ανακυκλούμενες διαδικασίες αυτοακύρωσης, παρά τις
γρήγορες και αποτελεσματικές ενέργειες.

Το
παρατηρούμε στις περιπτώσεις μεγάλων επενδύσεων που θέλουν να κάνουν ξένα
κεφάλαια. Αν δεν πετύχουν, για τις συγκεκριμένες επενδύσεις, μια συνεταιρική
σχέση μαζί τους , κινητοποιούν τα υποζύγια τους στη δημόσια διοίκηση και τη
δικαιοσύνη.

Το
παρατηρούμε στην περίπτωση των σκόπιμων καθυστερήσεων που σημειώνονται στην ανακεφαλαιοποίηση
των τραπεζών, προκειμένου οι υφιστάμενες τραπεζικές φαμίλιες να διατηρήσουν τη
θέση τους.

Δεν
χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για να αντιληφθούμε ότι οι επιχειρηματίες και
τραπεζίτες που περιγράψαμε, υποβοηθούμενοι στην ουσία από το μέρος εκείνο της
δικαστικής εξουσίας που είναι παγιδευμένο στις επιλογές τους, μολύνουν αφόρητα
το υγιές επενδυτικό κλίμα και δημιουργούν έναν εφιαλτικό βραχνά στους πνεύμονες
της οικονομίας.

Αν το
πολιτικό προσωπικό, ή για να κυριολεκτούμε, αυτό που δεν είναι και δεν αισθάνεται
διαπλεκόμενο, δεν ανακόψει αυτή τη σημαδεμένη πορεία. Αν δεν βοηθήσει επί της
ουσίας και αποφασιστικά, τη δημιουργία νέων υγιών επενδυτικών σχημάτων, με τη
συμμετοχή όχι μόνο γερμανικών και αμερικανικών κεφαλαίων, αλλά και κινέζικων –
ρώσικων – καναδικών – αραβικών κ.ά., που αναζητούν κανονικές και αμόλυντες
συνέργειες με εγχώριους  και
ομογενειακούς  επιχειρηματίες, με
διαφάνεια και πνεύμα ανοιχτών οριζόντων, τότε θα χαθούν όλες οι ευκαιρίες και
μαζί με αυτές η προοπτική για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

* Ο Θανάσης Λουκόπουλος είναι πολιτικός συντάκτης,
μέλος της ΕΣΗΕΑ, με καταγωγή από την Δωρίδα